Guns N’ Roses, The Last Internationale – OAKA, 22/7/2023

Για πολλούς ήταν ένα από τα πιο πολυαναμενόμενα γεγονότα του καλοκαιριού. Για τους περισσότερους ήταν η απόλυτη συναυλία της χρονιάς. Για όλους ανεξαιρέτως όμως ήταν κάτι που δεν χανόταν με τίποτα καθώς θα επέστρεφε στη χώρα μας η πιο επικίνδυνη μπάντα του πλανήτη, το συγκρότημα που άλλαξε το μουσικό χάρτη πίσω στη δεκαετία του 80 και ανάγκασε κριτικούς και οπαδούς να αναθεωρήσουν την οπτική τους για το τι σημαίνει hard rock! Οι Guns N’ Roses ήλθαν στη χώρα μας εν μέσω ενός πρωτοφανούς κύματος καύσωνα προσδίδοντας ένα σχεδόν κυριολεκτικό νόημα στο…Welcome To The Jungle και εμείς ήμασταν εκεί από νωρίς για να τους καλωσορίσουμε ύστερα από πάρα πολλά χρόνια αναμονής.

Τη συναυλία άνοιξαν στις 7:30 οι The Last Internationale, ένα σχήμα από τη Νέα Υόρκη οι οποίοι τα πήγαν περίφημα αφού ήταν εξαιρετικοί πάνω στη σκηνή ενώ και τα τραγούδια τους ήταν αρκετά καλά βασισμένα σε ένα εναλλακτικό, μοντέρνο rock το οποίο ωστόσο έδειχνε ξεκάθαρα τις βάσεις του στη δεκαετία του 70. Όλα τα μέλη ήταν άριστα πάνω στη σκηνή αλλά θεωρώ ότι την παράσταση έκλεψε η τραγουδίστρια Delila Paz η οποία μάλιστα έπαιζε και μπάσο ενώ έκανε στο τέλος crowd surfing κερδίζοντας δίκαια το χειροκρότημα του κόσμου ο οποίος γέμιζε σιγά σιγά το ΟΑΚΑ.

Με το χρονοδιάγραμμα να έχει πάει πίσω μισή ώρα –λόγω καύσωνα- οι Guns ανέβηκαν στη σκηνή στις 9:00 ακριβώς με τις πρώτες νότες του “It’s So Easy” να δονούν το Ολυμπιακό Στάδιο προκαλώντας ντελίριο ενθουσιασμού στον κόσμο. Ο Axl δεν σταματάει να αλωνίζει τη σκηνή, ο Duff στέκεται αγέρωχος στα δεξιά του ενώ ταυτόχρονα σε κάνει να αναρωτιέσαι πως διάολο γίνεται και παραμένει ίδιος και απαράλλακτος ύστερα από τόσες δεκαετίες ενώ στα αριστερά του Axl όλα τα μάτια πέφτουν φυσικά σε ένα από τους τελευταίους guitar heroes, σε μία από τις πιο εμβληματικές φυσιογνωμίες όλης της rock ιστορίας, στον άνθρωπο με το trademark καπέλο…στον Slash! Κακά τα ψέματα, παιδιά…καλοί και άγιοι οι Richard Fortus, Frank Ferrer, Dizzy Reed και Melissa Reese (όλοι τους ήταν αψεγάδιαστοι) το 99.9% όμως των θεατών είχαν κολλημένα τα μάτια τους στην…Αγία Τριάδα! Για 3 ώρες οι Guns έπαιξαν…σχεδόν τα πάντα! Τα εμβληματικά “Appetite…” και “Illusions” αντιπροσωπεύτηκαν και με το παραπάνω, ακούσαμε διασκευές σε Stooges (το “T.V. Eye” με τον Duff στο μικρόφωνο), σε UK Subs (“Down In The Farm”), φυσικά σε Wings και Bob Dylan (“Live and Let Die”, “Knockin’ On Heaven’s Door”…τα οποία ύστερα από τόσα χρόνια έχουν μεταλλαχτεί σε…Guns κομμάτια) κ.α.

Πολλά είχαν ακουστεί για τη φωνή του Axl πριν αρχίσει η συναυλία. Τα πήγε περίφημα και για τρεις ώρες δεν σταμάτησε να κινείται και να είναι αξιοπρεπέστατος. Τώρα αν περιμένατε να ακούσετε τα κομμάτια όπως τα έλεγε πριν από 35 χρόνια, αδυνατώ να σχολιάσω κάτι. Επίσης, θετικότατη εντύπωση μου άφησε όταν τον έβλεπα στο τέλος κάθε τραγουδιού να υποκλίνεται στον κόσμο ενώ και ενδιάμεσα να μας ευχαριστεί συχνά-πυκνά. Άλλος άνθρωπος! Ο Slash είχε ιδρώσει από το πρώτο πεντάλεπτο και σόλαρε…σα να μην υπάρχει αύριο. Μιλάμε για αστείρευτη ενέργεια και απίστευτα επίπεδα απόδοσης. Τέλος, ο Duff ήταν για μένα προσωπικά ο MVP της βραδιάς με τέλεια σκηνική παρουσία, άψογα δεύτερα φωνητικά και στακάτο μπάσο που αναδεικνυόταν σε κάθε κομμάτι.

Highlights: α) ό,τι ακούστηκε από “Appetite”…αν και είναι απίστευτο το γεγονός ότι ο κόσμος δεν τραγουδούσε στο “Mr. Brownstone”, β) η τέλεια εκτέλεση των “Pretty Tied Up” και “You Could Be Mine”, γ) τα μοναδικά “November Rain” και “Civil War” (με την Ουκρανία να βρίσκεται ξανά στο επίκεντρο του video wall αλλά και στο…t’shirt του Axl).

Κάποια προβλήματα με το μικρόφωνο του Axl (πότε έπεφτε και πότε ανέβαινε η ένταση σε διάφορα σημεία) δεν στάθηκε ικανή να αποσυντονίσει τόσο το συγκρότημα όσο και τη διάθεση του κόσμου. Επίσης, σε τρεις ώρες συναυλίας είναι λογικό να δημιουργείται σε σημεία κάποια «κοιλιά» αλλά και πάλι αυτή ήταν αμελητέα.

Οι Guns αποζημίωσαν και με το παραπάνω τους 50.000 –αν υπολόγισα καλά…μην το δέσετε το νούμερο κιόλας- που βρέθηκαν στο Ολυμπιακό Στάδιο και απέδειξαν με τον πιο εμφαντικό τρόπο ότι είναι ζωντανοί θρύλοι ενός ιδιώματος που αρνείται να πεθάνει…και δεν θα πεθάνει! You know where you are…?

ΥΓ1: Πολλά συγχαρητήρια στη διοργάνωση για την πολύ προσεγμένη –σε όλα τα επίπεδα- δουλειά. Είχαν δύσκολο έργο και τα πήγαν περίφημα.

ΥΓ2: Και τι δεν θα έδινα να βρισκόταν ξανά στη σκηνή με τους Guns o Izzy…

Σάκης Νίκας