«Το καταλαβαίνεις ότι βλέπουμε να γράφεται ιστορία, έτσι; Ένα κορυφαίο συγκρότημα στην καλύτερη στιγμή της καριέρας του». Κάτι τέτοιο μου είπε ο φίλος και έτερος συντάκτης του webzine μας, Σάκης Νίκας, τη στιγμή που οι Ghost μας άφηναν με το στόμα ανοιχτό. Και φυσικά δεν θα μπορούσα να διαφωνήσω. Πολυαναμενόμενη συναυλία σε ένα πολύ όμορφα διαμορφωμένο χώρο και με μια συννεφιά που ήταν ό,τι έπρεπε για να μη μας χτυπάει ο ήλιος στο κεφάλι.
Ακριβώς στην ώρα τους (όπως και όλα τα υπόλοιπα συγκροτήματα) βγήκαν οι Έλληνες Typhus. Τους είχα ξαναδεί μια φορά στο παρελθόν, όταν ακόμα λέγονταν Nuclear Terror. Μία στιβαρή εμφάνιση από τους speed/thrashers, πολύ καλή τεχνική από όλα τα μέλη με τη μόνη ένστασή μου να είναι στα «τσιριχτά» φωνητικά που ποτέ δε μου άρεσαν. Κατάφεραν εύκολα να ζεστάνουν τον κόσμο που είχε μαζευτεί από νωρίς μπροστά στη σκηνή. Στο τέλος μάλιστα, φώναξαν ρυθμικά το όνομά τους σαν μία μεγάλη επιβράβευση για την απόδοσή τους.
Συνέχεια με ένα θρυλικό συγκρότημα το οποίο αποτέλεσε πόλο έλξης για πολλούς οπαδούς τους. Οι doomsters Candlemass ξεκίνησαν πολύ δυνατά με δύο κλασικά τραγούδια, τα “Mirror Mirror” και “Bewitched”, που ακόμα κι εγώ που δεν είχα ποτέ επαφή με τη μουσική τους έπιασα τον εαυτό μου να σιγοτραγουδάω όσους στίχους θυμόμουν. Μία πολύ δυνατή εμφάνιση μεν, έχουν έτσι κι αλλιώς τεράστια εμπειρία σε αυτό το κομμάτι, που όμως από ένα σημείο κι ύστερα απλά περίμενα να τελειώσει. Τους έχω ξαναδεί μια φορά το 2005 με τον Messiah Marcolin στα φωνητικά, οπότε αντικειμενικά δεν μπορώ να τους κρίνω. Οι οπαδοί τους όμως σίγουρα πέρασαν υπέροχα και φαινόταν από τις αντιδράσεις τους. Έκλεισαν με το ιστορικό “Solitude” και έφυγαν καταχειροκροτούμενοι από τη σκηνή.
Για τους Rotting Christ που ακολούθησαν έχω πει κι έχω γράψει τόσα πολλά και δε νομίζω ότι έχω να προσθέσω κάτι καινούριο. Η πιο σημαντική και πετυχημένη ελληνική μπάντα ήταν για μία ακόμη φορά άψογη και επαγγελματική. Ο Σάκης μάλλον έχει περισσότερο πάθος και πώρωση σε σχέση με τότε που ξεκίνησε, μεγάλη ενέργεια και απόδοση από τους νέους Κώστα Χελιώτη στο μπάσο και Κωστή Φουκαράκη στην κιθάρα (οι οποίοι συνέβαλαν με δεύτερα φωνητικά) και ο Θέμης όπως πάντα στιβαρός πίσω από το drum kit του. Το setlist δεν είχε εκπλήξεις και αφιερώθηκε στις τέσσερις τελευταίες κυκλοφορίες τους με εξαίρεση το θρυλικό “Non Serviam” και φυσικά τη διασκευή στο “Societas Satanas” των Thou Art Lord, το οποίο πιστεύω ότι ο Σάκης έχει μετανιώσει που δεν το έβαλε σε κάποιο δίσκο των Rotting Christ. Δεν έχουν φτάσει τυχαία εδώ και αυτό φάνηκε από το πώς έχουν καταφέρει να κερδίσουν κόσμο που γενικά δεν ακούει ακραία μουσική. Ελπίζω να τους ξαναδούμε σύντομα σε ένα δικό τους headline show.
