“Breath in the life we bleed…”
Ποιος να το έλεγε πως θα γινόταν θεσμός ένα doom metal festival στην Ελλάδα! Να όμως, που το Demons Gate Festival ήταν πιστό στο ραντεβού του και φέτος, σε μια εξαιρετική και πάλι διοργάνωση, με καλό ήχο αλλά κυρίως αγάπη και μεράκι από τα παιδιά που το τρέχουν και αυτό βγαίνει στο τελικό αποτέλεσμα. Πρέπει όμως να στηριχτεί και από τον κόσμο ώστε να συνεχιστεί και τα επόμενα χρόνια. Αυτή τη φορά είδαμε λιγότερες μπάντες συνολικά αλλά δεν μας χάλασε καθόλου, αφού όλο το φεστιβάλ φέτος ήταν αφιερωμένο στη μεγάλη μορφή του χώρου, τον Scott “Wino” Weinrich. Έτσι, την πρώτη μέρα είδαμε έξι μπάντες με headliners τους τεράστιους The Obsessed στην πρώτη τους ever εμφάνιση στην Ελλάδα και δίπλα τους τους Darkest Era, Aherusia, Obsidian Sea, Agnes Vein και Blax. Η δεύτερη μέρα είχε ένα ακουστικό σετ από τον Wino καθώς και την προβολή του rock documentary για τον ίδιο, κάτι που έγινε σε συνεργασία με το Gimme Shelter Film Festival.
“raining goth words…”
Οι πόρτες άνοιξαν λίγο μετά τις 17:00 αλλά υπήρχαν ελάχιστοι εκείνη την ώρα και έτσι, όταν βγήκε το πρώτο σχήμα στη σκηνή, ο χώρος μέσα στο κλαμπ ήταν απελπιστικά άδειος. Οπότε, παρά τη μικρή καθυστέρηση (που δυστυχώς πήγε όλο το πρόγραμμα πίσω) οι BLAX αναγκάστηκαν να παίξουν κάτω από άβολες γι’ αυτούς συνθήκες, αλλά είναι γνωστό πως αυτή είναι η μοίρα όταν ανοίγεις ένα φεστιβάλ. Οι Ιταλοί είναι ένα νέο σχήμα, με μόλις ένα άλμπουμ στο ενεργητικό τους και κινούνται σε dark rock μονοπάτια που προσπαθούν να βρουν μια ισορροπία μεταξύ darkwave και πιο σκληρών ρυθμών αλλά χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις σε αυτό που κάνουν. Ίσως ο gothic ήχος τους δεν ταίριαζε και πολύ με το γενικότερο ύφος του φεστιβάλ αλλά η ποικιλία είναι σε κάθε περίπτωση όχι μόνο ευπρόσδεκτη αλλά απαραίτητη αφού το άνοιγμα που κάνει το φεστιβάλ θα προσελκύσει και άλλο κόσμο. Το βασικό πρόβλημα ήταν πως δε γνωρίζαμε τα κομμάτια τους και αυτό δε βοήθησε ιδιαίτερα το 35λεπτο σετ των Ιταλών αφού έπρεπε να φτάσουμε στη διασκευή των Talking Heads για να λικνιστούν κάποια κορμιά ή/και να αρπάξουν την πρώτη μπύρα από το μπαρ. Άλλοι κινήθηκαν προς το πλούσιο merch όπου έβρισκες διάφορα καλούδια από τα σχήματα της βραδιάς.
