Οι Aeon είναι από εκείνες τις περιπτώσεις συγκροτημάτων που άκουγα μια φορά κι ένα καιρό και στη συνέχεια δεν ασχολήθηκα ξανά μαζί τους, για διάφορους πιθανούς λόγους. Συγκεκριμένα μιλάμε για εποχές 2007 και το δεύτερο full-length τους “Rise To Dominate”. Μετά από μια μεγάλη παύση που ακολούθησε την κυκλοφορία του “Aeons Black” (2012), οι Σουηδοί επιστρέφουν με το πέμπτο album τους “God Ends Here”, το οποίο τους βρίσκει ξανά με νέα σύνθεση αφού οι μόνοι σταθεροί είναι τα ιδρυτικά μέλη Zeb Nilsson (κιθάρες, δεύτερα φωνητικά) και Tommy Dahlström (φωνητικά) που από το 1999 συνεχίζουν ακάθεκτοι.
Το αρχικό σοκ που πήρα βλέποντας δεκαέξι (!) κομμάτια στο φάκελο, ξεπεράστηκε όταν συνειδητοποίησα ότι τα πέντε από αυτά είναι μικρά ορχηστρικά αλλά και όταν είδα πως οι διάρκειες κυμαίνονται στα συνηθισμένα για τη μπάντα επίπεδα, δηλαδή στα τρία με τέσσερα λεπτά. Περιμένοντας τα χειρότερα, τα πενήντα λεπτά συνολικής διάρκειας παλεύονται οριακά όταν έχουμε να κάνουμε με death metal που δεν κρύβει εκπλήξεις μέσα του. Κακό δεν είναι σε καμία περίπτωση, απλά δεν έχει αυτά τα παραπάνω συστατικά που θα το κάνουν να ξεχωρίσει.
Οι Aeon συνεχίζουν στο γνωστό ύφος τους, το οποίο αν και Σουηδοί οι βάσεις του είναι ξεκάθαρα στην αμερικάνικη σκηνή. Κυριότερη επιρροή είναι οι Deicide, σε σημείο που να απορείς ποιο από τα δύο συγκροτήματα ακούς. Το δρόμο τους βρίσκουν και κάποια λίγα στοιχεία από Vital Remains ή Hate Eternal, χωρίς όμως να παίρνουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Τα κομμάτια είναι σε γρήγορες ή mid-tempo ταχύτητες, με πολύ κοπάνημα στα drums και κιθάρες που επιδίδονται σε κλασικό death metal riffing καθώς και φρενήρη solos.
Το μόνο διαφορετικό που παρατηρώ εδώ από τους Aeon σχετικά με τη μουσική τους είναι ότι ανά διαστήματα θα βάλουν κάποια συμφωνικά στοιχεία για να εμπλουτίσουν τον ήχο τους. Όχι πολλά βέβαια και όχι σε σημείο που να πεις ότι παίζουν symphonic metal, απλά για το κάτι διαφορετικό. Ουσιαστικά, το “God Ends Here” είναι ένα καλό death metal album αμερικάνικης κοπής. Μέχρι εκεί όμως, καθώς δεν πιστεύω ότι θα ενθουσιάσει αυτούς που τα ακούσματά τους δεν εντοπίζονται καθαρά στο συγκεκριμένο υποϊδίωμα. Όπως κι εμένα δηλαδή πλέον.