White Widdow: Σάββατο 4 η ώρα σήμαινε μόνο ένα πράγμα για την Ελληνική αποστολή… White Widdow! Με πρόσφατη την πολύ καλή τους εμφάνιση στο Bat City οι προσδοκίες ήταν υψηλές και οι Αυστραλοί δεν απογοήτευσαν. Βλέποντας τους για πρώτη φορά σε μια μεγάλη σκηνή διαπιστώσαμε τις αρετές του Jules Millis σαν frontman με ενέργεια και κινητικότητα συνεχώς, ενώ οι υπολοιποι ήταν σίγουρα πιο «φωτισμένοι» από ότι στην Αθήνα, αν και λίγο μαζεμένοι στην αρχή γιατί το κοινό δεν ήταν όσο θερμό όσο το ελληνικό (κλισέ!).
Έκπληξη το αυτοκόλλητο στο μπάσο Ben Webster(φωτό παρακάτω), αλλά και η διασκευή τους στο “Frontline” των Aviator, τουλάχιστον για το κοινό του φεστιβάλ που ενθουσιάστηκε. Δεν θα με πείραζε καθόλου πάντως εάν έπαιζαν κι άλλο ένα δικό τους από κάποιο από τα τρία τους άλμπουμ αντί για διασκευή. Κέρδισαν πάντως τον κόσμο και ικανοποίησαν με την εμφάνισή τους και εμάς, που πλέον τους έχουμε δει τρείς φορές, ενώ σίγουρα ήταν η πιο πολυταξιδεμένη μπάντα, αφού ήρθαν από την Αυστραλία.
Reckless Nights, Cross To Bare, Angel, Do You Remember, Below The Belt, Broken Hearts Won’t Last Forever, Frontline (Aviator cover)
Eclipse: Οι Eclipse ήταν η μεγάλη έκπληξη του festival. Γνώριζα πόσο αξιόλογη μπάντα είναι και φυσικά μου αρέσουν οι δίσκοι τους αλλά δεν περίμενα με τίποτα ότι θα ήταν τόσο καλοί πάνω στη σκηνή. Από την αρχή, με το “I Don’t Wanna Say I’m Sorry”, ο κόσμος παρασύρθηκε στο ρυθμό των Σουηδών και για μία ώρα πολλοί θα ήταν εκείνοι που σκέφτηκαν ότι οι Eclipse θα έπρεπε να είναι πιο ψηλά στο bill των συγκροτημάτων. Ειδικής αναφοράς χρήζει στην απίστευτη απόδοση του τραγουδιστή Erik Martensson ο οποίος τα πήγε περίφημα. Αργότερα, η ουρά στο bar για μία φωτογραφία μαζί του απέδειξε του λόγου το αληθές.
I Don’t Wanna Say I’m Sorry, Stand On Your Feet, Wake Me Up, The Storm, Battlegrounds, Breakdown, Blood Enemies, Wide Open, Ain’t Dead Yet, Bleed & Scream, Breaking My Heart Again
Σάκης Νίκας
Crazy Lixx: Οι Crazy Lixx έχουν δημιουργήσει ένα πολύ καλό όνομα και η εμφάνιση τους στο Hard Rock Hell ήταν μία ιδανική ευκαιρία για εμάς προκειμένου να διαπιστώσουμε αν οι καλές φήμες ευσταθούσαν. Με ένα set list βασισμένο κυρίως στο νέο, ομώνυμο δίσκο και το φανταστικό “New Religion” οι Crazy Lixx ήταν πολύ καλοί αν και ο τραγουδιστής τους, Danny Rexon, είχε ένα μικρό τρακ πάνω στη σκηνή καθώς ήταν η πρώτη φορά που έδινε συναυλία παίζοντας ταυτόχρονα και ρυθμική κιθάρα.
Σάκης Νίκας
Houston & Romeo’s Daughter: Περίμενα περισσότερα πράγματα από τα δύο αυτά συγκροτήματα. Ειδικά, οι Houston μου έχουν κάνει τρομερή εντύπωση με τα studio albums τους και έτσι ανυπομονούσα να τους δω. Είχαν την ατυχία να εμφανιστούν μετά από τα shows των Eclipse και των Crazy Lixx και έτσι οι ρυθμοί αναπόφευκτα έπεσαν αφού το στυλ τόσο των Houston όσο (κυρίως) των Romeo’s Daughter είναι πιο κοντά σε ένα pop-rock/AOR στυλ. Επιπλέον και οι εμφανίσεις τους ήταν αναιμικές ενώ δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα από την εν γένει εμφάνιση των Houston πάνω στη σκηνή. Σε αυτό τον τομέα οι Romeo’s Daughter ήταν ελαφρώς καλύτεροι.
