Μετά το reunion των Faith no More το 2009 (και εκείνη την φανταστική συναυλία στο Θέατρο Βράχων), τα μέλη της μπάντας απέρριψαν πολλάκις, κυρίως δια στόματος Mike Patton, την ιδέα δημιουργίας ενός νέου album. Εκεί λοιπόν που είχαμε σταματήσει να ελπίζουμε, ανακοινώθηκε η κυκλοφορία του «Sol Invictus», 18 ολόκληρα χρόνια μετά το «Album of the Year». Ίσως σε αυτή την αρχική διστακτικότητα να κρύβεται μέρος των εξηγήσεων για το απογοητευτικό αποτέλεσμα.
Το «Sol Invictus» αποδεικνύεται κατώτερο του αναμενομένου. Υπάρχουν διάσπαρτα τα στοιχεία που έκαναν τους Faith No More μοναδικούς και ταυτόχρονα τόσο σπουδαίους, όπως οι χίλιες και μία φωνές του στρατηγού Patton και το πάντα ευφάνταστο παίξιμο του Roddy Bottum, αλλά οι συνθέσεις είναι ως επί το πλείστον μέτριες. Το single «Superhero» είναι πολύ καλό, κυρίως χάρη στα εξαιρετικά πλήκτρα, αλλά πλαισιώνεται από μόλις δύο-τρία καλά τραγούδια («Cone of Shame», «Matador»). Υπάρχει δηλαδή ανεπίτρεπτα και ανεξήγητα πολύ filler, σε έναν δίσκο διάρκειας μόλις 39 λεπτών, με επίσης απρόσμενα flat παραγωγή, ειδικά στην κιθάρα. Η είδηση πως το «Sol Invictus» δεν μπορεί να κοιτάξει στα μάτια τα τέσσερα αριστουργήματα της περιόδου 1989-1997 ήταν ίσως αναμενόμενη, αλλά και πάλι υπήρχαν, ή εγώ τουλάχιστον είχα, προσδοκίες για κάτι πολύ καλύτερο.
