Η συνέχεια με τους Marauder ήταν δυναμική. Ο κόσμος είχε αρχίσει να μαζεύεται και συμμετείχε πιο ενεργά στα γνωστά κομμάτια της μπάντας. Οι εναλλαγές των σόλο στις κιθάρες ήταν εντυπωσιακή και οι μελωδίες λειτούργησαν ιδανικά με την βαρύτονη φωνή του Νίκου Αντωνογιαννάκη. Η μπάντα σαφώς πιο έμπειρη παρουσίασε ένα σύντομο πρόγραμμα με αρκετά καλό ήχο.
Ο κόσμος είχε σχεδόν γεμίσει τον χώρο καθώς πλησίαζε η ώρα των Grave Digger. Εισαγωγή με “The Brave” από το “Tunes of War”. Συνοδεία από το κοινό στο δυνατό Scotland United και ενθουσιασμένος αναρωτιέμαι πως μπορεί ακόμα να τραγουδάει άψογα με την χαρακτηριστική γρέζα φωνή του ο Chris Boltendahl. Η συνέχεια δεν ήταν και τόσο εντυπωσιακή με το Lawbreaker καθώς θεωρώ ότι το “Healed by Metal” είναι από τους πιο αδύναμους δίσκους τους. Δυστυχώς ακούστηκε και το ομώνυμο από τον συγκεκριμένο δίσκο σαν πρώτο κομμάτι στο encore. H μόνη αδύναμη στιγμή του live καθώς δεν παίχτηκαν καθόλου κομμάτια από το σκοτεινό “The Grave Digger” και το επικό “Rheingold”. Για το “Heart of Darkness” ούτε λόγος. Όπως και να ‘χει όταν στην συνέχεια ακούς The Curse of Jacques και καπάκια το The Dark of the Sun ξεχνάς τα πάντα και γκαρίζεις προσπαθώντας να μιμηθείς την ιδιαίτερη φωνή του Chris. Δυνατό το The Bruce ακούγεται πολύ πιο ευχάριστα live καθώς ο όγκος του ταρακούνησε για τα καλά τα θεμέλια του χώρου. Η μπάντα ήταν δεμένη και ζούμε κάτι φανταστικό. Και εκεί που έχεις κλείσει τα μάτια και βρίσκεσαι στην μακρινή Σκωτία περιμένεις να ακούσεις γκάιντες από το Battle of Bannockburn αλλά σου έρχεται μια φάπα με το Knights of the Cross για να σε ξυπνήσει και να ανοίξεις τα μάτια για να χτυπηθείς σε ένα από τα πιο δυνατά κομμάτια των νεκροθαφτών. Ακολουθεί πεντάδα φωτιά: Season of the Witch, Highland Farewell, Morgana Le Fay, Excalibur, Rebellion και με encore με Lionheart και Heavy Metal Breakdown. Μετά από αυτό έφυγαν όλοι ευχαριστημένοι. Ακόμα και αυτοί που φώναζαν για το Rebellion από το πρώτο δεκάλεπτο.
Δυνατό live με πρωταγωνιστή τον Chris Boltendahl και τον αλάνθαστο πειρατή Jens Becker. Να πω την αλήθεια μου έλειπε ο Uwe Lulis στην κιθάρα καθώς ο υπερκινητικός Axel Ritt, όσες τούμπες και να έκανε δεν με έπεισε. Ο πληκτράς Marcus Kniep στα τύμπανα δεν ήταν και ότι καλύτερο ειδικά στα γρήγορα κομμάτια αφού σε μερικά έχασε μέχρι και το μέτρημα.
Πηγαίνοντας προς το Κύτταρο είχα τις ανησυχίες μου για το τι πρόκειται να ακούσω από τους αγαπημένους στο ελληνικό κοινό Grave Digger εν έτη 2018. Γνωστοί και λατρεμένοι θεωρώ ότι παρουσίασαν ένα αξιομνημόνευτο show και δεν κούρασαν ούτε στο ελάχιστο.
Ευχή είναι να μαζευτούν οι Νεκροθάφτες, οι Πειρατές, οι Βάρδοι και οι Κολοκύθες μιας και είναι ακόμα ενεργοί όλοι ώστε να απολαύσουμε ένα ατόφιο γερμανικό Power Metal Attack όπως πρέπει.
Dio Pap
{galleryLiveReports/2018/GraveDigger}{/gallery}
