Η μουσική ιδιοφυία που ακούει στο όνομα Tony Kakko κατάφερε να κάνει όλο τον κόσμο να μιλάει για το συγκρότημά του. Μη στραβώνετε, θεωρώ ότι όλοι οι μουσικοί της μπάντας είναι εξαιρετικοί, πλην όμως ο frontman του σχήματος είναι αυτό που λέμε πραγματικός μπροστάρης, πραγματικός mainman. Γράφει όλα τα τραγούδια, στίχους και μουσική και στη συνέχεια ενορχηστρώνει παρέα με τους συντρόφους του. Ο τρόπος που σκέφτεται είναι μοναδικός, αντιλαμβάνεται τη μουσική σαν μια ολότητα κα όχι σαν κομμάτια πίτσα που απλά περιμένουν να τα κόψεις με κείνο το στρογγυλομάχαιρο… Βάζω όμως όσο στοίχημα θέτε πως αυτή η μεγαλοφυΐα έχει στο σπίτι του μια τεράστια αφίσα των Queen και τη χαζεύει κάθε μέρα και κάθε μέρα λέει στον εαυτό του «Κάποτε θα περάσω κι εγώ μια βραδιά στην όπερα… Κάποτε θα πάω κι εγώ στις κούρσες… Κάποτε θα αμολήσω κι εγώ τη μαγεία μου στον κόσμο»…
Μάλλον ήλθε η ώρα για την (επί)βράβευση. Οι Φιλανδοί επέστρεψαν με το δικό τους Queen αποτύπωμα. Το Ροκ έτσι όπως θα διαμορφωνόταν στη σκέψη μερικών δεκάδων συγκροτημάτων και ένα άλμπουμ έτσι όπως θα το έφτιαχναν δέκα διαφορετικές ορχήστρες. Ένα καινούργιο, Queenικών διαστάσεων “Physical Graffiti”, όσον αφορά την αλλοπρόσαλλη δομή του και την ξεκαρφωτιά των τραγουδιών. Οι Sonata Arctica παίζουν ό,τι τους κατεβαίνει, δεν παίρνουν χαμπάρι ούτε από είδη ούτε από ταμπέλες ούτε από «ετοιμοπόλεμους δημοσιογράφους». Οι ίδιοι έχουν δηλώσει, δια στόματος Kakko και Klingenberg (πλήκτρα), ότι θεωρούν εαυτούς πιο πολύ Ροκ σχήμα και όχι Power Metal. Αυτός ο δίσκος είναι το «Ζήτα» της ταμειακής στο τέλος της ημέρας, η πιστοποίηση για τις Ροκ φύτρες τους. Να πούμε εδώ ότι στο δισκάκι αυτό συμμετέχουν ένα σωρό μουσικοί (σαξοφωνίστες, βιολονίστες, παίχτες μπάντζο – όχι, ο Blackmore δεν παίζει) ΚΑΙ ο Timo Kotipelto!
Το εναρκτήριο “Only the broken hearts (make you beautiful)” είναι μια Hard Rock μπαροκιά με ποικίλα Pop στοιχεία και – εννοείται – μπόλικα Queen πράματα. Το θέμα της κιθάρας είναι καταπληκτικό, με τον Elias να δίνει ρέστα σε μελωδία, τεχνική και γλύκα. Για μετά… βάλτε ζώνη για θα στουκάρουμε. Το “Shitload o’ money” είναι Ροκ, είναι Ντίσκο, είναι λυρικό, είναι Γκλαμ… Είναι μια παλάβρα και μισή! Παρόν και το συμφωνικό, παρόντα και κάτι τρελά που παραπέμπουν ακόμα και σε Βαλκανικά μοτίβα! Πώς διάολο τα σκέφτονται όλα αυτά; Ναι… Η μουσική ιδιοφυία που λέγαμε πιο πριν…
Οι άγριες κιθάρες και τα περιπλεχτικά θέματα σκάνε μύτη στο “Somewhere close to you”. Το ρεφρέν είναι βέβαια Eurovision, αλλά η μελωδία είναι τόσο καλή που δεν μας νοιάζει! Πώς είπατε; Δύο μέτρα και δύο σταθμά; Μα… φυσικά!
