Τα παιδιά από την Αυστραλία μου ήταν παντελώς άγνωστα, μέχρι που το άλμπουμ αυτό έπεσε στα χέρια μου. Δεν τρέχει τίποτα, δυστυχώς είναι άπειρες οι μπάντες για τις οποίες δεν γνωρίζω την τύφλα μου, πλην όμως είναι και ένα καλό πάτημα για να μην μας πουλάνε μούρη διάφοροι ξερόλες της κακιάς ώρας… Ψάχνοντας στην σελίδα τους στο myspace, διαπίστωσα ότι το άλμπουμ αυτό κυκλοφόρησε το 2009, απ’ την άλλη όμως, βγήκε στη γύρα τον Οκτώβριο του 2010. Προφανώς το συγκρότημα το κυκλοφόρησε στην αρχή μόνο του, για να βρει μετά την εταιρεία για τα περεταίρω…
Γκάζι, γκάζι και πολύ γκάζι… Nu Metal ψυχοσύνθεση και τρελή Αμερικανιά σε φωνητικά και ύφος. Πως τα λένε αυτά οι ξερόλες που αναφέρω πιο πάνω; Post grunge και Avant Punk και… Καλά, πάμε παρακάτω…
Κλασσική περίπτωση μπάντας που βλέπεις σε νεανικές σειρές στην τηλεόραση. Με τις κιθάρες να ξιφουλκούν και τη φωνή να βραχνοπαίζει και να πουλάει την ως άνω αναφερόμενη μούρη. Χωρίς κορώνες, χωρίς «ψηλά»… Μόνο όπλο η χροιά και το πάθος. Μ’ αρέσει! Τα παιδιά έχουν θράσος, οι ενορχηστρώσεις είναι ΠΟΛΥ προσεγμένες, ακούστε π.χ. το “Radio” και θα με καταλάβετε. Στην πατρίδα τους, όπως και στις ΗΠΑ, έχουν σημειώσει επιτυχία και διάφορα τραγούδια τους φιλοξενήθηκαν σε διάφορες εκπομπές εκεί.
Η Ευρώπη μας βέβαια δεν λειτουργεί στο ίδιο στυλάκι, εκτιμά όμως την καλή μουσική. Και η αλήθεια είναι ότι η μουσική των παιδιών είναι καλή. Το ντεμπούτο τους αξίζει να το προσέξουμε, αξίζει να το προσέξετε.
