Μπορεί οι Architects να απέχουν πλέον αρκετά από τα πιο ακραία πρώτα τους βήματα προ δεκαπενταετίας στο Ηνωμένο Βασίλειο, όταν βασική επιρροή τους ήταν οι Dillinger Escape Plan, είναι όμως ένα από τα metalcore σχήματα που έχουν να επιδείξουν μια ενδιαφέρουσα εξελικτική πορεία.
Πλέον ο ήχος τους καλύπτει ένα αρκετά ευρύ φάσμα: Αρκεί να ακούσετε το stadium rock ύφος, τα ρεφρέν και την ορχηστρική επένδυση τραγουδιών όπως τα «Dead Butterflies» και «Flight Without Feathers», σε αντιπαράθεση με το «Discourse is Dead» για παράδειγμα, ή να δείτε τον κατάλογο με τους καλεσμένους και την απόσταση που χωρίζει τον Winston McCall των Parkway Drive από τον Simon Neil και τους Biffy Clyro. Στο δεύτερο μισό του δίσκου η πλάστιγγα γέρνει σαφώς υπέρ της μελωδικής πλευράς των πραγμάτων, με περιεχόμενο που σίγουρα θα αγκαλιάσει σφιχτά το mainstream / εφηβικό / Bullet for my Valentine ακροατήριο, αλλά όχι μόνον αυτό απαραίτητα. Ανεξαρτήτως προσωπικού γούστου άλλωστε, δεν συμβαίνει πλέον κάθε μέρα αυτό που κατάφεραν οι Architects με το «For Those that Wish to Exist», η πρωτιά στα βρετανικά charts δηλαδή, ενώ το lead single τους, «Animals», χωράει με ευκολία σε σχεδόν οποιαδήποτε playlist.