Blax video:
Blax setlist:
Rules Of Meravilla / Our Brain Condition / Raining Words / Eva’s Eden / My Poker’s Room / Psycho Killer / Party Of Little Giants / The Queen Of My Heroine / Shady Life
“Dust in wasteland…”
Και ενώ στα ηχεία ακούγαμε τη φωνή του King Diamond όλα μαύρισαν και ανέβηκαν στη σκηνή οι AGNES VEIN. Ένα τρίο εγγύηση, που τους έχουμε δει άπειρες φορές και που όπως κάθε φορά μας παρέσυρε σε επικό sludge doom. Άψογοι ηχητικά, οι Θεσσαλονικείς ήταν τρομεροί, είχαν φοβερό δέσιμο και μοίρασαν πόνο σε ένα σαραντάλεπτο σετ που είχε τρεις συνθέσεις από την τελευταία τους δουλειά (ναι, το φοβερό “Deathcall” άλμπουμ) αλλά αρχικά έκαναν μπάσιμο με δύο από τα παλιά και απέσπασαν το χειροκρότημα από όλους αφού η σκοτεινή και βαριά ατμόσφαιρα της μουσικής τους ξεχωρίζει (και ας σκάνε μύτη με Tom Jones tshirt!). Το “Vultures Hymn” ήταν ιδανικό για κλείσιμο, ο στακάτος doom ρυθμός, το μπάσο να γαργαλάει το στομάχι μας και τη φωνή του Σάκη να ταιριάζει άψογα πάνω από το χαρακτηριστικό επαναλαμβανόμενο ριφ… “circling high, against the light…”
Agnes Vein video:
Agner Vein setlist:
Melkor / soulship / rara null / sovereign star / vultures hymn
“horrors came to mock the sun…”
Στις 19:40 ανέβηκαν στη σκηνή οι ΟBSIDIAN SEA, ένα σχήμα από τη Σόφια και πραγματικά με εντυπωσίασαν. Πρόκειται για ένα power trio που παίζει κλασικό σαμπαθικό doom, αλλά έχει φοβερή γκρούβα με κάποια nwobhm ψήγματα και κράτησαν αμείωτο το ενδιαφέρον μας για σαράντα λεπτά με κομμάτια που δεν εστίασαν μόνο στην τελευταία τους δουλειά (τρομερή η εκτέλεση του “Sisters” στο τέλος, με τις απίθανες διπλές φωνητικές μελωδίες) αλλά γύρισαν και στις πρώτες τους δουλειές. Τίμιο παραδοσιακό doom, καλός και ο Anton Avramov στα φωνητικά, νομίζω δεν άφησε κανέναν παραπονεμένο και θέλω να πιστεύω πως πολλοί επένδυσαν στο υλικό τους με το που κατέβηκαν από τη σκηνή.
Obsidian Sea video:
Obsidian Sea setlist:
Lament the Death of Wonder / Child in the Tower / A Shore Without a Sea / Impure Days / Mythos / Sisters
“Και μιάν αυγή καρφώθηκε, πάνω στον μαύρο βράχο….”
Με τον κόσμο να είναι πλέον σε ικανοποιητικά επίπεδα είδαμε τη σκηνή να γεμίζει από πολλά άτομα, τρεις κιθάρες, μπάσο, τύμπανα, γκάιντα και δύο τραγουδιστές. Ναι, ήταν η ώρα των τρομερών AHERUSIA που άρχισαν να παίζουν όλο το Bacchus και να κατεβάζουν σαγόνια σε όσους δεν τους είχαν ξαναδεί. Οι Αθηναίοι ήταν για μία ακόμη φορά συγκλονιστικοί παικτικά, έφεραν τρομερή ενέργεια στη σκηνή, καλώντας μας σε μια τελετή που έφευγε από το εδώ και τώρα με την αλεξανδρινή διάλεκτο να κάνει τη ρωγμή στο χωροχρόνο. Η πραγματικότητα βέβαια είναι σκληρή και επειδή οι ίδιοι είναι πάνω από όλα άνθρωποι δε διστάζουν να πάρουν θέση λέγοντας τα αυτονόητα για όλους μας. Μουσικά συνδυάζουν διαφορετικά πράγματα, έχουν πολυφωνίες, το θεατρικό στοιχείο επίσης είναι εκεί αλλά όλα μοιάζουν να κολλάνε τόσο όμορφα σε αυτό που κάνουν. Την αγαπάμε αυτή τη μουσική κολεκτίβα και επειδή η αγάπη θα κάνει τον κόσμο καλύτερο να τους πλησιάσετε και εσείς, μόνο να κερδίσετε έχετε από αυτούς. Η έξτρα έκπληξη στο τέλος με το black metal χείμαρρο του “Archipelagos” έφερε χαμόγελα σε όσους τους ακολουθούν από την αρχή. Ευοί ευάν!
