Θα πρέπει να είναι το πρώτο doom metal album από την εποχή του “Sabotage” που ευχαριστήθηκα τόσο πολύ. Ίσως πάλι γιατί δεν είναι και ακριβώς doom…όπως καταλαβαίνετε δεν είμαι και ο πιο φανατικός οπαδός του ιδιώματος (αν και εκτιμώ μπάντες σαν τους Candlemass και Solitude Aeternus). Ωστόσο, οι Ghost είναι μία τελείως διαφορετική υπόθεση…έτυχε να τους ανακαλύψω εντελώς τυχαία καθώς παρακολουθούσα μία συνέντευξη του Hetfield σε σουηδικό τηλεοπτικό κανάλι. Πρόσεξα ότι το μπλουζάκι που φορούσε μου θύμιζε έντονα την ατμόσφαιρα των Hammer Horror Studios (τρελό προσωπικό κόλλημα…) και φυσικά έγραφε…σωστά μαντέψατε: Ghost.
Μπαίνω YouTube και βλέπω videάκια από live των Ghost και…σοκ! Οι τύποι όχι μόνο είναι μουσικά άπαιχτοι αλλά και η εν γένει σκηνική τους παρουσία είναι φανταστική. 5 μοναχοί με καλυμμένα τα πρόσωπα τους και ένας τραγουδιστής ντυμένος καρδινάλιος με μάσκα σκελετού και ανάποδους σταυρούς. Στίχοι κάργα μυστικιστικοί και απόκρυφοι ενώ μουσικά…ας πούμε ότι υπάρχει έντονη Sabbath-ική ατμόσφαιρα, μία Blue Oyster Cult-ίστικη διάθεση στις μελωδίες των φωνητικών, ένα έντονο Blue Cheer-ικό φλερτ και συνολικά μία retro διάθεση με ισχυρή δόση μελωδίας. Τσεκάρετέ τους ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ! Ιδανικό και για τους fans της old school horror αισθητικής και θεματολογίας.
Highlight: Και ο Phil Anselmo δηλώνει οπαδός των Ghost ανεβάζοντας και άλλο τις μετοχές της μπάντας.
