Μετά τα όσα τραγικά συνέβησαν στην εν Ελλάδι εμφάνιση των Dream Theater τον Ιούλιο, για τα οποία οι ίδιοι ουδεμία ευθύνη είχαν, και με έξτρα δέλεαρ την απόδοση ολόκληρου του «Metropolis pt.2 : Scenes from a Memory», διοργανώθηκε συναυλιακή απόδραση ώστε οι μνήμες εκείνες να αντικατασταθούν με άλλες, καλύτερες. Αποστολή εξετελέσθη, σκοπός του άρθρου είναι να σας παροτρύνει να πράξετε αναλόγως.
An evening with Dream Theater: Ένα χορταστικό τρίωρο υπερθέαμα, όταν ο χώρος, ο ήχος και οι συνθήκες είναι όπως πρέπει. Δεν θα σταθώ ιδιαίτερα στο πρώτο μέρος, μιας και τα τραγούδια ήταν πάνω-κάτω ίδια με αυτά της Αθήνας, με τη δυάδα «Barstool Warrior» και «In the Presence of Enemies, Part I» να κλέβει τις εντυπώσεις.
Κυρίως πιάτο το υπέροχο «Scenes from a Memory» λοιπόν. Αν εξαιρέσει κανείς τη σιγή 30 δευτερολέπτων που τηρήθηκε προς τιμήν του δασκάλου Neil Peart περίπου στη μέση του δίσκου, τα κομμάτια διαδέχονταν το ένα το άλλο με εντυπωσιακή ταχύτητα, λες και άκουγες το cd, με μια τελειότητα σχεδόν… εκνευριστική. Ο αγαπημένος δέκτης σχολίων των ειδικών του πληκτρολογίου, James LaBrie, ζορίστηκε σε μερικά σημεία, αλλά η αντοχή του σε τόσο απαιτητικό υλικό επί τόση πολλή ώρα πρέπει να του πιστωθεί, οι δε υπόλοιποι κάνουν το απίθανο να φαντάζει πανεύκολο. Απόλυτο highlight το «Home», ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έχει γράψει η μπάντα – έμπνευση, περιπλοκότητα, μελωδία, όλα συμπυκνωμένα – με τον John Petrucci να οργιάζει, παίζοντας μάλιστα το main riff με το ένα χέρι γιατί… μπορεί.
Γκραν φινάλε με «The Spirit Carries On» και «Finally Free» πριν το «At Wit’s End» (με ολίγη από «Closer to the Heart ») στο encore. Παρότι το τελευταίο είναι ίσως το αγαπημένο μου τραγούδι από το «Distance over Time», μάλλον χρειαζόταν ένα πιο «βαρύ χαρτί» από τον βαθύτατο κατάλογό τους για να σταθεί όρθιο μετά την κορύφωση που προηγήθηκε.
« Open your eyes, Nicholas »
Ρωμανός Τερζής
Φωτογραφίες: Αγγελική Δαμήλου
