Το death metal μπορεί να ήταν και να είναι το αγαπημένο μου στυλ της σκληρής μουσικής, αλλά οι Vader ποτέ δεν κατάφεραν να με συγκινήσουν. Η πορεία τους στο χώρο μεγάλη, το ίδιο και η δισκογραφία τους. Οι Πολωνοί είναι από τα πλέον ιστορικότερα και σημαντικότερα σχήματα στον παγκόσμιο ακραίο metal χάρτη με χρονιά έναρξη το 1983 και δεκαέξι full-length albums, μαζί με αυτό φυσικά.
Τέσσερα χρόνια μετά το “The Empire”, το κουαρτέτο επιστρέφει κάνοντας τα πράγματα διαφορετικά. Αυτή τη φορά, εστίασαν στο να γράψουν γρήγορα κομμάτια όπως αναφέρει και ο αρχηγός και μοναδικό ιδρυτικό μέλος Piotr Wiwczarek, αφού το προηγούμενό τους album εστίαζε σε πιο αργά κομμάτια επηρεασμένο από κλασικό heavy metal, κάτι που δεν ισχύει εδώ πέρα αφού το σύγκρινε με το κλασικό “Litany” στον τρόπο σύνθεσης.
Πέρα από λίγες mid-tempo εξαιρέσεις, το “Solitude In Madness” είναι ένα γρήγορο album. Χαρακτηριστικό είναι ότι τα έντεκα κομμάτια του για λίγο δεν φτάνουν καν την μισή ώρα σε διάρκεια. Death metal με έντονο thrash προσανατολισμό, πολλά και φρενήρη solos και φωνητικά από τον Piotr που μπορεί να μην έχουν την ακραία χροιά των παλιών ημερών, αλλά εξακολουθούν να ακούγονται επιθετικά και μπορώ να πω ότι κολλάνε με τη μουσική της μπάντας.
Από εκεί κι ύστερα, η άποψή μου για τους Vader δεν άλλαξε ούτε με αυτή την κυκλοφορία αφού δε βρήκα κάτι ξεχωριστό να με κρατήσει. Τα γρήγορα σημεία τους μου ακούγονται αρκετά μονότονα και επαναλαμβανόμενα, riffs δεν μου έμειναν στο μυαλό, τα solos δε μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση και το μόνο καλό είναι η…διάρκεια, αφού αν τραβούσε παραπάνω νομίζω ότι θα με κούραζε αρκετά.
Σέβομαι την ιστορία και την προσφορά τους στο χώρο, αλλά μέχρι εκεί. Αν είσαι από αυτούς που παρακολουθούν τη μπάντα, τότε θα σου αρέσει. Στη δική μου περίπτωση, αν ποτέ δεν πάλεψες της μουσική τους, δε νομίζω ότι θα συγκινηθείς τώρα.
