Ένα συγκρότημα με τον πιο χαρακτηριστικό ήχο τα τελευταία χρόνια επιστρέφει με νέο άλμπουμ. Οι Amaranthe που είναι μια περίπτωση σχήματος αγάπης / μίσους για πολύ κόσμο χτυπά με τον έβδομο πλέον δίσκο τους. Κάποιος μπορεί να τους κατηγορήσει για πολλά, δεν βλέπω τον λόγο βέβαια μιας και αν κάτι δεν μας αρέσει απλά το προσπερνάμε, όμως σίγουρα δεν μπορεί να τους κατηγορήσει για την εργατικότητα τους μιας και από το 2008 και έπειτα δουλεύουν πολύ σκληρά.
Το σχήμα φαίνεται να έχει βρει την χρυσή ισορροπία στον ήχο του από το “Helix” και μετά. Οι δόσεις από heavy metal και ηλεκτρονική μουσική είναι αρκετά αρμονικές και αυτό δεν αλλάζει στο “The Catalyst”. Όπως λοιπόν και με τις προηγούμενες δουλειές τους έτσι και εδώ ο ακροατής απολαμβάνει ίσες ποσότητες headbanging και… χορού!
Δυνατό τους χαρτί φυσικά η εξαιρετική Elize Ryd που μαζί με τον εξίσου φοβερό Nils Molin δίνουν άλλη μια φορά καταπληκτικές ερμηνείες. Δεν θέλω αν μειώσω το έργο του Mikael Sehlin στα ακραία φωνητικά αλλά η παρουσία του σίγουρα είναι άνιση σε σχέση με τους άλλους δυο. Ο μοχλός του σχήματος, ο κιθαρίστας Olaf Morck, ξέρει ακριβώς τι θέλουν να ακούσουν οι φίλοι του συγκροτήματος. Όπως προανέφερα το συγκρότημα ακούγεται πιο σταθερό συνθετικά από το “Helix” και μετά, ίσως εδώ ο ήχος να είναι λίγο πιο θεατρικός από τις προηγούμενες δουλειές τους με πιο κλασσικό παράδειγμα μάλλον το “Damnation Flame”.
Σίγουρα δεν θα μου λείψουν οι rap στιγμές του παρελθόντος που ελπίζω να μην ξανασυναντήσω και στο μέλλον. Το άλμπουμ είναι γεμάτο ευκολομνημόνευτα κομμάτια με refrain που καρφώνονται στο μυαλό. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι έξυπνα γραμμένα ή ότι είναι απλοϊκά. Για παράδειγμα το “Liberated” με το πανέξυπνο refrain του. Δυνατές στιγμές τα “Re-Vision” και το ομώνυμο χωρίς όμως να μπορώ να πω ότι υπάρχει κάποια αισθητά αδύναμη στιγμή.
Ενδιαφέρουσα επιλογή και η διασκευή στο “Fading Like A Flower” των τεράστιων Roxette το οποίο και έχουν φέρει στα μέτρα τους, αν και εδώ που τα λέμε πιστεύω ότι το κομμάτι θα ήταν ανώτερο χωρίς τα ακραία φωνητικά. Βέβαια γούστα είναι αυτά.
Το “The Catalyst” είναι ένα άρτιο άλμπουμ. Αν οι Amaranthe δεν σας άρεσαν μέχρι σήμερα δύσκολα θα αλλάξετε γνώμη με αυτή την δουλειά. Αν ισχύει το αντίθετο όμως είμαι σίγουρος ότι θα το απολαύσετε. Μήπως έφτασε και η ώρα να τους δούμε και από τα μέρη μας;
