Τα είχαμε πει για τους Grand Design πριν από δύο χρόνια…είχαμε μάλιστα παρουσιάσει και μία συνέντευξη μαζί τους στηρίζοντας την προσπάθεια τους για ανάδειξη στο μουσικό στερέωμα. Για τους fans των 80ς, του επιβλητικού, ογκώδους μελωδικού hard rock και πιο συγκεκριμένα των Def Leppard περιόδου 1987-1992, οι Grand Design είναι ιδανική επιλογή. Και είναι πράγματι λεπτή η γραμμή από το να θεωρηθεί κάποιος στυγνός αντιγραφέας ή καλός μουσικός με άριστες πηγές έμπνευσης. Εγώ προσωπικά κατατάσσω τους Grand Design στη δεύτερη κατηγορία. Γιατί εκτός του ότι διαθέτουν εξαιρετικά, ανεβαστικά κομμάτια, θέλει περίσσιο θράσος και σκληρή δουλειά για να «πιάσεις» την ατμόσφαιρα και να πλησιάσεις απελπιστικά κοντά (γιατί κανένας δεν μπορεί να φτάσει) στον τρόπο παραγωγή του υπέρτατου Mutt Lange.
Δεν γίνεται, λοιπόν, να μη θαυμάζω τον Pelle Saether (τον άνθρωπο πίσω από τους Grand Design) όταν μου βγάζει ένα δίσκο στα πρότυπα των Def Leppard αλλά την ίδια στιγμή να αφήνει και το δικό του στίγμα. Το “Idolizer” δεν παρουσιάζει διαφοροποιήσεις σε σχέση με το ντεμπούτο “Time Elevation”. Αν θα έπρεπε να εντοπίσω μία μικρολεπτομέρεια αυτή θα ήταν ότι τώρα το συγκρότημα αποτυπώνει περισσότερο στο πεντάγραμμο το feeling του “Adrenalize” παρά του “Hysteria”.
Το έγραψα και πριν από δύο χρόνια, το επαναλαμβάνω και τώρα: οι Grand Design είναι πολύ σπουδαία μπάντα και πρέπει σίγουρα να την τσεκάρετε…θα σας γυρίσουν πίσω στο MTV του 1988 όταν έπαιζε συνέχεια το “Animal” και το “Pour Some Sugar On Me”.
Highlight: Δεν θα ήταν καλύτερα αν ονομαζόταν ο δίσκος “Idolize” κατά τη γνώριμη παράδοση των Leppard…;
