“It’s in the making so let’s do it again now”
Πρώτοι εμφανίστηκαν στις 17.40 οι WHERESWILDER μπροστά σε μια χούφτα ανθρώπους (δύσκολο το μεσοβδόμαδο) αλλά οι ίδιοι δεν πτοήθηκαν και είχαν καλή απόδοση σε ένα σετ διάρκειας 30 λεπτών με πέντε παλιά κομμάτια και δύο από το επερχόμενο άλμπουμ (πολύ καλά αμφότερα, ειδικά το “No Lover”). Σε σχέση με την περσινή τους εμφάνιση στο Νιάρχος (όπου είχαν ανοίξει για τους Planet) ήταν αισθητά βελτιωμένοι ενώ o ήχος ήταν άψογος που ανέδειξε το παίξιμο τους σε παλιό και νέο υλικό. Κλείσιμο με “Snow”(από το Yearling) και βουρ για νερό και σκιά…
Setlist: all wrong / this feeling / something about here / no lover (new track) / new track / show and tell / snow
“Let’s build a house ’cause time is passing/You are mistaken for the feeling remains”
Στις 18.30 ήρθε η σειρά των GODSLEEP οι οποίοι ήταν φανταστικοί και το 35λεπτο σετ τους πέρασε νεράκι. Έπαιξαν πέντε κομμάτια από το περσινό άλμπουμ Coming Of Age και το “The Call” (κομματάρα) από το Thousand Sons of Sleep. Μπήκαν ορεξάτοι με το “Ex-Nowhere Man” (όπως ανοίγει και ο δίσκος) και νομίζω πως κέρδισαν ακόμα και αυτούς που δεν τους άρεσε το νέο (εντελώς διαφορετικό) ύφος της μπάντας αφού ειδικά στο σανίδι ακούγονται ακόμη καλύτεροι και την Amie να κερδίζει τελικά τις εντυπώσεις με την παθιασμένη ερμηνεία της. Άψογο κλείσιμο με το “Basic”.
Setlist: ex-nowhere man / unlearn / the call / n.o.u. / basic
“Always awake / Always ready / Always loyal to the pack”
Στις 19.30 ανέβηκαν στη σκηνή οι PLANET OF ZEUS για ένα 60λεπτο σετ που είχε τη γνωστή δυναμική των live τους, με τους φανατικούς (loyal to the pack) να ανοίγουν pit, να φωνάζουν για «σεξ και βία στον πλανήτη Δία» (με τους μη σχετικούς να ψάχνουν να δουν τι συμβαίνει), με φοβερό δέσιμο μεταξύ των μουσικών, με έτοιμο δίσκο στα σκαριά (ωραίο και το νέο κομμάτι) και τον Μπάμπη να ευχαριστεί μία μία όλες τις μπάντες τις ημέρας. Το αποτέλεσμα ήταν μόνο μπύρες και χαμόγελα ολούθε είτε γκαζώνανε (macho libre), είτε χαλαρώνανε (your love makes me wanna hurt myself). Θα προτιμούσα να κλείσουν με ένα ακόμα κομμάτι και όχι την ξεχειλωμένη εκδοχή του “Vigilante” αλλά αργά ή γρήγορα θα τους ξαναδούμε.
setlist: the great dandolos / vanity suit / macho libre / a girl named greed / your love makes me wanna hurt myself / revolution cookbook / something’s wrong / them night / loyal to the pack / leftovers / vigilante
“Always red eyes and tears no more for you my love”
Όταν ανέβηκαν οι BLACK REBEL MOTORCYCLE BAND ήταν 21.00 και οι «ξέρω δυο κομμάτια, πολύ καλοί!» είχαν ήδη πάρει τη θέση τους (κάποιοι θα φεύγανε με το τέλος της εμφάνισης τους, δε θυμάμαι να έχει ξαναγίνει ξανά αυτό) ώστε να απολαύσουν ένα χορταστικό μεν (90 λεπτά) αλλά χλιαρό τελικά σετ που έκανε κοιλιά αρκετές φορές αν και είχε στιγμές που ξεχώρισαν (“beat the devil’s tattoo”, “ain’t no easy way”) μέχρι το αναμενόμενο κλείσιμο του “whatever happened to my rock n roll“ και την πειραγμένη εισαγωγή του που ανάγκασε έστω και για λίγο τα παρεάκια να σταματήσουν την κουβεντούλα (μα πόσα πια να αναλύσoυν σε ένα live; γιατί δεν πάνε για καφέ;) και να τσεκάρει γιατί το power trio δίνει την ψυχή του εκεί πάνω. Το ότι ο Robert Levon Been έβγαλε όλο το σετ με δερμάτινο μπουφάν καταγράφεται στα περίεργα της ημέρας ενώ στα θετικά ο καλός ήχος, το σχεδόν best of setlist και η εναλλαγή στα φωνητικά μεταξύ Hayes και Been.
setlist: red eyes and tears / six barrel shotgun / little thing gone wild / king of bones / beat the devil’s tattoo / 666 conducer / stop / teenage disease / in like the rose / white palms / shade of blues / ain’t no easy way / conscience killer / berlin / rifles / spread your love / whatever happened to my rock n roll
“Come with me and walk the longest mile”
Mε τον κόσμο να αραιώνει κάπως μπροστά στη σκηνή (φαίνεται πως πολλοί είχαν έρθει μόνο για BRMC!) οι CLUTCH όρμησαν στη σκηνή και όπως είπε ο Neil Fallon η βραδιά θα είναι πάρτυ (όπως γίνεται πάντα στα live τους). Νομίζω πως αυτή τη φορά δεν τα κατάφεραν στο 100% αν κρίνω και από τις αντιδράσεις γύρω μου (στο Gagarin φεύγανε παπούτσια, ο Σουάρες δάγκωνε κόσμο κτλ). Οκ, ίσως φταίει η σύγκριση με τους κλειστούς χώρους όπου κυριολεκτικά κυριαρχούν, εδώ κάπου χανόντουσαν στη μεγάλη σκηνή αλλά νομίζω και η επιλογή των τραγουδιών δε βοήθησε πολύ (και το λέω εγώ που γουστάρω μέχρι και το τελευταίο τους b-side) γιατί, καλώς ή κακώς σε ανοιχτούς μεγάλους χώρους πρέπει να πιάσεις το κοινό από τον σβέρκο και εδώ τα πράγματα κύλισαν μάλλον υποτονικά και δεν έγινε το απαραίτητο γκελ με εξαίρεση τα τελευταία δύο κομμάτια(“The Regulator”, “Electric Worry”) και έτσι η γιορτή έληξε άδοξα (σκάρτα 80 λεπτα σετ, φάουλ από μόνο του, είσαι τίμιος και δεν εστιάζεις σε show ok, αλλά παίξε ντε 2-3 κομμάτια ακόμα). Η απόδοση της μπάντας ήταν εξαιρετική πάντως, ο Fallon κλασικά λιγομίλητος (ευχαριστούμε για τα ευχαριστώ βέβαια!) ενώ και τα νέα κομμάτια μου φάνηκαν καλύτερα από ότι στο άλμπουμ. Το μόνο σίγουρο είναι πως θα τους ξαναδούμε σε κλειστό χώρο.
Gimme the keys / vision quest / Willie Nelson / how to shake hands / evil / spacegrass / the mob goes wild / a quick death in Texas / red horse rainbow / in walks barbarella / earth rocker / ghoul wrangler / book of bad decisions / cypress grove / hot bottom feeder / the regulator / electric worry
® κείμενο/φωτογραφίες: Konstantinos Mindcrimek
