Να και κάτι που δεν το περίμενε κανείς από τους θρυλικούς thrashers. Όχι το να βγάλουν νέο album, αυτό το κάνουν έτσι κι αλλιώς χωρίς να δείχνουν ότι έχουν την παραμικρή όρεξη να σταματήσουν. Το περίεργο είναι που αποφάσισαν να εντάξουν και δεύτερο κιθαρίστα στη σύνθεση. Για το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας τους υπήρξαν τριάδα, όπως ήταν και από το 1999 και την επιστροφή του Schmier στην μπάντα μέχρι τώρα.
Η αλήθεια είναι βέβαια πως χρειαζόταν. Ειδικά στα live, όσο και να σκοτώνουν (το διαπιστώσαμε και στη χώρα μας στην τελευταία τους επίσκεψη), ο ήχος αδειάζει στα solos του Mike. Σύμφωνα με τον Schmier, με την τελευταία προσθήκη θέλουν να δώσουν στον ακροατή ένα συμπαγή τοίχο από κιθάρες και κατά την άποψή μου το κατάφεραν, αφού τα riffs και τα solos δε σταματάνε να σφυροκοπάνε τον ακροατή. Το drumming είναι καταιγιστικό, ενώ η χαρακτηριστική φωνή του Schmier ακούγεται ακόμα αγέραστη και γεμάτη μανία. Τα νέα μέλη είναι ο Ελβετός Damir Eskić και ο Καναδός drummer Randy Black οι οποίοι συνθέτουν ένα διεθνές line-up γύρω από τους Γερμανούς.
Τώρα, όσο για το album, είναι η καλύτερη κυκλοφορία που έχουν βγάλει την τελευταία δεκαετία (για να μην πάω και πιο πίσω). Πάντα ήταν από τις αγαπημένες μου thrash metal μπάντες, αλλά δεν παύει οι τελευταίες δουλειές τους να μην ήταν συνολικά ήταν κάτι το φοβερό αν και είχαν κάποιες καλές στιγμές. Εδώ όμως τα πράγματα αλλάζουν. Το “Born To Perish”, που ήταν και το πρώτο κομμάτι που κυκλοφόρησε, είναι από τα καλύτερα που έχουν γράψει εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Εξαιρετικά παραδείγματα είναι και το έπος “Tyrants Of The Netherworld”, το “Betrayal”, το “Rotten” και το “Filthy Wealth”. Όχι ότι τα υπόλοιπα υστερούν, αλλά λέμε τώρα.
Εντύπωση προκαλεί το “Butchered For Life”, το οποίο πέρα από τη μεγάλη του διάρκεια, μοιάζει σαν να συνδύασαν rock μπαλάντα με thrash metal. Περίεργο, αλλά φοβερό αποτέλεσμα. Μία ιδιαιτερότητα έχει επίσης το “Fatal Flight 17”. Πέρα από το εξαιρετικό thrash riffing του, μιλάει για την πτήση 17 των Μαλαισιανών αερογραμμών που καταρρίφθηκε στην Ουκρανία τον Ιούλιο του 2014 και σκότωσε 298 άτομα. Τέλος, συνεχίζοντας τις ασυνήθιστες διασκευές, το album κλείνει έχοντας σαν bonus το “Hellbound” των Tygers Of Pan Tang του οποίου του άλλαξαν λίγο τα φώτα (με την καλή έννοια φυσικά).
Η παραγωγή είναι άψογη και το εξαιρετικό εξώφυλλο συμβολίζει σύμφωνα με τον Schmier την ακόρεστη απληστία του ανθρώπου. Οι Destruction επιστρέφουν με μία φοβερή κυκλοφορία που δείχνει ότι όχι μόνο δεν έχουν χάσει στο ελάχιστο τη φλόγα μέσα τους, αλλά μπορούν 37 χρόνια μετά την ίδρυσή τους να βγάζουν album το οποίο μπορεί να μπει στα καλύτερα της δισκογραφίας τους.
