Υπάρχουν δύο τρόποι να προσεγγίσεις και να αποτιμήσεις τη νέα δουλειά των Virgin Steele. Ο πρώτος είναι να μπεις στη λογική να συγκρίνεις το νέο album με τα αριστουργήματα του παρελθόντος. Ο δεύτερος είναι να συμβιβαστείς με την ιδέα ότι ο DeFeis, από το 2010 και μετά, έχει επιλέξει ένα διαφορετικό μουσικό μονοπάτι με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Αν επιλέξεις τον πρώτο δρόμο, τότε το παιχνίδι έχει χαθεί από τα αποδυτήρια. Ο δεύτερος δρόμος είναι σαφέστατα πιο ασφαλής και η προσέγγιση πιο μετριοπαθής. Προσωπικά, όλα αυτά τα χρόνια επιλέγω τη δεύτερη ματιά χωρίς αυτό να σημαίνει ότι προσπαθώ να δικαιολογήσω τα αδικαιολόγητα, έτσι; Γιατί, ειλικρινά, είναι πολύ δύσκολο να μπει κάποιος στο μυαλό του DeFeis από το “The Black Light Bacchanalia” και μετά.
Το “The Passion Of Dionysus” συνεχίζει στο ίδιο συνθετικό μοτίβο των τριών τελευταίων δίσκων. Δύσπεπτες συνθέσεις που χρειάζονται πολλά ακούσματα για να αφομοιώσει κάποιος το όραμα του ηγέτη των Virgin Steele. Μάλιστα, το έργο δυσχεραίνει περαιτέρω λόγω της κάκιστης παραγωγής που σου δίνει την εντύπωση ότι ο DeFeis επέλεξε να κυκλοφορήσει τα demos που ο ίδιος ηχογράφησε στο σπίτι του. Τα περισσότερα όργανα είναι προγραμματισμένα στα keyboards και στον υπολογιστή του DeFeis και ως εκ τούτου το τελικό ηχητικό αποτέλεσμα χωλαίνει αφού δεν υπάρχει ο όγκος που θα έδινε ένα κανονικό rhythm section αλλά και η πιο ενεργή παρουσία του κιθαρίστα Edward Pursino ο οποίος συμμετέχει ελάχιστα (για μία ακόμη φορά).
Κι όμως, αν δώσετε μία ευκαιρία στο δίσκο, θα εντοπίσετε ορισμένες πολύ καλές ιδέες που θα έλαμπαν υπό το πρίσμα μιας κανονικής παραγωγής. Ειδικά, στα “To Bind & Kill A God”, “Spiritual Warfare” και “You’ll Never See The Sun Again”, o DeFeis ρίχνει μία κλεφτή ματιά στο μεγαλείο του δεύτερου “Atreus” αλλά και γιατί όχι στην ατμόσφαιρα του “Visions of Eden”. Θετικά αποτιμάται το γεγονός ότι ο DeFeis έχει περιορίσει αισθητά τα περίεργα…νιαουρίσματα ενώ και η παραμόρφωση στα φωνητικά είναι και αυτή διακριτική (αν και παρούσα).
Οπότε, όσοι έχουν αγκαλιάσει την ύστερη περίοδο των Virgin Steele –δεν ξέρω πόσοι είναι αυτοί- θα βρουν αρκετά ενδιαφέροντα στοιχεία στο “The Passion Of Dionysus”. Οι υπόλοιποι θα προσπεράσουν χωρίς δεύτερη σκέψη…και σίγουρα αυτοί θα είναι περισσότεροι. Προσωπικά, έχω διαχωρίσει τις δύο περιόδους και ξέρω τι να περιμένω από τον DeFeis. Άλλωστε, μιλάμε για έναν σπουδαίο μουσικό που μας χάρισε στο παρελθόν μεγάλες συγκινήσεις…και αυτό δεν το ξεχνάμε ποτέ!
Highlight: Το concept του δίσκου –εμπνευσμένο ξανά από την αρχαία Ελλάδα- αφορά στην ταυτόχρονη παρουσία της ελευθερίας και του περιορισμού της ανθρώπινης φύσης.
