Το σύμπαν επιστράτευσε πολλά και πρωτότυπα τεχνάσματα για να εξοντώσει τα ευρωπαϊκά καλοκαιρινά φεστιβάλ. Δεν υπολόγισε όμως ότι για την τρομολαγνεία, τη μικροβιοφοβία και την ανελεύθερη δυστοπία, υπάρχει αντίδοτο: Οι Metallica. Ζωντανά. Μαζί με άλλους εβδομήντα χιλιάδες αμάσκωτους ιδρωμένους ανθρώπους.
Στη 12η επέτειο της 24ης Ιουνίου του 2010 – ημερομηνία της τελευταίας εμφάνισης των Metallica στην Ελλάδα – με μπόλικη βροχή, όπως και τότε, το Download festival πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά στη Γερμανία, στο Hockenheim συγκεκριμένα, στον χώρο όπου διεξάγεται το γερμανικό grand prix της Formula 1.
Παρότι προηγήθηκαν και άλλα συγκροτήματα, φτάσαμε στην πίστα γύρω στις 16:00, όταν και βγήκαν οι Behemoth. Είναι περιττό φαντάζομαι να αναφέρω πως το φως της ημέρας, η μεγάλη σκηνή και ο αχανής χώρος δεν είναι σύμμαχοι ενός συγκροτήματος που φιλοδοξεί να δημιουργήσει ατμόσφαιρα ενδόμυχου και εχέμυθου σατανικού τελετουργικού. Επειδή όμως ο Nergal και η παρέα του έχουν καταφέρει να μην απευθύνονται μόνο στο extreme metal ακροατήριο, όταν ήρθε η ώρα, ένα «Come unto me Bartzabel» μια χαρά τραγουδήθηκε από το ανεπαρκές ως προς την εκδηλωτικότητά του γερμανικό κοινό.
Ακολούθησαν, στη δεύτερη σκηνή ευτυχώς, αλλά κάκιστα και πάλι, οι Enter Shikari, που αποτελούν, κατόπιν ωρίμου σκέψεως, τη χειρότερη και πιο αταίριαστη επιλογή μπάντας σε όλα τα χρόνια που πηγαίνω σε συναυλίες. Ένα ηλεκτρονικό pop / hardcore συνονθύλευμα, μια ανίερη μίξη Linkin Park και Onirama, με motivational μηνύματα αγάπης και οικολογίας ανάμεσα στα τραγούδια. Επίπονα 50 λεπτά που δεν θα μας επιστραφούν ποτέ.
Πίσω στην περιβαλλόμενη από το θρυλικό snakepit κεντρική σκηνή, με τους Five Finger Death Punch. Πείτε ό,τι θέλετε για το look, την καγκουρίλα, τα βιντεάκια αποκλειστικά με navy seals και πεζοναύτες, τα παλικάρια αυτά ξέρουν να γράφουν hits και στέκονται με άνεση σε οποιοδήποτε stage, καθοδηγούμενοι από τους «παλιούς» Zoltan Bathory και Ivan Moody. Κομμάτια όπως τα «Wash it All Away», «Burn it Down» (η γνωριμία μου με το συγκρότημα), «Lift me up» και «Under and Over it» έτυχαν θετικότατης αποδοχής και έκαναν τον χρόνο να κυλήσει ταχύτατα. Όποιος τους φέρει πρώτος στην Ελλάδα πιστεύω θα βγει κερδισμένος.
Στις 19:30, με τη βροχή να έχει δυναμώσει, οι Sabaton εφόρμησαν επί σκηνής υπό τους ήχους του «Ghost Division». Ξέρω πως έχουν πιστούς οπαδούς, και στην Ελλάδα, αλλά προσωπικά δεν μπορώ να τους ακούσω. Ζωντανά, όπως και στα albums τους, αναπαρήγαγαν τον ίδιο «πλαστικό» πομπώδη ήχο καθ’ όλη τη διάρκεια της εμφάνισής τους. Τουλάχιστον υπήρχε κόσμος γύρω μου που φάνηκε να τους απολαμβάνει.
Πάμε τώρα στα σοβαρά. It’s a long way to the top. Ecstasy of gold. Ανακούφιση. Χαρά. Κανονικότητα. Μετά όμως, αιφνιδιασμός. Αντί ο Lars να πάει να καθίσει στο kit του, έρχεται κατά πάνω μας, στα drums που αναδύονται στην μπροστινή ράμπα του snakepit, και πριν προλάβεις να καταλάβεις τι έχει συμβεί, εν μέσω πανζουρλισμού, «Whiplash», «Creeping Death» και «Enter Sandman», προκλητικά και ανερυθρίαστα τρίτο κομμάτι του σετ (!), με όλη την τετράδα συγκεντρωμένη στα 2 μέτρα, σε απόσταση αναπνοής.
Ένσταση: Για εμάς τους πολύ μπροστινούς, η εγγύτητα έχει ένα τίμημα. Ακούμε τον φυσικό ήχο του τυμπάνου, ο οποίος επαναλαμβάνεται με καθυστέρηση μερικών κλασμάτων του δευτερολέπτου από τα ηχεία, δημιουργώντας μια παράξενη βαβούρα.
Μετά την εναρκτήρια τριάδα, επιστροφή στις πιο «παραδοσιακές» θέσεις και αψεγάδιαστος, κλασικός Metallica ήχος. Οι επιλογές όμως, κάθε άλλο παρά κλασικές. Ένα «Cyanide» που μας χρωστούσαν από το 2010 και στα καπάκια «Trapped Under Ice», το οποίο μπουρδούκλωσε λίγο ο Δανός αλλά ψιλά γράμματα. Οι σπανιότητες μάλιστα δεν σταμάτησαν εκεί, αφού λίγο αργότερα ο εξαιρετικά λιγομίλητος, συγκεντρωμένος και ευγνώμων James Hetfield μας ρώτησε αν και πόσο μας αρέσει το «St. Anger». Αν η παραγωγή του δίσκου έμοιαζε με τον ήχο του «Dirty Window» όπως αποδόθηκε, θα μας άρεσε πολύ περισσότερο, είναι η απάντηση.
Ακόμη και στο νέο, ελαφρώς μικρότερο set, με 16 κομμάτια πλέον αντί για 18, άβολη συνειδητοποίηση του χρόνου που περνά, οι Metallica βρίσκουν τον τρόπο να κάνουν κάθε εμφάνιση μια διαφορετική εμπειρία ζωής, με classics σε διαφορετικές θέσεις, αναπάντεχα deep cuts και άσβεστη όρεξη. Γι’ αυτό και μετά από τόσες φορές ο κορεσμός δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα.
Και ενώ ο casual – και μη – οπαδός απολάμβανε, ως όφειλε, το «Fade to Black» και το «Seek & Destroy» καθώς οδεύαμε προς το τέλος, έρχεται ένα «Damage Inc.» ξεγυρισμένη σφαλιάρα, φιλική υπενθύμιση ότι ακόμα και τώρα, άμα γουστάρουμε, βάζουμε το τούρμπο και σας κατατροπώνουμε. Όλους.
Ρωμανός Τερζής
Setlist: Whiplash, Creeping Death, Enter Sandman, Cyanide, Trapped Under Ice, Nothing Else Matters, Sad but True, Dirty Window, Wherever I May Roam, For Whom the Bell Tolls, Moth into Flame, Fade to Black, Seek & Destroy
Encore: Damage, Inc., One, Master of Puppets
