Αρχικά μου κίνησε την περιέργεια το όνομα των Σουηδών μέχρι που ανακάλυψα ότι προέρχεται από ένα Αμερικάνικο film noir του 1944.
Εδώ σταματάει και το οποιοδήποτε ενδιαφέρον για το δεύτερο album του σχήματος. Ανήκει σε μια κατηγορία που τελευταία αριθμεί όλο και περισσότερα συγκροτήματα με γυναικεία φωνή, ένα ιδίωμα που δείχνει να προσπαθεί να καθιερώσει τα καθαρά και πιο rock φωνητικά αφού από την κατηγορία soprano οι επιζήσαντες δείχνουν να έχουν οριστικοποιηθεί και έχουν ήδη εδραιωθεί.
Το “Bye Bye Lullaby” είναι ότι πιο αδιάφορο έχει φτάσει στ’ αυτιά μου τον τελευταίο καιρό. Δεν προσφέρει κανένα κίνητρο για να ασχοληθεί κάποιος με τους The Murder Of My Sweet, αφού σε κανέναν τομέα (σύνθεση, μελωδίες, ιδέες) δεν δείχνει ότι μπορεί να ξεχωρίσει. Είναι αυτό που λέμε άγευστο, άοσμο και κάμποσα άλλα επίθετο με το “α” το στερητικό να προηγείται…
Γράφω για πολλοστή φορά ότι ένα αδιάφορο album δε σημαίνει ότι είναι και κακό. Ειδικά στο συγκεκριμένο χώρο, δύσκολα βρίσκει κανείς κακό album με την έννοια ότι αυτό δεν ακούγεται και αυτό ισχύει και γι αυτή εδώ τη δουλειά. Απλά, όταν υπάρχουν πολλές και πραγματικά αξιόλογες δουλειές που απευθύνονται στο ίδιο κοινό, κυκλοφορίες σαν το “Bye Bye Lullaby” δε γίνεται να προταθούν.