Aherusia video:
Aherusia setlist:
Wingless Though You Fly / A Sacrifice That Matters / The Reckoning / Rapture / I Roamed Alone / Rise And Raise Valor / Sun Of Hades / Archipelagos
“Come away to the shadowed vale…”
Δέκα λεπτά πριν τις δέκα ήρθε η ώρα για αλλαγή ύφους και πάλι και έγινε με τους DARKEST ERA, το γκρουπ από τη Βόρεια Ιρλανδία που ένα χρόνο πριν είχε βγάλει το καταπληκτικό “Wither On The Vine”. Επιλέξανε να κάνουν μπάσιμο με τον ίδιο τρόπο που ξεκινά το άλμπουμ δημιουργώντας προσδοκίες για μια μεγάλη εμφάνιση. Ακόμα και αν δεν έκαναν κλικ σε όλους ήταν εξαιρετικοί επί σκηνής, τα όμορφα leads χρωμάτιζαν ωραία τα κομμάτια που θύμιζαν μια μίξη μεταξύ Amorphis και Primordial. Η καλύτερη στιγμή τους ήταν στο “Collapse”, που περίμενα πως και πως να το παίξουν και δεν απογοήτευσαν, αν και ήθελα ένα κομμάτι ακόμα (αλλά η ώρα είχε πλέον ξεφύγει οπότε ας είναι).
Darkest Era video:
Darkest Era setlist:
One Thousand Years Of Night / Sorrows Boundless Realm / Floodlands / Collapse / A Path Made Of Roots / Tithonus
“Waiting, watching, spinning thoughts they torture me…”
Κάπως έτσι έφτασε η ώρα να δούμε τους headliners της βραδιάς, τους μεγάλους THE OBSESSED στην πρώτη τους ever εμφάνιση στην Ελλάδα (το ότι δεν καταφέραμε να τιγκάρουμε το μαγαζί είναι ένα θέμα αλλά οκ το doom ποτέ δεν υπήρξε το πιο εμπορικό είδος). Η μορφάρα Scott “Wino” πήρε θέση στο κέντρο της σκηνής και το heavy ταξίδι ξεκίνησε με το ένα κομμάτι να είναι καλύτερο από το άλλο. Είναι τόσο βαριά η φανέλα του σχήματος στο doom χώρο που πολλοί δυσκολευόντουσαν να κρύψουν τη συγκίνηση τους αφού οι μουσικές τους σημάδεψαν πολλούς από εμάς εκεί στα early 90s. Αλλά η φάση δεν ήταν μόνο σφηνάκι νοσταλγίας, το άλμπουμ “Sacred” ήταν από τα πλέον δυνατά come back και τα κομμάτια του κολλάνε χωρίς ντροπή δίπλα στους παλιούς ύμνους. Μπορεί να μην καταλαβαίναμε πολλά από αυτά που έλεγε ο Wino ανάμεσα στα κομμάτια αλλά λίγη σημασία είχε, τους νιώθαμε 100% όταν σήκωναν τη γροθιά ή όταν έδειχναν την καρδιά τους… Είναι εντυπωσιακό πάντως πόσο καλοί είναι, ακούς τα κομμάτια και ασυναίσθητα κουνάς το κεφάλι και σιγά παρατηρείς πόση ουσία έχει κάθε κιθαριστικό ριφ, κάθε χτύπημα στα τύμπανα και κάθε στίχος του Wino. Ακόμα και το νέο ακυκλοφόρητο υλικό έμοιαζε να είναι καμωμένο από την παλιά καλή μήτρα. Οι μουσικοί δίπλα του στάθηκαν άξιοι ενώ εννοείται πως είχαμε και encore, εννοείται πως έβλεπες χαμόγελα πάνω και κάτω από τη σκηνή και εννοείται πως ήταν μια μεγάλη εμφάνιση από ένα τεράστιο σχήμα.
The Obsessed video:
The Obsessed setlist:
Sodden Jackal / Climate Of Despair / Hiding Mask / Streetside Jam / Punk Crusher / Blind Lightning / Streamlined / Protect And To Serve / Decimation / Endless Circles / Skybone / The Way She Fly / Lost Sun Dance / Brother Blue Steel
Με τα κουρασμένα μας κορμιά να πονάνε από την οκτάωρη ορθοστασία της πρώτης μέρας κάναμε την καρδιά μας πέτρα γιατί η δεύτερη μέρα θα ήταν αφιερωμένη στον WINO. Αυτή τη φορά ο χώρος είχε γεμίσει από καρέκλες και στις 19:00 ακριβώς ανέβηκε στη σκηνή με μια ακουστική κιθάρα και για σαράντα περίπου λεπτά μας χάρισε ένα ακουστικό σετ, απογυμνωμένο από τους ενισχυτές. Είναι κάτι που συνηθίζει τα τελευταία χρόνια έτσι και αλλιώς, δισκογραφεί και αντίστοιχα άλμπουμ και είναι αλήθεια πως το heaviness δε χρειάζεται πάντα την ηλεκτρική παραμόρφωση και εκεί μπορείς να νιώσεις ακόμα περισσότερο τη δύναμη του στιχουργού Wino. Γι΄ αυτό και η σκηνή έμοιαζε γεμάτη και ας στεκόταν μονάχος εκεί πάνω.
