Τα τελευταία χρόνια βιώνουμε την επιδημία των “αναβιώσεων”. Μέσα σε όλη αυτήν την κωμωδία έχουμε και τους αναβιωτές του κλασσικού heavy metal αλλά και του occult rock. Και πάνω από όλους αυτούς, να ξεχωρίζουν σαν τη μύγα μες στο γάλα, τους Ghost. Και ο λόγος που ξεχωρίζουν (εκτός από τις μάσκες και το όλο μυστήριο) είναι ο λόγος που δείχνει την αντοχή ενός συγκροτήματος στο χρόνο: η μουσική.
Οι Ghost δίνουν βάση σε αυτό που θα έπρεπε να δώσουν βάση ένα κάρο καραγκιόζηδες εκεί έξω. Στο πως να φτιάχνουν μουσική. Έχουν αυτή την εκνευριστική, σε σημεία, ικανότητα να φτιάχνουν κομματάρες οι οποίες σου κολλάνε στο μυαλό και δεν φεύγουν με τίποτα. Τρομερά διαβασμένοι και επαγγελματίες σε αυτόν τον τομέα. Προφανώς και δεν είναι παρθενογένεση, δεν περίμενε κανείς κάτι τέτοιο. Το image τους είναι κάτι που, προσωπικά, με αφήνει αδιάφορο. Το θέμα είναι το προϊόν που δίνουν ως συγκρότημα. Και εδώ έχουμε την γνωστή αγαπημένη τους συνταγή. Τα riffs, οι μελωδίες, η ατμόσφαιρα, η λεπτή γραμμή μεταξύ heavy metal και hard rock και φυσικά η φωνή του Papa Emeritus III που χρωματίζει τέλεια όλα τα υπόλοιπα.
Κομμάτια σαν το “From The Pinnacle To The Pit”, το “Cirice” (με την φανταστική μελωδία και το τρομερό video) ή το “Mummy Dust” αποτελούν τρανό παράδειγμα της ποιότητάς τους καθώς σε βρίσκουν να τα τραγουδάς μόλις στη δεύτερη φορά που θα τα ακούσεις. Κανένα κομμάτι δεν υστερεί φυσικά, είπαμε ότι τα τραγούδια τους είναι προσεγμένα σε σημείο που να νομίζεις ότι δεν υπάρχει ούτε νότα που να μην είναι τοποθετημένη σωστά. Οι Ghost δεν είναι βέβαια το καλύτερο συγκρότημα στον πλανήτη ούτε οι σωτήρες του heavy metal, αλλά μακάρι περισσότερα συγκροτήματα να είχαν την νοοτροπία τους. Εγώ ξέρω ότι αυτό το δισκάκι θα στειχειώσει για καιρό τα ηχεία μου, όπως έκαναν και τα προηγούμενα album τους.
