Θυμάμαι πριν χρόνια να ακούω για πρώτη φορά αυτή εδώ την μπάντα, όταν διάβασα ότι θα έβγαιναν για ευρωπαϊκή περιοδεία μαζί με ένα δικό μας συγκρότημα (η μνήμη μου δε με βοηθάει στο ποιο) και είχα κολλήσει τότε με ένα τραγούδι τους, το “Hyperventilating” από το πέμπτο album τους “V”. Τα χρόνια βέβαια πέρασαν, ποτέ δεν έκατσα να ασχοληθώ παραπάνω μαζί τους (γιατί άραγε;) και φτάσαμε στο έβδομο full-length.
Οι progsters από το Perth της μακρινής Αυστραλίας έχουν κάνει ένα καλό όνομα και είναι ένα από τα πολλά συγκροτήματα που έχουν βγει παραέξω από την πολύ ποιοτική σκηνή της χώρας. Με λίγο διαφορετικό ήχο βέβαια από αυτόν που ξεκίνησαν, αφού σταδιακά πρόσθεταν και άλλα πράγματα στη μουσική τους. Στην πορεία τους κέρδισε η ολοένα αναπτυσσόμενη σκηνή του djent, ενώ τα πλήκτρα που πάντα χρησιμοποιούσαν αναβαθμίστηκαν αρκετά με αποτέλεσμα να γεμίσει ο ήχος τους με ηλεκτρονικά στοιχεία.
Αυτό ακριβώς ακούμε κι εδώ στο “Colours In The Sun”. Μικρές συνθέσεις με διάρκεια λίγο παραπάνω από τέσσερα λεπτά, πολύ μελωδία και ατμόσφαιρα (ειδικά στα refrains), κοφτά riffs, djent περάσματα με πληθώρα από breakdowns και αρκετά ηλεκτρονικά μέρη φτιάχνουν το γενικότερο παζλ της μουσικής τους. Το συγκεκριμένο album μάλιστα είναι έστω και για λίγο αυτό που έχει τη μικρότερη διάρκεια στη μέχρι τώρα πορεία τους.
Εν κατακλείδι, ωραίο άκουσμα από τους Αυστραλούς με τη συχνή δισκογραφική παρουσία, αλλά τίποτα παραπάνω για εμένα. Δεν βρήκα ούτε κάποιο τραγούδι να με κάνει να κολλήσω, όπως αυτό στην εισαγωγή του κειμένου. Όχι πως είναι κακό, αλλά έτσι κι αλλιώς, δεν είμαι και ο μεγαλύτερος οπαδός του σύγχρονου/μοντέρνου prog ήχου, οπότε δεν είναι μία κυκλοφορία που θα επιστρέψει στα ηχεία μου. Όσοι είστε όμως, ξέρετε τι να κάνετε αν δεν γνωρίζετε τους Voyager μέχρι τώρα.
