Μας είχαν λείψει αυτές οι βραδιές. Τότε που όλοι οι hard rockers της Αθήνας μαζευόμασταν και διασκεδάζαμε χωρίς έννοιες για Covid, πολέμους, ακρίβεια, food pass και όλα τα «όμορφα» που ζούμε στην εποχή μας. Είχαμε ανάγκη να βρεθούμε ξανά για ένα hard rock party με τρία συγκροτήματα που όχι μόνο μας θύμισαν τις παλιές καλές μέρες αλλά θέλω να πιστεύω ότι συνετέλεσαν τα μέγιστα σε μία επανεκκίνηση ή αν προτιμάτε σε μια επαναδραστηριοποίηση της hard rock κοινότητας στην Αθήνα (και όχι μόνο). Πάμε να τα δούμε όμως από την αρχή…
Η καλή…νύχτα από την αρχή φάνηκε αφού με το που μπήκαμε στο χώρο ο Johnny Morris έπαιζε μερικά από τα καλύτερα hard rock κομμάτια που θα ακούσεις (ή θα πρέπει να ακούσεις) σε ένα club. Ο κόσμος μαζευόταν, πρόσωπα που είχαμε να δούμε καιρό έκαναν την εμφάνισή τους και περιμέναμε το ξεκίνημα με τους Juicy Peach…και τι ξεκίνημα ήταν αυτό! Με ένα φανταστικό set list-διασκευών και σύμμαχό τους έναν πεντακάθαρο ήχο, τα παιδιά αποτέλεσαν το ιδανικό warm-up και οι επιλογές τους από Firehouse, Bonfire, Andy Taylor, Alice Cooper, Ratt, Dokken κτλ. έβαλαν από νωρίς φωτιά στο Death Disco! Ο κόσμος συμμετείχε, τραγουδούσε και χόρευε…με άλλα λόγια, δεν θα μπορούσα να φανταστώ καλύτερο ξεκίνημα από τη στιγμή που και οι διασκευές ήταν πραγματικά άριστες.
Στη συνέχεια ανέβηκαν στη σκηνή οι Bad Habits. Εδώ στο Rockpages τα έχουμε γράψει, τα έχουμε πει…μάλλον…τα έχουμε φωνάξει από την πρώτη μέρα που αυτό το συγκρότημα έκανε την εμφάνισή του στο χώρο. Μιλάμε για την καλύτερη, νέα rock n’roll μπάντα της χώρας με τεράστια διαφορά από τους υπολοίπους! Προσωπικά, κάθε φορά που τους βλέπω εμφανίζονται ολοένα και πιο βελτιωμένοι με βασικό χαρακτηριστικό την ενέργεια, τα κομμάτια που σου μένουν με τη μία και ένα καλοδουλεμένο -μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια- show που δεν αφήνει περιθώριο για καμία αμφισβήτηση. Η βραδιά βασίστηκε κυρίως σε νέα κομμάτια (από το επερχόμενο ντεμπούτο τους) αν και φυσικά δεν έλειψαν τα hits “Not My Call”, “Let It Roll”, η διασκευή στο “Cherry Bomb” των The Runaways ενώ θα ήταν παράλειψη εάν δεν αναφέραμε τη special guest εμφάνιση του τεράστιου Johnnie Holiday στο τελευταίο κομμάτι. Οι Bad Habits είναι ο ορισμός και η επιτομή του rock n’ roll και το ερώτημα είναι ένα: θα αφήσεις το μέλλον του rock n’roll να σε προσπεράσει ή θα το ζήσεις μαζί τους…τώρα;
Μετά το καταιγιστικό show των Bad Habits, ήρθε η ώρα για τους Dr. Crue οι οποίοι είναι μια μπάντα διασκευών…σωστά μαντέψατε…στους Motley Crue! Με ένα show χωρισμένο σε δύο μέρη, τα παιδιά παρουσίασαν ένα αψεγάδιαστο set, απολύτως ταιριαστό με το κλίμα της όλης βραδιάς. Το πρώτο μέρος βασίστηκε αποκλειστικά και μόνο σε πιστές διασκευές των αθάνατων ύμνων των πέντε πρώτων δίσκων των Crue με όλα τα μέλη να αποτείνουν -με τον ιδανικότερο τρόπο- φόρο τιμής στην σπουδαιότερη hard rock μπάντα που έβγαλε ποτέ το L.A. Ειδικής αναφοράς χρήζει στον πιτσιρικά drummer ο οποίος έχει μάθει απέξω το…εγχειρίδιο του Tommy Lee: “πώς να παίζεις drums και να είσαι cool την ίδια στιγμή”. Μπράβο, ρε μάγκα! Το δεύτερο μέρος του show ήταν όμως αυτό που έκρυβε τις περισσότερες εκπλήξεις και συγκινήσεις αφού παρέλασε πλήθος καλεσμένων από την σπουδαία hard rock/sleaze σκηνή της χώρας.
Προσωπικά, χάρηκα που είδα ξανά ύστερα από πολύ καιρό τον Johnny Hott (Wild Machine) πάνω στη σκηνή σε δύο διασκευές από L.A. Guns και Cinderella, τα παιδιά από τους Junkyard 69 και τους Adrenalize, τον Johnny Morris και τη Narkissa Fox (Thunderdolls) αλλά και το…mini reunion των G.A. Sinn και Nasty από τους Cyanide 4 που προσωπικά με συγκίνησε καθώς είναι από τις μπάντες που πραγματικά με είχαν εντυπωσιάσει από το ξεκίνημα τους πριν από πολλά χρόνια. To “Temptation Failed” αποδείχτηκε άριστη επιλογή και μας γύρισε πίσω 14 ολόκληρα χρόνια!
Το αμιγώς συναυλιακό κομμάτι έφτασε στο τέλος του αλλά η βραδιά συνεχίστηκε μέχρι πρωίας. Το Glam Slam 5 είχε φτάσει στο τέλος του αλλά είμαι σίγουρος ότι θα αποτελέσει την απαρχή νέων hard rock events που θα ενώσει πάλι τη σκηνή. Χαίρομαι που είδα πολλούς πιτσιρικάδες στο live και φυσικά χαίρομαι που είδα και πολλές παλιές καραβάνες. Εδώ είμαστε για τα επόμενα…Long Live Rock N’ Roll!
Σάκης Νίκας
