Το “Five elements” που ανοίγει το δίσκο μου κάνει σε Stuart Hamm. Σαν να ακούω τη συνέχεια του “Kings of sleep”… Μια χαρά ξεκινήσαμε… Σκάει στη μέση μια γέφυρα… Μεγάλε, λες και ακούω το soundtrack του “The firm”! Τι τρελαμάρα είναι αυτή; Superfusion και διάφορα flash θέματα και Jazz περάσματα και κιθάρες του θανάτου! Εμ, βέβαια, άμα έχεις φωνάξει το Lukather, το Bonamassa, το Doug Aldrich, το Stevens και το MacAlpine!
O πολύ μεγάλος μουσικός που ακούει στο όνομα Derek Sherinian και του οποίου οι μουσικές συμμετοχές είναι αρκετές για να πάθουμε νταλαμπαμπάουα, κυκλοφορεί το ενδέκατο άλμπουμ του, στο οποίο δεσπόζει επίσης ο εξίσου τεράστιος Simon Phillips. Οι δυο τους έγραψαν το υλικό, παρέα με κάποιους από τους καλεσμένους τους μερικές φορές, οι δυο τους έκαναν την παραγωγή, ο Phillips έκανε και τη μίξη, έπαιξε – φυσικά – τύμπανα και έκανε και τον μηχανικό ήχο. Εννοείται πως και ο Sherinian έστησε μικρόφωνα και ασχολήθηκε με τα «μηχανικά», μαζί με τον Alex Todorov. Μμμ… Μισό λεπτάκι να μετρήσω… Δεν αναφερθήκαμε καθόλου στους μπασίστες. Εδώ συμμετέχουν οι Jimmy Johnson και Tony Franklin. Το βουλώσαμε τελείως; Ευτυχώς, γιατί δεν χρειάζεται πλέον να σχολιάσω την απόδοση των μουσικών.
Εξωγήινες συνθέσεις, με θεόκουφα πλήκτρα και ιδέες που ούτε θεοί δεν κατεβάζουν. Ο Steve Vai πρέπει ακόμα να αναρωτιέται. «Καλά, εγώ δεν τα έχω γράψει όλα αυτά»; Πολλή καψούρα στο “Euphoria” και μια Floydοκατάσταση εδώ κι εκεί. O ίδιος ο Sherinian έχει δηλώσει πως για το άλμπουμ αυτό έχει εμπνευστεί από τον Jeff Beck. Εμείς πάλι… Ξέρετε κάτι; Σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι πολύ καλύτερο να ακούμε… Να ακούμε μόνο!
