Η σκέψη για το πως θα ξεκινήσω μια παρουσίαση κάποιας κυκλοφορίας, μου παίρνει πάντα σχεδόν, πολύ περισσότερο χρόνο από το να την ολοκληρώσω. Το γιατί…είναι μια άλλη ιστορία.
Όσο για την περίπτωση των Exit Eden, όχι απλά μου πήρε χρόνο, πέρασα μέρες “λιβανίζοντας” την. Εδώ, ο λόγος ήταν ακόμα πιο σύνθετος. Τέσσερις τραγουδίστριες, δύο εκ των οποίων καταξιωμένες σε καλό βαθμό, με διαφορετικές μουσικές καταβολές και από τέσσερεις διαφορετικές χώρες μάλιστα, ενώνουν τις δυνάμεις τους για να ηχογραφήσουν και να κυκλοφορήσουν αποκλειστικά διασκευές. Μου έχει βγει το λαρύγγι τελευταία να φωνάζω κατά των συνεχόμενων διασκευών και μάλιστα από μουσικούς με σοβαρές ικανότητες στη σύνθεση. Τη λέω κατάντημα για τη μουσική αυτή την όλο και αυξανόμενη τάση στις διασκευές, θεωρώντας τη το καρκίνωμα της μουσικής. Πιάνουν τόσο πολύ χώρο που πραγματικά εμποδίζουν τις νέες δημιουργίες να ακουστούν και να προωθηθούν με αξιοπρέπεια. Μετά διερωτόμαστε γιατί δεν υπάρχουν πια οι μεγάλες κυκλοφορίες και επιτυχίες του παρελθόντος. Ο χώρος έχει γεμίσει από παντός τύπου διασκευομπάντες που τρώνε το ψωμί των νέων δημιουργών στο βωμό του “θ’ ακούσω τα τραγούδια που μ’ αρέσουν τόσα χρόνια”.
Ναι, οι Amanda Somerville, Clementine Delauney, Marina La Torraca και Anna Brunner αποδίδουν πολύ καλά τα “Unfaithful”, “Frozen”, “Impossible”, “Skyfall”, “Total Eclipse Of The Heart” αλλά και τα περισσότερα από τα τραγούδια που επέλεξαν για το “ Rhapsodies In Black” . Φέρνουν αυτές τις μεγάλες pop επιτυχίες στα μέτρα του μελωδικού – συμφωνικού metal, εκεί δηλαδή που θα έβρισκαν την ανταπόκριση. Και λοιπόν; Γιατί πρέπει εγώ, αυτό να το στηρίξω;
