Από τα πρώτα χρόνια της με τους Nightwish, η Tarja Turunen έδειξε ότι είναι κάτι το διαφορετικό ή καλύτερα κάτι το ξεχωριστό. Παρακολουθώντας την πολύ στενά από το ξεκίνημα της καριέρας της και για είκοσι χρόνια που έχουν περάσει μέχρι σήμερα, μπορώ εύκολα να φανταστώ ότι έχει κάνει πολύ περισσότερα πράγματα απ’ ότι και η ίδια ίσως να φανταζόταν όταν ξεκινούσε.
Το άκουσμα του maxi EP ας το πούμε “The Brightest Void” λίγους μήνες πριν, με είχε προϊδεάσει για κάτι εντελώς διαφορετικό από τα προηγούμενα album της. Ακούγοντας πολύ προσεκτικά το κυρίως album, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι το “The Shadow Self” είναι μια δουλειά που κυκλοφόρησε για πάρτη της, μου ακούγεται κάτι σαν…διερευνητική κίνηση για κάτι που θα ακολουθήσει. Έχει πάρα πολλά διαφορετικά πράγματα ν’ ακούσει κανείς, δεν είναι όμως και ότι πιο εύπεπτο έχει παρουσιάσει μέχρι σήμερα η Tarja και τα πολλά πειράματα τόσο στη φωνή της όπου δοκιμάζει πιο ψηλές νότες αλλά όχι πάντα με τη soprano χροιά, όσο και στα riff από τα αρκετά έγχορδα που συναντάμε στα περισσότερα κομμάτια, ξενίζουν στα πρώτα τους τουλάχιστον ακούσματα. Θα υποθέσω ότι συνέπεια των παραπάνω είναι ότι λείπει το κομμάτι που θα ξεσηκώσει (λείπει για παράδειγμα ένα κομμάτι τύπου “Until My Last Breath”) ωστόσο πιστεύω ότι το album θα αρέσει σε αυτούς που αναζητούν νέες φόρμες στο συμφωνικό metal.
Θα ξεχωρίσω τα “Diva”, “Eagle Eye” και το εξαιρετικό 13λεπτο “Too Many” που “κλείνει” το δίσκο, από την άλλη πλευρά θεωρώ αχρείαστη τη συμμετοχή της Alissa White-Gluz των Arch Enemy. Αντίθετα, η διασκευή του “Supermacy” των Muse είναι παραπάνω από αξιοπρεπής.
To “The Shadow Self” είναι μια κυκλοφορία με, αν μη, τι άλλο ιδιαίτερο ενδιαφέρον, δεν ξέρω τι θέση θα πάρει από τον κόσμο στην “κατάταξη” των album της Tarja, είναι πάντως σίγουρα μια δουλειά με αρκετές νέες…προτάσεις για το χώρο.