“The anger of chaotic confusion…”
Έκανε μπάσιμο με τέσσερα κομμάτια από το “Forever Gone” άλμπουμ αλλά λίγη σημασία είχαν τα ίδια τα κομμάτια, όλα γύριζαν γύρω από την ενέργεια του Wino αυτό το βράδυ, να τον βλέπεις εκεί μπροστά σου να είναι ανθρώπινος και προσγειωμένος καθώς μας έλεγε ιστορίες μέσα από τα ίδια τα κομμάτια αλλά και μικρές ιστορίες για το πως εμπνεύστηκε κάποια από αυτά (“η πρώην γυναίκα μου έλεγε πως δεν έχω γράψει ένα κομμάτι γι΄ αυτή και της είπα σου έχω αφιερώσει ολόκληρο δίσκο!”, “Δε μου αρέσουν πολλά πράγματα στο Τέξας αλλά εκεί θέλω να με θάψουν¨, “Έχω δοκιμάσει πολλά αλλά μείνετε μακριά από τα σκληρά ναρκωτικά”, “θα αφιερώσω το κομμάτι στον Mark Adams γιατί δεν πρόλαβα να τον χαιρετίσω πριν φύγει”, “Ίσως κλάψω τώρα και ας λέγεται το κομμάτι ανηδονία” κτλ) Αν έπρεπε να ξεχωρίσω κομμάτια θα έλεγα την εκτέλεση του “Old And Alone” από το “Adrift” αλλά και την κλασική διασκευή στο “Iron Horse”
Wino video:
Στη συνέχεια ανέβηκε στη σκηνή ο Δημήτρης Παπανδρέου, καλλιτεχνικός διευθυντής του Gimme Shelter Film Festival το οποίο συνεργάστηκε με το φεστιβάλ φέτος και ήταν μια πολύ όμορφη κίνηση που βοήθησε και τα δύο φεστιβάλ και έδωσε το κάτι διαφορετικό σε μας, Αφού προλόγισε το φιλμ κάλεσε στη σκηνή για να κάνει ερωτήσεις στον Wino και την Sharlee Patches, σκηνοθέτη αλλά και σύντροφο του Wino τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Έπειτα έδωσε το μικρόφωνο στο κοινό για μερικές ακόμα ερωτήσεις και έτσι μάθαμε διάφορα πράγματα, από τον τόνο που κουρδίζει την κιθάρα ανάλογα με το στίχο μέχρι το αγαπημένο του ναρκωτικό.
Στις 21:00 ακριβώς η σκηνή άδειασε, τα φώτα έκλεισαν και απολαύσαμε το φιλμ “Wino:The Documentary”, μια ταινία φτιαγμένη με μεράκι για έναν άνθρωπο που έχει δώσει τόσα πολλά στον σκληρό ήχο και ένα σκασμό από άλμπουμ με διάφορα σχήματα που στοιχειοθετούν μια φοβερή δισκοθήκη από μόνα τους (The Obsessed, Saint Vitus, Spirit Caravan, Place Of Skulls, The Hidden Hand, Shrinebuilder, Premonition 13 αλλά και οι solo δουλειές του). To φιλμ ήταν γεμάτο με παλιό και νέο υλικό, με σπάνιο live footage, με προσωπικές στιγμές (ωραία η σκηνή που τζαμάρει με τα παιδιά του) αλλά κυρίως τις κουβέντες αυτών που ήρθαν σε επαφή μαζί του και με πάσα ειλικρίνεια έλεγαν πόσο σημαντικός ήταν ο Wino και το έργο του γι΄ αυτούς αφού η επιρροή του στο doom ιδίωμα είναι αναμφισβήτητη. Kαι όπως είπαν πολλοί “He is a gift to rock n roll”. Τον ευχαριστούμε για όλα!
® κείμενο/φωτογραφίες/video: Konstantinos Mindcrimek Vlachos