Το πρώτο single και video του δίσκου είναι το “I have a right”. Ξεκίνημα με το ρεφρέν και μια μελωδία που καρφώνεται αμέσως στο μυαλό. Σας θυμίζει κάτι; Παρομοίως. Σπάω το κεφάλι μου να βρω τι αλλά δεν… Δεν έχει και τόση σημασία. Ο Kakko αναφέρει πως το συγκεκριμένο είναι το τελευταίο κομμάτι που έγραψε και έχει και μια ωραία ιστοριούλα να μας διηγηθεί. Ο Tommy Portimo, o drummer της μπάντας, έχει μόλις ολοκληρώσει τα μέρη του για το άλμπουμ… Μάλλον φαντασιώνεται ότι κάνει σάουνα και ανυπομονεί να ξεκουραστεί, ίσως να πιει και μια μπυρίτσα… Το τηλεφωνικό μήνυμα για το καινούργιο μήνυμα σκάει στο κινητό του. «Δες τα mail σου, σου έχω ένα ακόμα εύκολο κομμάτι». Ο τυμπανιστής γίνεται Τούρκος και, όπως συνεχίζει ο τραγουδιστής, βγάζει το κομμάτι με τη μία. Καλά, ας το πιστέψουμε… Το ξέρετε κι εσείς ότι αυτά τα «με τη μία» είναι μεγάλη μούφα, ούτε για μουσικούς σαν τον Steve Gadd δεν ισχύουν τέτοια πράγματα. Επειδή όμως το τραγούδι το έχω αγαπήσει ήδη… Για την ιστορία το κομμάτι αναφέρεται στα δικαιώματα των παιδιών, τα ίδια δικαιώματα που όλοι οι πολιτισμένοι καταπατούν βρίζοντας παράλληλα τους απολίτιστους…
Συνεχίζονται τα mid-tempo, ψιλό-μπαλάντακάτι κομμάτια με το “Alone in Heaven”. Ωραίο ρεφρέν, εξακόσια δεύτερα φωνητικά από πίσω, ακουστική παραδίπλα στην ηλεκτρική… Μια χαρούλα! Απ’ την άλλη, έχεις τραγούδια σαν το “The day”… «Θα φτιάξω πρωινό… Η εφημερίδα λέει ότι η εταιρεία θα απολύσει πέντε χιλιάδες ψυχές σήμερα»… Ακόμα και Springsteen στοιχεία, ακόμα και Broadway λάμψεις…
Και κάπου εδώ αποχαιρετάμε τη βαρύτητα. “Cinderblox” και εισαγωγή country, στοιχεία από humpa, το βιολί παίζει, το μπάντζο ζωγραφίζει και πάρε country, κόσμε! Τρελή πώρωση! Χαριτωμένο το “Don’t be mean”, μπαλαντοειδές κι αυτό, έχουμε ακούσει και καλύτερα, αλλά η ποιότητα είναι δεδομένη. Το “Wildfire” είναι ένα δεκαεξάλεπτο folk πόνημα (συνέχεια του πρώτου ομότιτλου από το “Reckoning Night”;), εκπεφρασμένο σε δύο μέρη, με το μπάντζο και το βιολί ξανά στο προσκήνιο. Κάργα γουέστερν και βάλε και κάτσε ένα λεπτό γιατί το κουπλέ είναι γκαγκαγκαγκάν, με Pop υπόβαθρο και κινηματογραφικό ξέσπασμα. Οι ρυθμοί θα αλλάξουν και θα ξαναλλάξουν, τα πουλιά θα κελαηδήσουν και οι δίκασες θα τρέξουν σαν παλαβές.
Δεν ξέρω πως σκέφτονται οι οπαδοί τους, δεν ξέρω πως θα το εκλάβει ο «Τύπος», δεν νομίζω πάντως πως οι Φιλανδοί έχουν πια ανάγκη τι σκέφτονται οι ντεμέκ. Η μουσική είναι ΜΙΑ και αυτή η δουλειά είναι ένα μουσικό οικόπεδο με μύριους ιδιοκτήτες. Αυτούς που θα σπεύσουν να ακούσουν. Καλή ακρόαση!
