Δώδεκα ολόκληρα χρόνια πέρασαν από την τελευταία επίσκεψη των Amorphis στην χώρα μας. Πολλά έχουν αλλάξει από τότε, το συγκρότημα έχει κυκλοφορήσει άλλα τέσσερα full-length albums, έχει μεγαλώσει πολύ σαν μέγεθος και φυσικά έχει υπογράψει συμβόλαιο με πολύ μεγαλύτερη δισκογραφική εταιρεία. Λογικό επακόλουθο λοιπόν ο κόσμος να γεμίσει το Fuzz, περιμένοντας ένα ιδιαίτερο βράδυ.
Το πρόγραμμα που είχε ανακοινωθεί τηρήθηκε στο έπακρο από την αρχή μέχρι το τέλος και έτσι οι Lost Society πάτησαν στη σκηνή ακριβώς την ώρα που τους περιμέναμε. Και το μόνο που έχω να πω είναι ότι απογοητεύτηκα από αυτό που είδα. Τα δύο πρώτα albums των Φινλανδών, που βγήκαν το 2013 και το 2014, έδειχναν μια μπάντα με όρεξη να παίξει λυσσασμένο thrash metal, το οποίο και έκανε. Στη συνέχεια όμως, αποφάσισαν να πάνε σε πιο μοντέρνα μονοπάτια. Πλέον, η μουσική τους έχει επιρροές από alternative rock, nu metal και metalcore, χάνοντας ολοκληρωτικά τη φλόγα που είχαν κάποτε. Στη σκηνή ήταν άψογοι και γεμάτοι ενέργεια αλλά μουσικά με άφησαν πλήρως αδιάφορο. Και δεν το λέω επειδή σνομπάρω το στυλ που παίζουν αλλά επειδή το κάνουν με τουλάχιστον μέτριο τρόπο.
Συνέχεια με τους Sólstafir, οι οποίοι και αυτοί έχουν καταφέρει τα τελευταία χρόνια να μεγαλώσουν κατά πολύ το όνομά τους στη σκηνή και να είναι το πρώτο (και μοναδικό;) συγκρότημα που έρχεται στο μυαλό του περισσότερο κόσμου όταν ακούει τη φράση «metal από την Ισλανδία». Η επαφή μου με το σχήμα ελάχιστη, αφού το μόνο κομμάτι που αναγνώρισα είναι μάλλον και το πιο γνωστό τους, το “Fjara”. Επιβλητική η παρουσία τους στη σκηνή, υπέροχες ανά διαστήματα οι post μελωδίες και η σκοτεινή ατμόσφαιρα που έβγαζαν αλλά κουράστηκα από τις μεγάλες διάρκειες των κομματιών τους. Ίσως έφταιγε και ο ήχος, τα όργανα ήταν πολύ πιο χαμηλά από τα φωνητικά και οι κιθάρες πολλές φορές ακούγονταν σαν μπουκωμένες. Ο περισσότερος κόσμος πάντως απόλαυσε την εμφάνισή τους και αν δεν κάνω λάθος, μία μικρή μερίδα ατόμων αποχώρησε από το Fuzz μετά το τέλος της, κάτι που δείχνει ότι είχαν έρθει μόνο για αυτούς.
Οι headliners με το που ανέβηκαν στη σκηνή, επιβεβαίωσαν τις προσδοκίες. Ο ήχος στην αρχή ήταν και σε αυτούς κάπως χαμηλά αλλά πολύ γρήγορα όλα ακούγονταν πεντακάθαρα στην εντέλεια. Σκηνικά άψογοι, με όμορφα visuals να περνάνε από πέντε κάθετες οθόνες που είχαν στήσει στο background, φανταστικό light show και έναν Tomi Joutsen που είναι ο ιδανικός άνθρωπος για τραγουδιστής του συγκροτήματος. Τόσο τα brutal του όσο και τα καθαρά του ήταν αψεγάδιαστα. Το setlist όπως ήταν λογικό επικεντρώθηκε στις τελευταίες κυκλοφορίες τους, με τα τραγούδια να έχουν θερμή αποδοχή από τον κόσμο, κάτι που δείχνει με τον καλύτερο τρόπο ότι παρά τα 33 χρόνια τους στη σκηνή οι Φινλανδοί εξακολουθούν να παράγουν καταπληκτική μουσική και δεν στηρίζονται αποκλειστικά στα πρώτα χρόνια τους. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν προκάλεσαν χαμό τα “Into Hiding”, “Black Winter Day” και “My Kantele” από τα 90s. Κορυφαία στιγμή μάλλον το “House Of Sleep”, με το κοινό να το τραγουδάει δυνατά και να δημιουργεί μία ξεχωριστή ατμόσφαιρα. Λίγο πριν το κλείσιμο, κατά την παρουσίαση των μελών, οι Tomi Koivusaari (κιθάρες), Olli-Pekka Laine (μπάσο) και Santeri Kallio (πλήκτρα) για να ανταποδώσουν το χειροκρότημα που έλαβαν επέλεξαν να παίξουν την έναρξη υπερκλασικών τραγούδια και συγκεκριμένα των “Raining Blood”, “N.I.B.” και “Perfect Strangers” αντίστοιχα, κάνοντας τον κόσμο να φωνάξει με ενθουσιασμό. Ωραία στιγμή που δεν συνηθίζουμε να την βλέπουμε σε συναυλίες.
Setlist: Northwards, On The Dark Waters, Bad Blood, The Moon, Into Hiding, Black Winter Day, Silver Bride, Sky Is Mine, Wrong Direction, Amongst Stars, Seven Roads Come Together, My Kantele, House Of Sleep, The Bee
Εν κατακλείδι, βλέποντας τους Amorphis για πρώτη φορά (όπως και τους Lost Society και Sólstafir) έχω να πω ότι δεν βρίσκονται τυχαία εκεί που βρίσκονται. Τεράστιο συγκρότημα με κορυφαίους μουσικούς και τόσες μαγικές στιγμές στη δισκογραφία τους που ακόμα και τρεις ώρες να έπαιζαν, όλο και κάποιος θα παραπονιόταν επειδή δεν άκουσε κάποια αγαπημένα του τραγούδια. Ελπίζω να τους ξαναδούμε σύντομα από τα μέρη μας. Και κάτι μου λέει ότι με τέτοια εμφάνιση και τέτοια προσέλευση, είναι πολύ πιθανό.
Γιώργος Τερζάκης
φωτο: Γιάννης Νέγρης (iJukebox) & Μαρία Κιλουκιώτου
