Επαγγελματικές υποχρεώσεις δεν μου επέτρεψαν να δώσω το παρόν στην Ιερά Οδό πριν τις 20:00 οπότε αναγκαστικά έφτασα καταϊδρωμένος στο ξεκίνημα των Stoned Jesus. Ο κόσμος ήταν ήδη αρκετός και επιφύλασσε μία πολύ θερμή στο Ουκρανικό τρίο. Ο Igor και η παρέα του ήταν σε πολύ καλή διάθεση και το κοινό σε άμεση σύνδεση με το ψυχεδελικό doom της μπάντας.
Ο χρόνος πέρασε πολύ γρήγορα, σχεδόν όσο μας πήρε να διασχίσουμε την Ιερά Οδό για να βρεθούμε στη μικρή σκηνή όπου είχαν πάρει θέση οι Αμερικάνοι Mos Generator. Ο κόσμος στριμώχθηκε σε έναν ομολογουμένως περίεργο και μικρό χώρο με τον ήχο να είναι εκκωφαντικός. Σε αυτό βέβαια συνέβαλε και η μπολιασμένη με αρκετά οκτάνια ένταση της μπάντας καθώς από το πιο κεφάτο και ψυχεδελικό χαρμάνι των Stoned Jesus, βαδίζαμε πλέον σε ξεκάθαρα πιο Metal μονοπάτια.
Πίσω στη μεγάλη σκηνή για το σετ των Church of Misery. Ο κόσμος ήταν αισθητά περισσότερος, συγκεντρωμένος για να ακούσει ιστορίες για serial killers με «πιο Sabbath πεθαίνεις» μουσική υπόκρουση. Η αλήθεια είναι πως δεν κατάφερα να συνδεθώ με αυτό που συνέβαινε επί σκηνής και σίγουρα ένα ποσοστό οφείλεται στο ότι για τουλάχιστον μισή ώρα δεν άκουγα τη φωνή του Tatsu Mikami σχεδόν καθόλου.
Οι Orange Goblin ανέτρεψαν πλήρως το σκηνικό και από το ομιχλώδες και δυσοίωνο doom των Church of Misery, βρεθήκαμε σε ένα stoner metal πάρτυ. Ο θηριώδης και επικοινωνιακός Ben Ward πήρε αμέσως το κοινό με το μέρος του. Η μπάντα είναι εντελώς συναυλιακή, το υλικό της είναι φτιαγμένο για να παίζεται ζωντανά ενώ στο σετ εκπροσωπήθηκε το σύνολο της δισκογραφίας τους μέσα από τα πιο αντιπροσωπευτικά τους τραγούδια. Η εμφάνιση σφραγίστηκε από την υπόσχεση της Βρετανικής παρέας για σύντομη επιστροφή και κάπου εκεί συντελέστηκε η μοναδική παραφωνία της βραδιάς.
Αναφέρομαι στην αποχώρηση μεγάλου μέρους του κοινού πριν καν ανέβουν στη σκηνή οι σπουδαίοι Saint Vitus. Σαν οπαδό της Καλιφορνέζικης ιστορικής μπάντας αυτό με ξένισε ιδιαίτερα αφού μιλάμε για έναν από τους στυλοβάτες και θεμελιωτές αυτού του ήχου. Αρκετά όμως με τη γκρίνια. Η πολυτέλεια ενός Saint Vitus show είναι σπάνια οπότε θα επικεντρωθώ σε όσα συντελέστηκαν στη σκηνή όταν εμφανίστηκε η ψιλόλιγνη και εμβληματική φιγούρα του David Chandler. Μαζί του αυτή τη φορά ήταν ο σπουδαίος αρχικός τραγουδιστής της μπάντας Scott Reagers ενώ ο Mark Adams αντικαταστάθηκε από τον Pat Bruders (Down). Ξεκίνημα με Dark World και One Mind, ένα απευθείας ταξίδι στο σκοτεινό κόσμο του Die Healing. Το ταξίδι συνεχίστηκε με στάσεις σε όλα τα άλμπουμ του Reagers ενώ το γκρούπ δεν παρέλειψε να επισκεφτεί και δύο φορές το Born Too Late. Κερασάκι στην τούρτα ήταν και ένα νέο κομμάτι από τον επερχόμενο δίσκο το οποίο τιμά στο έπακρο τον Saint Vitus θρύλο. Ανυπομονούμε φυσικά. Κανείς δεν κατάλαβε πως ο Chandler σε όλη τη διάρκεια του σετ έπαιζε τραυματισμένος και μόνο οι πατερίτσες που χρησιμοποίησε για να φύγει από το σκηνή τον πρόδωσαν. Πραγματικό θηρίο.
Η μπάντα ήταν σωστή απόλαυση επί σκηνής και δεν αναφέρομαι μόνο στα τραγούδια, τα οποία εκτελέστηκαν άψογα, μιας και η δυναμική τους είναι αν μη τι άλλο γνωστή. Οι παρουσίες των τεσσάρων μουσικών ήταν επιβλητικές αλλά θέλω να κάνω ιδιαίτερη αναφορά στο τιμώμενο πρόσωπο της βραδιάς που για μένα ήταν ο μέγας Scott Reagers. Σε καμία περίπτωση δεν θέλω να υποβαθμίσω τον σπουδαίο Wino, το βασανισμένο στοιχειό που είναι ο Reagers επί σκηνής είναι το κάτι άλλο… Το μόνο που με πείραξε ήταν πως το προχωρημένο της ώρας δεν επέτρεψε σε κάτι κουρασμένα παλικάρια όπως και του λόγου μου να το ευχαριστηθούν στο έπακρο…
κείμενο – φωτογραφίες: Κώστας Κουναδίνης
