Κι άλλο album μόλις ένα χρόνο μετά το “Escape Of The Phoenix”; Δεν είναι πολύ σύντομο χρονικό διάστημα; Θα είναι τουλάχιστον το ίδιο καλό; Αυτά και άλλα πολλά στριφογύριζαν στο μυαλό μου όταν η σουηδική μπαντάρα ανακοίνωση ότι θα κυκλοφορήσει τον δίσκο νούμερο δεκατρία της ιστορίας της (νωρίτερα στη χρονιά κυκλοφόρησε και το δεύτερο live CD/DVD της “Live: Before The Aftermath”). Και όλα αυτά εξαφανίστηκαν μονομιάς όταν βγήκε το πρώτο single, αφού οι Evergrey δύσκολα απογοητεύουν.
Οι prog/power metallers συνηθίζουν (και καλά κάνουν) να ακολουθούν διαφορετικές προσεγγίσεις σε κάθε κυκλοφορία τους. Χωρίς να αλλοιώνουν τον τόσο χαρακτηριστικό ήχο τους, κάθε φορά εστιάζουν σε κάτι άλλο και χτίζουν πάνω σε αυτό. Και εδώ πέρα η μελωδία και η μελαγχολία πρωταγωνιστούν μάλλον περισσότερο από το συνηθισμένο. Επίσης, έχουν αφήσει την prog πλευρά τους αρκετά στην άκρη και εστιάζουν στο να φτιάξουν συνθέσεις που είναι σχετικά πιο άμεσες, πιο «εύκολες» στο αυτί, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι υστερούν σε τεχνική κατάρτιση ή ότι πέφτουν στην παγίδα του να βγάλουν κοινότυπα τραγούδια χωρίς ενδιαφέρον. Κάθε άλλο.
Είναι τόσο καλό το album που μετά από απανωτές ακροάσεις, μπορώ να πω ότι παίζει να είναι και το καλύτερο που έβγαλαν μετά το τεράστιο “Hymns For The Broken” του 2014. Ναι, έχει τόσα υπέροχα πράγματα εδώ για τον οπαδό του συγκροτήματος. Το κολλητικό “Save Us” με το φοβερό refrain, τη χορωδία του “Midwinter Calls”, την απίστευτη μελωδία του “Call Out The Dark” που είναι από τις καλύτερες που έχουν γράψει ποτέ, την κιθάρα που σπαράζει στο “The Orphean Testament”, την τρομερή ερμηνεία του Englund στο “Heartless”, το γλυκό κλείσιμο με το “Wildfires” και τόσα άλλα. Και ας μου τα χάλασαν λίγο στο ανούσιο ηλεκτρονικό εφέ κάποιων φωνητικών στο “Ominous”, μικρή σημασία έχει σε ένα τόσο άρτιο αποτέλεσμα.
Το έχω ξαναγράψει, μια επανάληψη όμως δεν βλάπτει. Οι Evergrey είναι ένα φοβερά υποτιμημένο συγκρότημα. Έχουν κυκλοφορήσει φανταστικές δουλειές, έχουν έναν ήχο καθαρά δικό τους που δεν αντιγράφει κανέναν και μία από τις πιο εκφραστικές και ιδιαίτερες φωνές εκεί έξω. Δεν ξέρω κατά πόσο το “A Heartless Portrait: The Orphean Testament”, που είναι και το πρώτο τους με την Napalm, θα τους δώσει την θέση που δικαιούνται στην metal σκηνή, μακάρι να το κάνει όμως. Στην προσωπική μου λίστα είναι η καλύτερη κυκλοφορία του έτους μέχρι τώρα.
