Δεν περίμενα τόσο μεγάλη απογοήτευση από τον Alice… σίγουρα, το να κυκλοφορήσεις ένα άλμπουμ σαν συνέχεια σε μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες σου θέλει μεγάλο ειδικό βάρος και αρχ…ια που σίγουρα έχει ο Alice, αλλά από την άλλη είναι πολύ επικίνδυνο και ίσως αχρείαστο.
Το “Welcome 2 My Nightmare” δεν έχει την ατμόσφαιρα του αυθεντικού, ούτε την αισθητική, αλλά ούτε και την ποιότητα. Δανείζεται μερικά θέματα από το αριστούργημα του ’75, κυρίως αυτό του “Steven”, ενώ δεν θα ήταν υπερβολή ο ισχυρισμός ότι το καλύτερο σημείο του είναι το “Underture”, δηλαδή ένα ορχηστρικό medley του αυθεντικού “Welcome To My Nightmare”. Δυστυχώς, ούτε η επιστροφή του μεγάλου Bob Ezrin, ούτε η επιστράτευση της αυθεντικής Alice Cooper Band για κάποια κομμάτια δεν είναι ικανή να διασώσει το άλμπουμ.
Ακόμα, απουσιάζει η έννοια του concept, ενώ και τα κομμάτια ακούγονται σαν μια συλλογή από B-sides διαφορετικών περιόδων. Με αυτό τον τρόπο θάβεται το ιδιαίτερο “Last Man On Earth”, που φέρνει λίγο σε… Brecht, και Bob Dylan, το νευρώδες “Caffeine” και το “What Baby Wants”, ενώ δεν κατάλαβα ποτέ γιατί χρησιμοποιήθηκε η τόσο κιτς και ‘90s παραμόρφωση της φωνής στο “I Am Made Of You”, που θα μπορούσε να αποτελέσει φως στο τούνελ…
Πολύ θα ήθελα να είχα γράψει τα καλύτερα για έναν καλλιτέχνη με τη σημασία και την επιδραστικότητα του Alice, αλλά έτσι κι αλλιώς όσες αρνητικές κριτικές κι αν δεχτεί το “Welcome 2 My Nightmare”, αυτό δεν αφαιρεί τίποτα από την αξία του δημιουργού, που είναι μια από τις αυθεντικότερες φιγούρες στην ιστορία του rock. Δυστυχώς, όμως ακόμα και ο Alice έπεσε θύμα του sequel, που είναι μια ιστορία πολύ επικίνδυνη όπως αποδεικνύεται για άλλη μια φορά.
