Gothic από το Los Angeles! Το ‘δαμε κι αυτό! Η πόλη που γέννησε και ανέδειξε τις περισσότερες rock n’ roll, Sleaze και glam μπάντες να δίνει έμπνευση για μελαγχολική μουσική! Θα μπορούσα να πω: “Γιατί όχι, δε νοιώθουν όλοι οι άνθρωποι το ίδιο” Μέχρι εδώ καλά.
Μεταβαίνοντας στο καθαρά μουσικό κομμάτι αυτού του δίσκου όμως, διαπιστώνει κανείς εύκολα την έλλειψη προσανατολισμού του σχήματος. Αυτό που ακούγεται στο “Melancholia” είναι ένα ακραίο metal με ουρλιαχτά ανδρικά φωνητικά και με αρκετά gothic γυρίσματα τα οποία αποδίδονται από γυναικεία, ενώ συναντάμε και κάποια πιο μελαγχολικά κομμάτια σε dark wave κυρίως ύφος. Το όλο πράγμα αφήνει την εντύπωση του ασύνδετου και του επιτηδευμένου gothic. Από μια επίσκεψη που έκανα στις ιστοσελίδες που αφορούν τους September Mourning, διαπίστωσα ότι η μπάντα δίνει μεγάλη σημασία στα γραφικά και στα video μέρη. Είναι καλοφτιαγμένα, δε λέω, θα πρέπει όμως κάποια στιγμή να καταλάβουν πολλοί ότι η μουσική δεν είναι μόνο βαμμένες στα μαύρα γκόμενες. Λυπάμαι αλλά αυτές τις λογικές δε μπορώ να τις παρακολουθήσω. Δε μπορώ να καταλάβω επίσης, σε ποιό territory απευθύνεται το σχήμα (δεν εννοώ να βάλουν ταμπέλα στη μουσική τους). Αν με αυτό το album στοχεύουν σε πολλά, έχω την εντύπωση πως δε θα συγκινήσουν κανένα.
Επειδή πάντως μου φαίνονται καλοί παίκτες, θα περιμένω μήπως στη δεύτερη δουλειά τους θα έχουν να παρουσιάσουν κάποια βελτιωμένη τουλάχιστον πρόταση.