Σάκης Νίκας
Houston Setlist: Glory, Don’t Look Back, I’m Coming Home, Carrie, Runaway, Standing On The Moon, Truth Slips, Return My Heart
Romeo’s Daughter Setlist: Trippin’ Out, Attracted To The Animal, Radio, Bittersweet , Alive, Touch, Inside Out, Cry Myself To Sleep, Wild Child
The Admiral Sir Cloudesley Shovel: Μέσα στον χαρακτήρα του ενωποιημένου φεστιβάλ Hard Rock Hell και Hammerfest και με τη δράση να κατανέμεται σε 2, 3 και 4 σκηνές ταυτόχρονα, υπήρχε η ευκαιρία να δει κανείς κι άλλα πράγματα. Έτσι, άφησα τα άλλα δυο μέλη της Ελληνικής αποστολής, Νίκα και Καζαντζή, στους Romeo’s Daughter για να τσεκάρω τους Admiral Sir Cloudesley Shovel στη stoner σκηνή που είχε πια μεταφερθεί δίπλα στην AOR Arena (πόσο βολικό!).
Ενέργεια, τσαμπουκάς, μεθυσμένα riffs και Βρετανικό χιούμορ διασκέδασαν για περίπου μια ώρα τους αρκετούς παραβρισκόμενους που επέλεξαν να τους δουν. Ο Louis, o ο μπασίστας της μπάντας-που πήρε το τεράστιο όνομά της από έναν Βρετανό ναύαρχο του 18ου αιώνα, το σπίτι του οποίου βρισκόταν ακριβώς δίπλα από την παμπ που σύχναζαν τα μέλη της- πηδούσε συχνά πυκνά στον αέρα θυμίζοντας αρκετά Wayne Kramer και MC5, ενώ στα φωνητικά και την κιθάρα ο Johnny Gorilla έδινε τα ρέστα του. Άψογοι!
Γιάννης Δόλας
FM: Οι FM είναι ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα και περίμενα με ανυπομονησία την εμφάνισή τους αφού δεν είχε τύχει να τους δω στο παρελθόν. Ο Steve Overland ήταν πραγματικά εντυπωσιακός, άνετος και σε καθήλωνε με τη φωνή και τη συνολική παρουσία του. Στη μία ώρα που είχαν στη διάθεσή τους παρουσίασαν τα περισσότερα κλασικά κομμάτια τους (θα ήθελα να ακούσω και το “The Other Side Of Midnight” αλλά μικρό το κακό) ενώ ο κόσμος γούσταρε πολύ και το νέο κομμάτι “Diggin’ Up The Dirt” από το επερχόμενο album “Heroes And Villains”. Ήταν η ιδανική προθέρμανση για αυτό που θα ακολουθούσε με τους Night Ranger…
Tough Love, I Belong To The Night, Don’t Stop, Closer To Heaven, Digging Up The Dirt, Let Love Be The Leader, That Girl, Wildside, Bad Luck, Tough It Out, Crosstown Train, Burning My Heart Down
Σάκης Νίκας
Night Ranger: Οι Night Ranger ήταν ο βασικός λόγος που είχα κλείσει το ταξίδι για Αγγλία και Ουαλία. Έχοντας δει τη συναυλία τους, δύο μέρες νωρίτερα, στο Λονδίνο ήξερα ακριβώς τι να περιμένω. Αφού σας προτρέψω να διαβάσετε την ανταπόκριση μας από την εμφάνιση τους στο Λονδίνο για μία πιο αναλυτική παρουσίαση, να σημειώσω ότι στην Ουαλία έπαιξαν 4 διαφορετικά τραγούδια (“The Secret of My Success”, “Rumours In The Air”, “Lay It On Me”, “Knock Knock Never Stop”) με τον κόσμο να τραγουδάει όλες τις επιτυχίες των Αμερικανών. Ήταν μία ακόμη άψογη και γεμάτη ενέργεια από τους Night Ranger οι οποίοι ήταν φυσικά το απόλυτο highlight του festival! Μετά τη συναυλία, είχαμε την τύχη να βρεθούμε στα παρασκήνια με τους Night Ranger και για μένα προσωπικά ήταν μία σουρεαλιστική εμπειρία αφού οι Blades/Gillis/Keagy είναι παιδικοί μου ήρωες και έτσι τα συναισθήματα ήταν έντονα. Το Hard Rock Hell είχε τελειώσει αλλά όπως λένε και οι Metallica…the memory remains!
Touch Of Madness, Sing Me Away, Rumours In The Air, Lay It On Me, Four In The Morning, Coming Of Age (Damn Yankees), Sentimental Street, Knock Knock Never Stop, The Secret Of My Success, Hey Jude (The Beatles), School’s Out (Alice Cooper), Crazy Train (Ozzy Osbourne), High Road, Don’t Live Here Anymore, Eddie’s Comin’ Out Tonight, High Enough (Damn Yankees), Goodbye, When You Close Your Eyes, Don’t Tell Me You Love Me
Σάκης Νίκας
Με το τέλος της εμφάνισης των Night Ranger έλαβε τέλος και το Hard Rock Hell United, όπως και άλλη μια “ειδική αποστολή” του Rockpages.gr. Για άλλη μια φορά, οι εντυπώσεις που αποκομίσαμε ήταν εξαιρετικές και για άλλη μια φορά επίσης θέλουμε να ευχαριστήσουμε την παραγωγή του festival και τους συντελεστές της για την άριστη και πάλι συνεργασία και τη βοήθεια που σε κάθε στιγμή αυτοί οι άθρωποι μας παρείχαν.
Ραντεβού λοιπόν τον ερχόμενο Νοέμβριο!
Δημήτρης Καζαντζής
