Ειλικρινά δεν είχα μεγάλες προσδοκίες από το νέο album της Doro. Για να ακριβολογούμε δεν είχα καμία απολύτως προσδοκία καθώς θεωρώ ότι εδώ και πολλά χρόνια –για την ακρίβεια από τότε που υπέγραψε με τη Nuclear Blast- έχει πέσει σε μία παγίδα ηχογραφώντας τυπικά metal κομμάτια σε σημείο τέτοιο που προσωπικά θεωρώ ότι έχει χάσει τη μουσική της ταυτότητα. Ήταν κάτι που σταδιακά το βλέπαμε να συμβαίνει ήδη από το “Fear No Evil” (το τελευταίο album με την AFM) αλλά ακόμη ελπίζαμε. Κάπως έτσι έβαλα να ακούσω το “Conqueress”.
Καταρχάς, η ποιότητα των τραγουδιών είναι σαφώς βελτιωμένη, η παραγωγή είναι καλύτερη και εύκολα μπορώ να πω ότι είναι η πιο αξιόλογη δουλειά της Doro σε όλα αυτά τα χρόνια με τη Nuclear Blast. Για όλους εμάς που γουστάρουμε την πιο hard rock αισθητική της, δεν υπάρχει για μία ακόμη φορά κανένα στοιχείο που να παραπέμπει στα early/mid 90s αλλά το φωτεινό σημείο στο “Conqueress” είναι ότι συναντάμε τουλάχιστον 4 τραγούδια που θυμίζουν λίγο την αισθητική του “Calling The Wild” και του “Fight”. Κάτι είναι και αυτό, διάολε! Και για αυτό μόνο το “Conqueress” κερδίζει πόντους. Βέβαια, υπάρχουν και κάποιες στιγμές (π.χ. “Lean Mean Rock Machine”, “Love Breaks Chains”) που άνετα θα έκαναν τον…αντισυνταγματάρχη Podovsky να πει (όπως έκανε με τον Rambo): “this is embarrassing”! Ωστόσο, τα “Drive Me Wild”, “Rise”, “Best In Me” και “Fire In The Sky” θυμίζουν παλιά, καλή Doro. Μάλιστα, η διασκευή στο “Total Eclipse of the Heart” (ντουέτο με τον Halford) είναι αρκετά καλή.
Σε γενικές γραμμές, το “Conqueress” είναι ένα καλό album και από μένα παίρνει θετικό πρόσημο. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι δεν περιμένω από τη Metal Queen πάντα κάτι περισσότερο, έτσι; Μην ξεχνάμε, άλλωστε ότι το τελευταίο πραγματικά σπουδαίο της album κυκλοφόρησε πριν από 20 και πλέον χρόνια…
Highlight: Το bonus disc της limited έκδοσης είναι πραγματικό σκουπίδι…με εξαίρεση τη διασκευή στο “The Four Horsemen”.
