Ναι, ξέρω! Έχετε βαρεθεί όλη αυτή τη φάση τη Frontiers με τα λεγόμενα supergroups που «κατασκευάζει» ο Serafino Perugino και διεκπεραιώνει ο Alessandro Del Vecchio. Μαζί σας. Φαντάζομαι, άλλωστε, ότι κανένας φίλος του μελωδικού ήχου δεν θέλει να επενδύει σε συγκροτήματα με…ημερομηνία λήξης. Ωστόσο, η περίπτωση των The End Machine είναι ελαφρώς διαφορετική υπό την έννοια ότι κυκλοφορούν τον τρίτο τους δίσκο έχοντας ήδη στο ενεργητικό τους 2 εξαιρετικές δουλειές. Επιπλέον, την όλη επιμέλεια πίσω από την παραγωγή έχει ο Jeff Pilson οπότε το πράγμα ενέχει αυτονόητα μεγαλύτερο ειδικό βάρος. Πάμε στα του δίσκου τώρα…
Δεν θα σας κρύψω ότι ήμουν επιφυλακτικός στην αρχή λόγω της πρόσληψης του τραγουδιστή Girish Pradham ο οποίος έχει μία μεταλλική χροιά στη φωνή του και είναι σαφώς λιγότερο…συμβατός από τον προκάτοχό του, Robert Mason. Ακούγοντας όμως το “The Quantum Phase” διαπίστωσα ότι οι Pilson & Lynch έχουν συνθέσει ορισμένους hard rock δυναμίτες που επενδύονται από μία στιβαρή παραγωγή ενώ το σήμα κατατεθέν των The End Machine, δηλαδή το πάντρεμα του παρελθόντος με το παρόν, είναι ξεκάθαρο και ίσως πιο εμφατικό από ποτέ. Σίγουρα, ο Pradham δεν είναι διόλου κακός…το αντίθετο μάλιστα. Απλώς θεωρώ ότι με έναν πιο παραδοσιακό hard rock frontman το αποτέλεσμα θα ήταν ακόμη πιο εντυπωσιακό. Όσο για τον Lynch…νομίζω ότι είναι στο στοιχείο του αφού κάθε solo του στο δίσκο είναι απολαυστικό και αξιομνημόνευτο.
Τολμώ να πω ότι το “The Quantum Phase” είναι η καλύτερη δουλειά των The End Machine…και αυτό λέει πολλά αν αναλογιστούμε τα δύο album που διαδέχεται. Μακάρι να συνεχίσουν να ηχογραφούν στο μέλλον τόσο αξιόλογες δουλειές.
Highlight: Αναρωτιέμαι τι θα γινόταν αν αυτές οι συνθέσεις κατέληγαν στα χέρια του Don Dokken και αναδεικνύονταν υπό το πρίσμα των Dokken…
