Tardigrades = μικροσκοπικά, βραδύπορα ζώα που ζουν στο νερό και έχουν οκτώ πόδια. Ωραίος τίτλος, δεν είναι; Και να σκεφτείτε ότι μέχρι σήμερα θεωρούσα πρωτοποριακή (ή τρελή) την «άποψη» του Vincent Price που θεωρούσε ότι κάποια στιγμή στο μέλλον θα κυριαρχήσουν οι αράχνες (πιο συγκεκριμένα, οι Μαύρες Χήρες)…τουλάχιστον έτσι την εξέφρασε πριν από 42 χρόνια στο μνημειώδες “Welcome To My Nightmare”. Έρχονται, λοιπόν, τώρα οι The Mute Gods με το δεύτερο album τους για να μας…προετοιμάσουν σχετικά με το μέλλον του πλανήτη μας.
Και αν το όνομα του συγκροτήματος δεν σας λέει πολλά, σίγουρα τα μέλη που το απαρτίζουν θα σας πουν περισσότερα αφού οι Roger King, Marco Minnemann & Nick Beggs μόνο άγνωστοι δεν είναι στον ευρύτερο χώρο του progressive rock. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα ακούσει το ντεμπούτο των The Mute Gods όταν έλαβα τη νέα τους δουλειά και έτσι δεν ήξερα τι να περιμένω. Ωστόσο, το αποτέλεσμα ήταν κάτι παραπάνω από εντυπωσιακό που με έβαλε στο τριπάκι να ακούσω και το πρώτο album. Η διαφορά αυτή τη φορά είναι ότι το “Tardigrades…” είναι ένα πιο σκληρό, ένα πιο metal album με τις κιθάρες του Beggs (o οποίος να μην ξεχνάμε ότι είναι ένας εξαιρετικός μπασίστας) να είναι μπροστά και τα πλήκτρα του King να «δένουν» άριστα δημιουργώντας συχνά μία κινηματογραφική ατμόσφαιρα. Υπάρχουν και κάποια πιο ατμοσφαιρικά –σχεδόν μελαγχολικά- σημεία που θυμίζουν κάτι ανάμεσα σε Steven Wilson και Fates Warning (περιόδου “A Pleasant Shade of Gray”). Όμως εκεί που πραγματικά εντυπωσιάζουν οι The Mute Gods είναι στις γρήγορες, heavy στιγμές. Για παράδειγμα τα “Animal Army” είναι ένα hard rock κομμάτι που αναδεικνύεται άψογα λόγω της ενορχήστρωσης του King (o οποίος παρεμπιπτόντως έχει κάνει άριστη δουλειά γενικότερα στην παραγωγή) ενώ και το ομώνυμο κομμάτι χρωστάει πολλά στην κληρονομιά των Rush σε μία καθαρόαιμη prog rock κατεύθυνση.
Στο δια ταύτα: το “Tardigrades…” είναι ένα πολύ καλό album, σίγουρα καλύτερο του προκατόχου του και ελπίζω στο μέλλον οι The Mute Gods να εξερευνήσουν ακόμη περισσότερο την πιο heavy πλευρά τους. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το αποτέλεσμα θα είναι κάτι παραπάνω από ενδιαφέρον!
Highlight: Το κομμάτι “We Can’t Carry On” είναι το απόλυτο δείγμα της βρετανικής μεγαλοφυίας στο εν λόγω ιδίωμα (εμπλουτισμένο με μία άψογη pop αισθητική).
