Ας ξεκινήσω κι εγώ μια φορά με το κλασσικό «αν μου έλεγαν…». Όταν άκουσα για πρώτη φορά το “Satanica”, αν μου έλεγε κάποιος ότι αυτό το συγκρότημα κάποτε θα ήταν από τα πιο μεγάλα στο χώρο του metal, θα νόμιζα ότι του λάσκαρε καμιά βίδα. Κι όμως, οι Πολωνοί χωρίς ποτέ να μαλακώσουν τον ήχο τους αλλά υιοθετώντας την ακρότητα σε όλα τα επίπεδα (μουσική, στίχοι, εικόνα) έχουν καταφέρει να κάνουν μεγάλο όνομα το οποίο τους τοποθετεί όλο και πιο ψηλά στο billing όλων των μεγάλων festivals.
Η εντέκατη λοιπόν full-length κυκλοφορία τους έρχεται μάλλον για να τους κρατήσει στο προσκήνιο και όχι για να σπρώξει τη μουσική τους ακόμα παραπέρα. Τι εννοώ με αυτό; Για όσους παρακολουθούν την πορεία τους, έχουν δει τη μεγάλη εξέλιξη από album σε album αφού οι Behemoth ποτέ δεν επαναπαύτηκαν και συνεχώς προσπαθούσαν να εμπλουτίσουν τον ήχο τους ώστε να μην είναι το τυπικό black/death metal συγκρότημα. Το αποκορύφωμα ήταν το “The Satanist” του 2014, το οποίο μας άφησε με τα σαγόνια μέχρι το πάτωμα. Ένα φανταστικό album το οποίο τους εκτόξευσε, έξι από τα εννιά τραγούδια του γυρίστηκαν σε video (και μιλάμε για έργα τέχνης) και όλοι περίμεναν με ανυπομονησία το επόμενο βήμα τους.
Το “I Loved You At Your Darkest” όμως δεν μπορώ να πω ότι αποτελεί άξιο διάδοχο του “The Satanist”. Όχι ότι δεν είναι ένα καλό album, αλλά σίγουρα είναι ένα σκαλί πιο κάτω. Υπάρχουν βέβαια κομμάτια που ξεχωρίζουν. Τα “Wolves Of Siberia” βαράει υπέροχα, με τον Nergal να βγάζει τα σωθικά του και τον Inferno να δίνει μαθήματα blast beat. Το ίδιο και το “God=Dog” με την παιδική χορωδία και το ωραίο solo κιθάρας. Πολύ ωραίο και το “Ecclesia Diabolica Catholica” με την ακουστική κιθάρα στη μέση, ενώ Το “Bartzabel” μπορεί να φαίνεται απλοϊκό αλλά εγώ κόλλησα με τη μελωδία και το refrain του.
Από εκεί και πέρα υπάρχουν και τα αδύναμα σημεία, όπως τα “If Crucifixion Was Not Enough…”, “Sabbath Mater” και “Havohej Pantocrator” μεταξύ άλλων, που στα αυτιά μου ακούγονται τουλάχιστον μέτρια και σε κάποια σημεία βαρετά. Ενώ δηλαδή το album ξεκινάει πολύ καλά, από τη μέση μέχρι το τέλος έχει μία πτωτική πορεία η οποία δεν μπορώ να πω ότι μου κράτησε το ενδιαφέρον. Και δεν μπορείς να πεις ότι βιάστηκαν να το βγάλουν, τέσσερα χρόνια πέρασαν από το “The Satanist”.
Οι Behemoth συνεχίζουν το ανίερο έργο τους, αλλά αυτή πιστεύω ότι είναι μία κυκλοφορία που θα διχάσει τους οπαδούς τους καθώς δεν φτάνει στα επίπεδα που οι ίδιοι είχαν ορίσει με τις τελευταίες δουλειές τους. Επαναλαμβάνω, κακό album δεν το λες. Είναι απλά καλό και μέχρι εκεί.
