Η απόφαση να μεταφερθεί η διεξαγωγή του στο χώρο του προμαχώνα San Salvatore 4 χρόνια πριν, αποδείχτηκε καταλυτική. Δε νομίζω πως υπάρχουν πολλά φεστιβάλ που διεξάγονται μέσα σε Ενετικό φρούριο. Πόσο μάλλον όταν αυτό το φρούριο βρίσκεται μία ανάσα από την καρδιά μίας από τις πιο όμορφες πόλεις της Ελλάδας. Το σκηνικό λοιπόν είναι παραμυθένιο. Η οργάνωση χρόνο με το χρόνο βελτιώνεται, εντοπίζονται τα λάθη και οι παραλείψεις και οι υπηρεσίες αναβαθμίζονται. Το κλίμα είναι εντελώς φιλικό και από τη στιγμή που μπαίνεις στο χώρο αισθάνεσαι ευπρόσδεκτος και όχι σαν να προχωράς σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Τέλος η διοργάνωση κάνει ότι μπορεί στο να εξασφαλίζει δυνατά ονόματα από την Ελλάδα και το εξωτερικό μαζί με ελπιδοφόρα συγκροτήματα. Μία ματιά στο ιστορικό θα πείσει και τον πιο δύσπιστο.
Παρασκευή 30/6 και ο υδράργυρος έδειχνε λίγο πάνω από τους 40 βαθμούς Κελσίου. Οι Upon Revival, νικητές του διαγωνισμού συγκροτημάτων, ανέλαβαν το δύσκολο ρόλο συσπείρωσης του λιγοστού κόσμου που αψήφησε την υψηλή θερμοκρασία και πήρε θέση από νωρίς. Ο καυτός ήλιος σίγουρα επηρέασε ως ένα βαθμό την απόδοσή τους. Βρήκαν όμως σύμμαχο έναν αξιοπρεπή ήχο και έτσι το α-λα Evanescence μοντέρνο metal τους, βρήκε αρκετή απήχηση και κέρδισε το χειροκρότημα.
Είχα πολύ μεγάλη περιέργεια να δω το μουσικό σύνολο των SL Theory αλλά τελικά στη σκηνή είδα 5 μουσικούς αντί για 10 που περίμενα. Ένα μπέρδεμα στις πτήσεις κράτησε τα υπόλοιπα μέλη καθηλωμένα στο αεροδρόμιο και έτσι η μπάντα εμφανίστηκε με σύνθεση ανάγκης. Η πεντάδα λοιπόν απέδωσε πειστικά το απαιτητικό prog rock υλικό του γκρουπ χωρίς ευτυχώς κάποια χτυπητή αδυναμία. Κρίμα όμως γιατί χάθηκε μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να δούμε κάτι το διαφορετικό και σπάνιο.
Ο κόσμος πύκνωσε όταν ανέβηκαν στη σκηνή οι Ιταλοί Sailing to Nowhere. Ομολογώ πως δεν τους είχα ούτε ακουστά και δεν ήξερα τι να περιμένω. Η διαίσθησή μου δεν μου επέτρεπε την αισιοδοξία αλλά η μπάντα φρόντισε να με διαψεύσει. Συμπαθέστατοι και ενεργητικοί επί σκηνής, απέδωσαν κοινότυπο μεν, ευχάριστο δε μελωδικό power metal Ευρωπαϊκής κοπής. Κέρδισαν το κοινό και άφησαν τη σκηνή εν μέσω επευφημιών.
Οι πολύπειροι Septic Flesh ήταν η μοναδική εκπροσώπηση του σκληρού ήχου. Ο κόσμος ήταν πλέον αρκετός και έδωσε παλμό στην εμφάνιση των Αθηναίων. Το σετ τους περιείχε μερικές από τις καλύτερες στιγμές τους. Κάποιο πρόβλημα που προέκυψε όμως, ανάγκασε τη διοργάνωση να κόψει μέρος του σετ της μπάντας και αυτό δεν άρεσε καθόλου στον Seth ο οποίος έδειξε φανερά τη δυσαρέσκειά του. Δεν γνωρίζω τι ακριβώς συνέβη αλλά ήταν η μοναδική παραφωνία σε ολόκληρο το διήμερο.
Ο ήλιος μας χάρισε ένα μαγικό βασίλεμα και οι Blind Guardian έλαβαν θέσεις μάχης. Εγώ οχυρώθηκα στο βορεινό τείχος και περίμενα την επίθεση, 21 χρόνια μετά την πρώτη μου συναυλιακή επαφή με τη μπάντα. Τότε πίσω μου είχα τη θάλασσα του Πειραιά, τώρα ήταν το Κρητικό πέλαγος. Ο κόσμος γέμισε τον προμαχώνα και έσπασε το ρεκόρ προσέλευσης του φεστιβάλ. Τα σημάδια προμήνυαν μία σπουδαία βραδιά. Όπερ και εγένετo. Ολόκληρο το Imaginations From the Other Side, από την αρχή μέχρι το τέλος, καθώς και μία επιλογή από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του γκρουπ συνέθεσαν ένα εξαιρετικό σετ παιγμένο με υποδειγματικό επαγγελματισμό. Ο Hansi, εμφανώς αδυνατισμένος, δεν παρέλειψε να μιλήσει με δέος για το χώρο και να τον χαρακτηρίσει ως το πιο ταιριαστό μέρος που έχει παίξει ποτέ η μπάντα. Μετά το πέρας της συναυλίας έβλεπες μόνο χαμογελαστά πρόσωπα. Μία ιστορική εμφάνιση που μας έκανε πραγματικά να ξανανιώσουμε.
