Έξι στα έξι για το υπέροχο κουαρτέτο που με ευκολία συνθέτει ένα ακόμα απολαυστικό άλμπουμ και ας μην αγγίζουν τα μεγαλεία του παρελθόντος.
Μας είχαν ήδη προετοιμάσει από το καλοκαίρι με το δυναμικό “Wouldn’t You Rather” και έπειτα με το αισθητά πιο progίζον “Pay No Mind” που έδειχνε μια διαφορετική ματιά της μπάντας και δεν κρύβω ότι ενθουσιάστηκα. Πλέον με ολόκληρο τον δίσκο στα ηχεία μου μπορώ να είμαι λιγότερο οπαδός και περισσότερο αντικειμενικός, εδώ υπάρχουν πολλά καλά κομμάτια αλλά –για να λέμε και όλη την αλήθεια- στις πρώτες ακροάσεις φαίνεται να λείπει το κομμάτι αυτό που θα σε πιάσει από το σβέρκο, όπως λείπει επίσης και μια μεγάλη επική σύνθεση (βασικά έχουν κρατήσει τις διάρκειες σε νορμάλ επίπεδα σε όλα τα κομμάτια).
Το άλμπουμ δεν κάνει κοιλιά πάντως, η παραγωγή και η απόδοση των μουσικών είναι κλασικά από το πάνω ράφι και όλα μοιάζουν εύκολα για τη μπάντα, πράγμα λογικό όταν έχεις παικταράδες όπως ο Mark –τι παίζει ο άνθρωπος- Tremonti στις κιθάρες και τον υπέροχο Myles Kennedy στα φωνητικά. Λίγες οι heavy στιγμές (ξεχωρίζει το “Native Son” όπως και το πρώτο single που μας ξεγέλασε) αλλά αυτό δεν ενοχλεί κανέναν και ok, ο οπαδός του Fortress θα δυσκολευτεί να το μεταβολίσει αλλά οι Alter Bridge έχουν δηλώσει ότι δε θέλουν να βγάζουν τον ίδιο δίσκο συνέχεια, και ο Tremonti ξεχωρίζει και πάλι (αν και πιο συγκρατημένος αυτή τη φορά).
Αν έπρεπε να διαλέξω με το ζόρι κάποια αγαπημένα κομμάτια θα έλεγα το “Clear Horizon” με το πολύ ωραίο χτίσιμο και το “In The Deep” με τον AOR αέρα του και τις υπέροχες αρμονίες του Kennedy αλλά γενικά υπάρχει το σωστό groove σχεδόν σε όλα τα κομμάτια που σημαίνει, πως οι αρένες θα αναστενάξουν και πάλι (στο σανίδι είναι τρομεροί, ας τους φέρουν επιτέλους και Ελλάδα κάποια στιγμή) και ο δίσκος θα ακουστεί αρκετές φορές (και ας μη μπει στις λίστες μας στο τέλος της χρονιάς, έχει τελικά περισσότερη σημασία αυτό από το να ακούς ένα δίσκο και απλά να τον γουστάρεις όσο παίζει;).
