Κι όμως, μια ομάδα από rock’n’roll βετεράνους συνελήφθησαν στις 26 Νοεμβρίου. Οι φωτογραφίες σήμανσης φανέρωσαν το αντίκτυπο που είχε το εξαντλητικό κυνηγητό στους συλληφθέντες. Σε όλους, εκτός από έναν. Ο Steve Morse παραμένει απαράλλαχτος εδώ και 30 χρόνια… Το έγκλημά τους; Κυκλοφόρησαν εν τέλει ένα άλμπουμ αποτελούμενο μόνο από διασκευές.
Τώρα, όταν μια ροκ μπάντα διασκευάζει άλλους ροκ καλλιτέχνες σπάνια έχει συνταρακτικό αποτέλεσμα, και αυτό το άλμπουμ δεν αποτελεί εξαίρεση. Αν και ως ένα βαθμό, θυμίζει μια ώριμη μορφή των Javelins, της μπάντας του Gillan από τα 60s, το στίγμα της νεότερης (και μακροβιότερης) σύνθεσης των Deep Purple είναι πανταχού παρόν. Ο Don Airey χώνει το “Smoke on the Water” στο επίκαιρο “Rockin’ Pneumonia and the Boogie Woogie Flu” (το οποίο στην πρώτη του έκδοση αναφερόταν στην άτυπη πνευμονία και την Ασιατική γρίπη που είχαν εξαπλωθεί στις ΗΠΑ το 1957 και 1958), ο Ian Paice να αστράφτει και να βροντάει στο “7 and 7 is”, και ο Steve Morse με τα χαρακτηριστικά του fill-ins. Ειδικά οι “αυτοσχεδιασμοί” του Airey φέρνουν στο άλμπουμ έναν αέρα ζωντανής συναυλίας. Πιο βαριές μελωδίες (όπως το “Shapes of Things” των Yardbirds ή το “White Room” των Cream) από την άλλη ακούγονται περισσότερο σαν fillers, παρά μια διάθεση να τα “κάνουμε ένα τραγούδι των Deep Purple, παρά τα σόλο και την όποια δημιουργική ελευθερία.
Κι όμως, πέρα από τους Deep Purple να διασκεδάζουν εμφανώς κάνοντας αυτό το άλμπουμ – παίζοντας τα τραγούδια (βλ. “Jenny Take a Ride!”), γυρίζοντας το βίντεο κλιπ του “Oh Well”, και να δημιουργούν το εξώφυλλο, αυτό το άλμπουμ έχει μερικά ενδιαφέροντα σημεία: το “7 and 7 is”, από τους Love κι ένα ταιριαστό κομμάτι να ανοίξει το δίσκο, το μεταμορφωμένο “Oh Well” των Fleetwood Mac, το – υποτίθεται πλέον χαβαλετζίδικο – western “The Battle of New Orleans” που τραγούδησε πρώτος ο Johnnie Horton, και το “Watching the Flow”, είναι καλά παραδείγματα.
Ξέρετε κάτι; Όσο περισσότερο το ακούω, τόσο μου αρέσει το άλμπουμ αυτό. Έχει ποικιλία, από rock’n’roll σε western κι από big band σε hard rock, όλα περασμένα από το φίλτρο των Deep Purple, μια μπάντα από ροκάδες που, ενώ είναι στα μέσα της όγδοης δεκαετίας τους (με εξαίρεση τον μικρό Steve Morse), δεν το βάζουν κάτω, εξελίσσουν το ρεπερτόριό τους και θέλουν να τιμήσουν και να θυμηθούν τις ρίζες τους, πίσω στη δεκαετία του 60.
