Προσπαθώ να σκεφτώ μία λέξη ή φράση που να συμπυκνώνει αυτό που αισθάνθηκα ακούγοντας τη νέα δουλειά των Black N’ Blue…πρόκειται για μία πρόχειρη κυκλοφορία, με ένα group που πραγματικά δεν καταφέρνει να γράψει ούτε ένα αξιομνημόνευτο τραγούδι. Βέβαια, και στα 80ς οι Black N’ Blue δεν είχαν καταφέρει ΠΟΤΕ να ξεφύγουν από τη μετριότητα και όλα (μα όλα) τα albums τους ανήκουν στην κατηγορία «Το έχεις αυτό; Όχι…να το πάρω; Ξέρω εγώ…έχεις πάνω από 1500 albums στη δισκοθήκη σου; Αν ναι, και το βρεις φτηνό, πάρτο»! Όχι και η πιο γκλαμουράτη κατηγορία, έτσι;
14 κομμάτια, το ένα χειρότερο από το άλλο και με τίτλους για γέλια (“Monkey”, “Angry Drunk Son Of A Bitch”, “Jaime’s Got A Beer”…). Μέχρι και τραγούδι με τίτλο “Hail Hail” υπάρχει…α ρε, De Maio που σας χρειάζεται! Μου ήρθε η λέξη που έψαχνα για το album: ΣΟΥΒΕΡ!
Highlight: Αν σκεφτείς ότι υπάρχει πολύς κόσμος που έμαθε τους Black N’ Blue λόγω Tommy Thayer, τα λόγια περιττεύουν (και αυτό δεν είναι καλό…).
