Η πρώτη μου επαφή με τους The Road Miles ήταν όταν τους παρακολούθησα ζωντανά ως support στους VIC το 2016 (Gazi). Είχα αναγνωρίσει την ικανότητά τους να δημιουργούν ατμόσφαιρα και την δυναμική παρουσία της front woman Αφροδίτης, η προσμονή όμως για την εμφάνιση των VIC και το πολεμικό κλίμα για την γιορτή 2 ετών από την κυκλοφορία του “Riza”, δεν μου άφησε περιθώρια να εκτιμήσω όπως θα έπρεπε τη μουσική τους πρόταση. Ίσως να μου είχαν φανεί κάπως μεγάλες και υπερβολικά progressive οι συνθέσεις για το southern – gothic rock είδος που υπηρετούν.
Το “Ballads for the Wasteland”, το δεύτερο full-length τους, είναι αυτό που βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Έχουμε να κάνουμε με ένα σπουδαίο έργο τέχνης!
Το ψυχεδελικό blues των The Road Miles, είναι σκοτεινό, ποιητικό και διαδραματίζεται στην έρημο. Επτά κομμάτια συνολικής διάρκειας μόλις περίπου 30 λεπτών, αρκούν για να ξεδιπλώσουν τις αιματηρές ιστορίες τους στην άγρια Δύση. Ατμόσφαιρα ok, παραγωγή διαμάντι, τα φωνητικά της Αφροδίτης εξωπραγματικά (και θεατράλε). Το “Ballads for the Wasteland” έχει όμως τραγούδια με κάτι μπάλες να, εναλλαγές και παύσεις πιο σπουδαίες ακόμη και από τα κεντρικά θέματα/riff των συνθέσεων. Ξεσπάσματα που σε στέλνουν, σόλο όπως αυτό του “Third Man” που οι Blues Pills πολύ θα ήθελαν να έχουν γράψει και μια θαυμάσια αφηγηματική ροή που κλείνει με το εφιαλτικό instrumental “Wolves”.
Κάποιες φορές (κακώς βέβαια), διαβάζω την αρχή ενός κειμένου/άρθρου και στη συνέχεια πάω στο τέλος για την περίληψη. Για αυτούς λοιπόν που λειτουργούν έτσι, ή σε περίπτωση που δεν δώσατε σημασία στην βαρύτητα της παραπάνω δήλωσης , το επαναλαμβάνω: ένα σπουδαίο έργο τέχνης!
