Είμαι από αυτούς που αποθέωσαν το “Fallen” και που ανέχθηκαν σιωπηρά το “The Open Door”. Αυτό για το οποίο δεν είμαι καθόλου σίγουρος είναι αν μπορώ και αν πρέπει να ανεχθώ αυτή την επιστροφή της πρώτης πετυχημένης (με βάση τα νούμερα κυρίως) metal female fronted μπάντας της Αμερικής, μετά από μια βραχυπρόθεσμη όσο και αψυχολόγητη διάλυση της.
Το τρίτο, ομότιτλο album των Evanescence, μπορεί να “τσουλήσει” μόνο από κεκτημένη ταχύτητα (αν δεν έχει κι αυτή μειωθεί σημαντικά).
Το “Evanescence” λοιπόν, έχει να επιδείξει ένα αρκετά καλό hit, το “The Change” και από εκεί και πέρα, ένα σύνολο άλλων έντεκα mid tempo κομματιών, με τα περισσότερα από αυτά δύσκολα να ξεπερνάνε το μέτριο. “Λίγο” συνθετικά, χωρίς το κομμάτι που θα ξεσηκώσει τους φίλους του είδους (με εξαίρεση ίσως το καλό “Erase This”) και χωρίς κάποια αξιόλογη μπαλάντα (απλά καλό το “Lost In Paradise”), δυνατά κάποτε σημεία του σχήματος. Ειλικρινά, δεν ξέρω πόσα από αυτά τα κομμάτια θα επιλέξουν οι Evanescence για την περιοδεία που θα προσπαθήσει να υποστηρίξει τη νέα τους αυτή δουλειά.
Το album αυτό θα μπορούσε να κριθεί ικανοποιητικό ως ντεμπούτο κάποιας πρωτοεμφανιζόμενης μπάντας, δεν είναι όμως σε καμία περίπτωση αυτό που περιμένει κάποιος από τους Evanescence των εκατομμυρίων δολαρίων budget (αρκούν άραγε;) που λίγα χρόνια πριν κατάφεραν να γίνουν ινδάλματα άλλων τόσων εκατομμυρίων νέων παιδιών.
Είναι άραγε οι Evanescence πραγματικά μεγάλη μπάντα;
