Αυτή η παρουσίαση έχει περισσότερο το χαρακτήρα ενός requiem παρά μιας κριτικής, όπως τη συνηθίζουμε για ένα καινούργιο album. Ο τίτλος άλλωστε του δίσκου και σε συνδυασμό με το ότι Γιάννης Σπάθας δεν είναι πια μαζί μας και η υγεία του Αντώνη Τουρκογιώργη είναι ιδιαίτερα κλονισμένη, δεν αφήνουν το παραμικρό περιθώριο για οτιδήποτε μελλοντικό. Οι Socrates Drank The Conium (επαναφέρουν το πλήρες τους όνομα από το 1976 οπότε και εμφανίστηκαν ως Socrates με την κυκλοφορία του Phos) είναι κατά την ταπεινή μου άποψη η μεγαλύτερη rock μπάντα που υπήρξε ποτέ στην Ελλάδα.
Το “Last Forever” είναι το “χαμένο” τους album όπως επικράτησε να λέγεται τα τελευταία χρόνια, αφού ήταν γνωστό ότι το συγκρότημα ηχογραφούσε υλικό την περίοδο 2009-2010 αλλά δεν είχε βγει κάτι προς τα έξω. Τα έντεκα κομμάτια του δίσκου αφού επεξεργάστηκαν έτσι ώστε να μπορούν να κυκλοφορήσουν, διατηρούν το μουσικό χαρακτήρα της μπάντας ενώ συνθετικά βρίσκονται σε ένα αξιοπρεπέστατο επίπεδο, με τα riff του αείμνηστου Γιάννη Σπάθα να δεσπόζουν και τη φωνή του Αντώνη Τουρκογιώργη απολύτως αναγνωρίσιμη και αφήνουν μια γλυκιά γεύση στο κύκνειο άσμα μιας μπάντας θρύλο, για τη χώρα μας τουλάχιστον. Από το “Last Forever” ξεχώρισα το “Hood”, το instrumental ethnic “Tribes”, το “Life Goes On” και το “Crack In The Mirror”. Το Last Forever” κλείνει με μια blues προσέγγιση που φέρει και τον τίτλο “Blues”…ποιος άραγε ξέρει τι είχαν τότε στο μυαλό τους γι’ αργότερα;
Η μίξη του album έγινε από τον Κώστα Μπίγαλη ενώ τα drums είναι από τον Μάκη Γιούλη, drummer των Socrates από το 2002.
Το “Last Forever”κυκλοφορεί μόνο σε βινύλιο (προς το παρόν τουλάχιστον) σε 1.000 αριθμημένα αντίτυπα. Και μόνο για ιστορικούς λόγους, θα συνιστούσα στους φίλους του αγνού rock να σπεύσουν να το αποκτήσουν.
