Νομίζω ότι το “Passion” είναι το πιο «δύσκολο» άλμπουμ του βρετανικού ντουέτου. Η στασιμότητα δεν είναι μια έννοια συνυφασμένη με την έως τώρα πορεία της μπάντας και ενώ μεταξύ διαδοχικών δίσκων υπάρχουν πασιφανείς αλλαγές (βλέπε για παράδειγμα τα “Eschaton” και “Hell Is Empty And All The Devils Are Here”), έχω για πρώτη φορά την αίσθηση ότι επιχειρούν μια μετάβαση σε περισσότερο τεχνική μουσική.
Αναπόφευκτα έκανα διαχωρισμό μεταξύ παραδοσιακών black metal/grindcore κομματιών αλά Anaal Nathrakh και αυτών με progressive στοιχεία. Έτσι έχουμε τα ωμά και βίαια “Volenti Non Fit Iniuria”, “Le Diabolique Est L’ami Du Simplement Mal”, “Paragon Pariah” (με riff που θυμίζει Marduk) και “Locus Of Damnation” να ηχούν οικεία στα αυτιά μου, και τραγούδια σαν το “Tod Huetet Uebel” με πολλά φωνητικά (brutal, καθαρά, μελωδικά) και αλλεπάλληλα τεχνικά riffs. Σε κάθε περίπτωση προτιμώ την πιο straight-forward βίαιη μουσική τους από την νέα προσέγγιση που εισάγουν στο “Passion”. Το ευχάριστο είναι πως ακόμη και τα progressive στοιχεία με τα μαλακά φωνητικά δεν αφαιρούν κάτι από τη σκοτεινή industrial ατμόσφαιρα.
Tο βλέπω ως την εξέλιξη του “In The Constellation Of The Black Widow”, εξίσου ποιοτικό, δυναμικό και ενδιαφέρον. Για κάποιο λόγο όμως αναμένω περαιτέρω εξέλιξη στο μέλλον.
