Το θρυλικό συγκρότημα (ξεκίνησε το 1976!) κυκλοφορεί το πέμπτο στούντιο άλμπουμ του και κάποιοι μπορεί να αναρωτηθούν αν πέντε άλμπουμ σε τριάντα έξι χρόνια είναι πραγματικά λίγα… Ναι, είναι. Και λοιπόν; Για μουσική δεν μιλάμε; Με τον εμβληματικό Eric Moore πίσω από το μικρόφωνο και μια ομάδα μουσικών που περφορμάρει γεμάτο Ροκ, με Hard και Southern στοιχεία, μπορούμε να ακούσουμε μέχρι τη γένεση των Ροκ ρυθμών, εκεί στη χώρα της αστερόεσσας… Μοναδικό πρόβλημα – για μένα τουλάχιστον – η φωνή του Moore, την οποία δεν θέλω να συνηθίσω. Είναι σαν το παιδί που έκανε ο Udo με τον Brian Johnson να προσπαθεί να τραγουδήσει σαν τον Waylon Jennings. Ε, μερικά πράγματα δεν γίνονται… Επειδή όμως οι τυπάδες είναι γάτες, έχουν γράψει άπειρα διπλά φωνητικά και μερικές αφηγήσεις από δίπλα και ακούγονται τζετέ! Ακούστε το “Deliverance”, που είναι έτσι παιγμένο και θα πάθετε και θα θέτε να χορέψετε και να κάνετε κέφι… ίσως και να αγκαλιάσετε κι εκείνη τη μελαχρινούλα με τις ματάρες που ζαχαρώνατε, αλλά μόνο μέχρι το «Καλησπέρα-Καληνύχτα» είχατε φτάσει μέχρι τώρα. Πάει καλά, το μοτίβο είναι πολύ γνώριμο και ευχάριστο. Ο δίσκος είναι γεμάτος πιασάρικα θέματα και η παραγωγή του Steve DeMatteo τα αναδεικνύει. Εύφημη μνεία αξίζει επίσης στους Joe Viers και Rodney Mills για τη μίξη και το mastering αντίστοιχα. Ο δίσκος ακούγεται καμπάνα!
Οι φίλοι που ασχολούνται με το ιδίωμα (ακούς, Λιάκο;), τους ξέρουν, τους έχουν ακούσει και θα τους ξανακούσουν. Για μας τους υπόλοιπους… Βάζουμε στο τέρμα το “Show & Tell” (Πω-Ρε κομματάρα!) και ξεθάβουμε την αεροκιθάρα! Καλή διασκέδαση!