Setlist: 666, Kata Ton Daimona Eaftou, Fire God And Fear, Dub-Sag-Ta-Ke, Daimonon Vrosis, Societas Satanas (Thou Art Lord), Non Serviam, In Yumen-Xibalba, Grandis Spiritus Diavolos, The Raven, Noctis Era
Το τι ακολούθησε δεν περιγράφεται εύκολα. Με ένα backdrop σε στυλ καθολικής εκκλησίας, οι Ghost με προεξέχοντα τον Papa Emeritus IV, κατά κόσμον Tobias Forge, έδωσαν μία εμφάνιση για σεμινάριο. Δεν είναι τυχαίο ούτε για αυτούς που έφτασαν να παίζουν σε τόσο ψηλές θέσεις στα μεγαλύτερα festivals. Όταν έχεις την πολυτέλεια να παίζεις στο πρώτο μισάωρο τον ύμνο “Cirice” (εύκολα μέσα στα πέντε καλύτερα τραγούδια τους) και να μην κάνεις ύστερα κοιλιά, δείχνει την μεγάλη ποιότητα που υπάρχει στο υλικό και φυσικά στο ίδιο το συγκρότημα. Οι Ghost τα έκαναν όλα τέλεια. Ήχος κρύσταλλο (όπως και στα υπόλοιπα συγκροτήματα), ο Tobias με τις συχνές αλλαγές κουστουμιών ήταν πολύ ορεξάτος και άριστος στα φωνητικά του καθήκοντα και φυσικά τα υπόλοιπα μέλη, εφτά στο σύνολο, συνέβαλαν τα μέγιστα σε αυτό το βράδυ.
Οι οπαδοί τους δημιούργησαν μια πολύ ωραία ατμόσφαιρα με τις φωνές τους (αν και ο χώρος αραίωσε κάπως μετά τους Rotting Christ) και η αγάπη τους για τη μπάντα φάνηκε στο ότι πολλά άτομα έβαψαν το πρόσωπό τους σαν μία από τις περσόνες του Tobias. Κορυφαίες στιγμές το AOR-άδικο “Spillways”, το φοβερό “Rats”, το party στο “Dance Macabre”, η ανατριχίλα στο “Cirice” με τον πολύ ταιριαστό κόκκινο φωτισμό, η αδιανόητη εκτέλεση του “Year Zero” με τις φωτιές, το instrumental “Miasma” κατά το οποίο δύο roadies ανέβασαν στην σκηνή έναν «πεθαμένο» πρώην Πάπα στον οποίο έκαναν ανάνηψη και αφού «ζωντάνεψε» έπαιξε λίγο σαξόφωνο πριν φύγει πάλι σηκωτός πάνω στο κρεβάτι του και το κλείσιμο με το τεράστιο “Square Hammer” που για να πω την αλήθεια δεν περίμενα να ακούσω. Να σημειώσω ότι ο Tobias ευχαρίστησε ονομαστικά όλες τις μπάντες που προηγήθηκαν καθώς και όλους όσους δούλεψαν για να στηθεί η συγκεκριμένη συναυλία. Εξαιρετικός.
Setlist: Kaisarion, Rats, Faith, Spillways, Cirice, Hunter’s Moon, Ritual, Watcher In The Sky, Year Zero, Miasma, Mary On A Cross, Mummy Dust, Respite On The Spitalfields, Kiss The Go-Goat, Dance Macabre, Square Hammer
Είδαμε λοιπόν ιστορία να γράφεται; Είδαμε. Οι Ghost ήταν φανταστικοί από κάθε άποψη και θα τους ακούγαμε άνετα όση παραπάνω ώρα και να έπαιζαν. Ειλικρινά δεν πιστεύω να έφυγε κάποιος δυσαρεστημένος μετά από τέτοια εμφάνιση. Εδώ φυσικά πρέπει να δώσω και πολλά συγχαρητήρια στη διοργάνωση για ένα πολύ συγκεκριμένο λόγο. Την ώρα λήξης. Σε μια χώρα που οι μεγάλες (και όχι μόνο) συναυλίες ακολουθούν λογική μπουζουκλερής και τελειώνουν πολύ μετά τα μεσάνυχτα, το Athens Rocks τέλειωσε στις 23:00 με πέντε λεπτά απόσταση από σταθμό του ηλεκτρικού και ο κόσμος μπόρεσε να γυρίσει έγκαιρα στο σπίτι του χωρίς να χρειάζεται μεταφορικό μέσο ή ταξί. Μπράβο και ελπίζω κι άλλοι να ακολουθήσουν το παράδειγμά τους, αν και χλωμό το κόβω.
Γιώργος Τερζάκης
φωτογραφίες: Χριστίνα Αλώση