Ο καύσωνας επέμεινε και την επόμενη μέρα και στη θέση των Upon Revival βρέθηκαν οι Hemingways, ένα νεανικό τοπικό rock σχήμα. Αυθόρμητοι και ενεργητικοί αλλά σίγουρα με αρκετό δρόμο και πολύ δουλειά μπροστά τους.
Οι Ιταλοί Eversin παρουσιάστηκαν κατώτεροι των περιστάσεων και σίγουρα δεν έφτασαν στα επίπεδα των συμπατριωτών τους της πρώτης μέρας. Η μουσική τους κατά τη γνώμη μου δεν έχει πολλά να δώσει και μου ακούγεται αδιάφορη και τετριμμένη.
Ευτυχώς η μπάντα-εγγύηση που ακούει στο όνομα Innerwish, πήρε θέση στη σκηνή για να ανεβάσει το κέφι και να φτιάξει τη διάθεσή μας. Οι Αθηναίοι απλά δεν μπορούν να κάνουν λάθος. Επαγγελματίες σε όλα τους, επικοινωνιακοί, άνετοι, ακομπλεξάριστοι. Εδώ και αρκετό καιρό έχουν ξεφύγει από τα Ελληνικά πρότυπα και αυτό φαίνεται σε κάθε εμφάνισή τους. Ακόμα και μέσα στον καύσωνα, μπροστά από ένα κάπως ζαβλακωμένο κοινό.
Η οικογένεια Campbell γέμισε τη σκηνή και έκανε δυναμικό μπάσιμο μπροστά στους διψασμένους Motorheadάδες που πύκνωσαν στις μπροστινές γραμμές. Το σετ τους περιείχε φυσικά αρκετά Motorhead τραγούδια, κομμάτια από το πρόσφατο ΕΡ αλλά και διασκευές από άλλα συγκροτήματα. Δυναμική εμφάνιση αν μη τι άλλο που ικανοποίησε έναν απλά περίεργο παρευρισκόμενο όπως και του λόγου μου ενώ οι αντιδράσεις των οπαδών άγγιξαν τον ενθουσιασμό.
Πριν μερικά χρόνια εάν κάποιος μου έλεγε πως κάποια στιγμή θα έβλεπα τους Warlord ζωντανά, θα τον χαρακτήριζα ονειροπόλο. Αν μου έλεγε πως θα τους έβλεπα πέντε φορές θα τον αποκαλούσα τρελό. Εάν προσέθετε δε πως η πέμπτη θα ήταν στον προμαχώνα San Salvatore, θα καλούσα βοήθεια. Οι καιροί όμως αλλάζουν και έτσι το λατρεμένο αυτό συγκρότημα που έλαβε τις διαστάσεις ενός μύθου, αναγεννήθηκε και έφτασε μέχρι το νησί της Κρήτης για να μας παρουσιάσει μερικά από τα ιστορικότερα τραγούδια που γράφτηκαν ποτέ. Δεν θα πω πως ήταν η καλύτερη από τις φορές που τους είδα. Είχε όμως και αυτή τη χάρη και τη σπουδαιότητά της. Ο Zonder είναι χάρμα οφθαλμών, ένας από τους σπουδαιότερους τυμπανιστές της εποχής μας. Οι ανατριχιαστικές δισολίες δε των Tsamis-Viani πιστές στο ακέραιο. Ο Νικόλας Λεπτός ήταν αξιοπρεπέστατος αλλά η αίσθησή μου είναι πως η έλλειψη τριβής με το υπόλοιπο γκρουπ δεν του επιτρέπει να ξεδιπλώσει το σύνολο των δυνατοτήτων του.
Τα διήμερο έλαβε τέλος αφήνοντας μας με τα συνήθη αλλά και αντικρουόμενα συναισθήματα της χαράς και της μελαγχολίας. Χαρά για τις πανέμορφες στιγμές ανάμεσα σε γνωστούς και φίλους και μελαγχολία για το αναπόφευκτο τέλος. Αν θα έπρεπε να κάνω μία υπόδειξη αυτή θα ήταν από την επόμενη χρονιά οι υπεύθυνοι να κινηθούν προς λειτουργικότερες διαδικασίες εισόδου-εξόδου και αγοράς tokens για τα είδη του μπαρ. Ως τότε παραμένω συντονισμένος για τις ανακοινώσεις των ονομάτων για το 2018. Αν και θα βρίσκομαι στον προμαχώνα ούτως ή άλλως. Το Chania Rock Festival δεν χάνεται.
Κώστας Κουναδίνης
Φωτο: Chania Rock Festival
