Ο Γιώργος Γάκης είναι σταθερή αξία για την ελληνική rock σκηνή εδώ και πάρα πολλά χρόνια με συνεχή και αδιάλειπτη συναυλιακή παρουσία. Και μπορεί να μην κυκλοφορεί δίσκους σε τακτική βάση αλλά όπως λέει ο ίδιος προτιμά να προσφέρει νέο υλικό μονάχα όταν έχει να πει κάτι ουσιαστικό. Το “Parallel Dimensions” έρχεται 11 σχεδόν χρόνια μετά το πολύ καλό “Too Much Ain’t Never Enough” που και αυτό με τη σειρά του είχε διαδεχτεί το εξαιρετικό “Forbidden Paradise” με ένα δωδεκαετές κενό. Η νέα δουλειά του Γιώργου Γάκη έχει μεγάλο ενδιαφέρον για πολλούς και διαφορετικούς λόγους και η τελική αποτίμηση του εξαρτάται από την οπτική την οποία υιοθετεί ο καθένας από εμάς. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το “Parallel Dimensions” μόνο αδιάφορο δεν σε αφήνει…το ακριβώς αντίθετο, μάλιστα!
Από το εναρκτήριο κομμάτι, το “Insane”, είναι ολοφάνερο ότι ο Γάκης επιδιώκει να κάνει κάτι διαφορετικό τόσο σε αμιγώς συνθετικό επίπεδο αλλά και από άποψη παραγωγής. Διακρίνουμε, δηλαδή, μία προσπάθεια απεμπόλησης κάθε ερμηνευτικής αναφοράς στον David Coverdale –βασική πηγή έμπνευσης του Γάκη- και όλα αυτά μέσα σε ένα πιο μοντέρνο ηχητικά περιβάλλον. Δεν ξέρω αν ήταν αυτός ο στόχος του ταλαντούχου μουσικού αλλά αυτή την εντύπωση μου έδωσε. Τα πράγματα, όμως, επανέρχονται σε μία πρότερη τάξη καθώς τα “Everything You Want” και “Who Made You A Woman” έχουν ολοφάνερη τη στάμπα Zeppelin meets Whitesnake. Μάλιστα, το τελευταίο έχει μία εισαγωγή και μελωδικές γραμμές φωνητικών στο κουπλέ που παραπέμπουν στο “Take Me For A Little While” από τη μοναδική δισκάρα των Coverdale/Page.
H συνέχεια είναι, σε γενικές γραμμές, ανάλογη με τον Γάκη να επιδιώκει μεν τη συνθετική διαφορετικότητα αλλά την ίδια στιγμή να παραμένει με το ένα πόδι (ή μήπως και με τα δύο;) σταθερά προσηλωμένος στις blues/rock n’ roll καταβολές του. Καταλυτικός ο ρόλος του κιθαρίστα Bob Saganas ο οποίος έκανε σχεδόν τα πάντα στο δίσκο και φυσικά της…κολώνας των Troublemakers, του Σωτήρη Γάκη πίσω από τα τύμπανα.
Είπαμε στην αρχή ότι η τελική αποτίμηση του “Parallel Dimensions” εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την οπτική του καθενός. Για μένα ο νέος δίσκος του Γιώργου Γάκη παίρνει θετικό πρόσημο για δύο βασικούς λόγους: ο πρώτος διότι θέλει πραγματικά κότσια να επαναπροσδιορίζεις μουσικά τον εαυτό σου ύστερα από τόσα χρόνια και ο δεύτερος διότι τα τραγούδια είναι πραγματικά καλά. Προσωπικά, θα τα προτιμούσα σε ένα πιο…παραδοσιακό ηχητικά περιβάλλον αλλά φαντάζομαι ότι και αυτό εντάσσεται στα πλαίσια της επιδίωξης της διαφορετικότητας. Ο Γιώργος Γάκης έβαλε ένα στοίχημα με το “Parallel Dimensions” και νομίζω ότι το κέρδισε. Ας ελπίσουμε να μη χρειαστεί μία ακόμη δεκαετία για να ακούσουμε νέα τραγούδια του.
Highlight: Θα ήταν μία καλή ευκαιρία η Roar να επανακυκλοφορήσει το εξαιρετικά δυσεύρετο “Forbidden Paradise” και φυσικά ο Γιώργος να το τιμάει πιο τακτικά στις εμφανίσεις του.
