Εν συγκρίσει με τα πιο πρόσφατα άλμπουμ της τελευταίας περιόδου των Νορβηγών, θεωρώ ότι το “Axioma Ethica Odini” είναι το καλύτερο σαν σύνολο. Σε κάθε περίπτωση είναι πολύ ανώτερο του “Vertebrae” και σαφώς σκληρότερο, αφού βασίζεται (ευτυχώς) στα riffs.
Ας το δούμε πιο αναλυτικά. Τα τύπου Roger Waters φωνητικά έχουν περισσότερο διακριτική παρουσία από ότι στο “Vertebrae”, ενώ κυρίαρχα είναι τα black γρυλίσματα του Grutle (ξανά ευτυχώς). Η παρακαταθήκη της δισκογραφίας τους από την εποχή του “Isa” είναι η διάθεση για πειραματισμό με το progressive και to post-rock. Συνέπεια αυτού είναι η ανάδειξη του μελωδικού χαρακτήρα του “Axioma Ethica Domini” και αυτό γίνεται με τρόπο τέτοιο που (δυστυχώς) χάνεται κάθε είδος επικής διάστασης. Τα κομμάτια είναι mid-tempo, σε πολλά σημεία ατμοσφαιρικά. Ο Ivar με τον Ice Dale βρίσκουν σε κάθε κομμάτι πεδίο δράσεως και όποτε ξερνάνε οι κιθάρες τους βίαια riffs, απογειώνουν τα τραγούδια. Οι συνθέσεις είναι απλές, παρόλη την ύπαρξη των prog σημείων ή ambient ήχων και όπως φαίνεται από τα συμφραζόμενα, ο δίσκος γράφτηκε για να «μιλάει» σε μεγάλο εύρος metal οπαδών, όχι κατ’ ανάγκην black metal-άδων.
Καλύτερες στιγμές αποτελούν τα “Ethica Odini”, “Axioma” και “Lightening”.
