Φτάνοντας στο χώρο νωρίς το απόγευμα της Παρασκευής, η πρώτη μπάντα που είδαμε επί σκηνής ήταν οι Vega. Μια πολύ καλή εμφάνιση από τους Βρετανούς με ένα πολύ καλό μελωδικόrock αλλά με σύγχρονες πινελιές που έδειξε να ικανοποιεί τον κόσμο. Δυστυχώς, είχαν ήδη τελειώσει την εμφάνιση τους οι ¨δικοί μας” KingDragon” αφού η ώρα που φτάσαμε στο Pwllheli δε μας το επέτρεψε. Κρίμα…
Στη συνέχεια οι The Poodles “βαραίνουν” κάπως το πρόγραμμα. Αξιοπρεπής εμφάνιση, ακούστηκαν τα περισσότερα γνωστά κομμάτια των Σκανδιναβών με αποκορύφωμα το “Night Of Passion” με το οποίο έκλεισαν την πενηντάλεπτη εμφάνιση τους. Πέρα πάντως από τον Jakob Samuel, τραγουδιστή του σχήματος, η μπάντα έπασχε κάπως ως προς τη σκηνική τοης παρουσία.
Δημήτρης Καζαντζής
Starz: Οι θρυλικοί Starz εμφανίστηκαν στις 21:05 στην αρένα του Hard Rock Hell AOR, αν και μικρή σχέση έχουν με το AOR καθεαυτό. Πρόσθεσαν μια αυθεντική ‘70s πινελιά στο φεστιβάλ στο οποίο κυριαρχούσαν κατά κανόνα τα ‘80s, είτα τα αυθεντικά, είτε η αναβίωσή τους.
Η παρουσία τους δεν ήταν και ό,τι καλύτερο μετά τους γυαλιστερούς Poodles. Το χίμα rock’n’roll και η jamming φιλοσοφία τους δεν κόλλησε καθόλου με την ποζεριά, ομώς είχαν πολλούς φανατικούς οπαδούς στο πλευρό τους, όπως μαρτυρούσαν και τα μπλουζάκια με το σήμα τους. Πάντως, ούτε ο υπόλοιπος κόσμος που βρισκόταν στην αρένα δεν φάνηκε να περνάει άσχημα όσο έπαιζαν, οπότε τα σχόλια περιτεύουν. Άξιο αναφοράς το γεγονός ότι ο ντράμερ της μπάντας, Joe X Dube, υποβλήθηκλε πρόσφατα σε εγχείριση καρδιάς, χωρίς όμως να επηρεάζεται η παρουσία του στο συγκρότημα. Οι Starz τίμησαν και τα τέσσερα στούντιο άλμπουμ τους, ενώ το ευχάριστο είναι ότι ανακοινώθηκε από τη Frontiers ότι θα κυκλοφορήσει το πέμπτο τους και πρώτο τους στούντιο από το 1978!
Detroit Girls, Tear It Down, (She’s Just a) Fallen Angel, Subway Terror, Pull The Plug, Violation, Cherry Baby, X-Ray Spex, Live Wire, Coliseum Rock, It’s A Riot
Γιάννης Δόλας
Dare: Το γεγονός ότι οι Dare έπαιζαν την ίδια ώρα περίπου με τους Hardcore Superstar με «ανάγκασε» να δω μόλις τρία κομμάτια από τους Βρετανούς καθώς με ενδιέφεραν περισσότερο οι Hardcore Superstar. Ήταν τρία κομμάτια με κέλτικες επιρροές από την ύστερη περίοδο των Dare ενώ ο κόσμος φάνηκε να γουστάρει και ο Darren Wharton ήταν πολύ άνετος πάνω στη σκηνή. Συνολικά έπαιξαν 60 λεπτά.
Sea Of Roses, Storm Wind, Silent Thunder, Where Darkness Ends , Beneath The Shining Water, Emerald, Wings Of Fire, We Don’t Need A Reason, Abandon, Into The Fire, The Raindance, King Of Spades, Return The Heart
Σάκης Νίκας
Hardcore Superstar: Υπό τους ήχους του “Fox On The Run” των Sweet οι headliners της sleaze σκηνής ξεχύθηκαν στη σκηνή σαν ταύροι σε αρένα. Με μοναδική διαφορά ότι αυτοί δεν θα ήταν τα θύματα σε αυτή την ταυρομαχία! Jocke Berg και Vic Zino, οι άνθρωποι στις συνήθεις πιο νευραλγικές θέσεις για μια μπάντα σε φωνή και κιθάρα πραγματικά δεν σταμάτησαν να χτυπιούνται ούτε δευτερόλεπτο προς τέρψιν του φιλοθεάμονος κοινού. To show είχε πάρει τη μορφή ανεμοστρόβιλου παρασύροντας τα σχεδόν 500 άτομα που παρακολουθούσαν. Παρά τις ανησυχίες των security πάντως δεν υπήρξαν έκτροπα (βλ. Crowd surfing). Περιττό να σημειώσουμε πως με μια τέτοια εμφάνιση στην Ελλάδα θα γινόταν πανικός. Το σετ τους ήταν ένα best of με κλασσικά παλιά, πιο καινούρια και μια γεύση από το επερχόμενο άλμπουμ τους “HCSS”, το οποίο ελπίζω να είναι καλύτερο από το προηγούμενο.
Ήταν η πρώτη φορά που τους έβλεπα και από ό,τι είχα δει στο YouTube κάπως έτσι τους φανταζόμουν. Φουλ ενέργεια, τσαμπουκάς, πάθος, υπερ-κινητικότητα. Γενικά το στυλ του frontman με άριστη φυσική κατάσταση και πολύ τρέξιμο επί σκηνής έπαιξε πολύ στο φεστιβάλ με Heat, Eclipse και τους Hardcore Superstar να έχουν τους πιο κινητικούς τραγουδιστές. Και είναι όλοι Σουηδοί! Τυχαίο;
Ο κόσμος ήταν εκδηλωτικός στα πιο γνωστά κομμάτια, όπως το “Wild Boys”, “Last Call For Alcohol”, “Moonshine”, “Dreamin’ In A Casket”, ενώ άφησαν για το τέλος το “Above The Law” το μοναδικό τραγούδι που διασώζεται από το “C’mon Take On Me”. Δεν άφησαν την ευκαιρία και κάλεσαν στη σκηνή τον Kerry Kelly των Night Ranger και δυο μέλη των Bonafide στο δεύτερο μέρος τους “Last Call For Alcohol” επιβεβαιώνοντας της πάρτυ διάθεση που επικρατούσε στη sleaze σκηνή. Θεωρώ ότι οι Hardcore Superstar ήταν μια από τις πιο αξιόλογες παρουσίες του φεστιβάλ, ενώ με την σκηνική παρουσία, απόδοση και παίξιμο είναι μια εξαιρετική μπάντα για να δει κανείς live…
We Don’t Celebrate Sundays, My Good Reputation, Guestlist, Off With Their Heads Dreamin’ in a Casket, Wild Boys, Kick on the Upperclass, Touch The Sky, Last Call for Alcohol Encore:, Don’t Mean Shit, Moonshine, Above the Law
Γιάννης Δόλας
Η.Ε.Α.Τ: Πέντε λεπτά μετά τις 12 έσβησαν τα φώτα και οι headliners της Παρασκευής, οι Σουηδοί H.E.A.T εμφανίζονται στη σκηνή μέσα σε γενικό πανζουρλισμό από τον κόσμο! Ήταν ξεκάθαρο ότι η συντριπτική πλειοψηφία των οπαδών είχε έρθει για τους H.E.A.T την πρώτη μέρα του festival. Κορυφαία φιγούρα της μπάντας είναι φυσικά ο τραγουδιστής Erik Gronwall ο οποίος έχει δώσει έναν αέρα στη μπάντα και έχει μετατρέψει τους Σουηδούς στο #1 όνομα αυτή τη στιγμή στο χώρο. Η ενέργεια και η συνολική παρουσία του πάνω στη σκηνή συμπαρέσυρε και τα υπόλοιπα μέλη και οι H.E.AT μς πρόσφεραν ένα φανταστικό show το οποίο αναπόφευκτα βασίστηκε στο τελευταίο μουσικό πόνημα “Tearing Down The Walls”. Κάποιοι θα προτιμούσαν ενδεχομένως ένα λιγότερο…τσιταρισμένο show από τους H.E.A.T αλλά προσωπικά με ικανοποίησαν σε απόλυτο βαθμό και δικαίωσαν τον τίτλο του headliner της Παρασκευής.
Point Of No Return, A Shot At Redemption, Better Off Alone, Heartbreaker, It’s All About Tonight, Inferno, The Wreckoning, Tearing Down The Walls, Mannequin Show, Late Night Lady, Beg Beg Beg, Downtown, Enemy In Me, Emergency, Breaking The Silence
Σάκης Νίκας
Sister: Μετά τα μεσάνυχτα οι Sister ανέβηκαν στη σκηνή σαν το τελευταίο act της ημέρας και… μας περιποιήθηκαν με το σχεδόν extreme ύφος τους. Άψογοι στη σκηνική τους παρουσία με το απαραίτητο make up, βάψιμο, στολές κυριολεκτικά χτύπησαν το κουρασμένο κοινό σαν κεραυνός. Αυτό είχε τα θετικά και τα αρνητικά του. Όσοι δεν ενδιαφέρονταν έφυγαν, ενώ όσοι τους γούσταραν ανέκαμψαν, ανασύνταξαν τις δυνάμεις τους και παρήγγειλαν κι άλλες μπύρες.
Η αλήθεια είναι ότι τους είχα ακούσει στο πρώτο τους άλμπουμ και διαβάσει διθυράμβους για τους Σουηδούς σε περιοδικά (ξένα) και προπάντων στο Revolver, αλλά αυτό που είδα στη μικρή σκηνή του Hard Rock Hell πραγματικά με άρπαξε από τον γιακά. Μετάνιωσα που δεν πήρα το δεύτερο άλμπουμ τους (“Disguised Vultures”) από τον πάγκο του merchandise. Θα ήθελα να τους ξαναδώ σε ένα φουλ σετ… στην Ελλάδα μάλλον δύσκολο!
Γιάννης Δόλας
