Φέτος, το festival ξεκίνησε με μια πολύ σημαντική καινοτομία, την απονομή βραβείων σε μπάντες και λοιπούς συντελεστές της διοργάνωσης αλλά και της μουσικής βιομηχανίας, εκδήλωση που δυστυχώς μαζίμε την πρώτη, warm up μέρα του Hard Rock Hell δεν παρακολουθήσαμε, κυρίως λόγω της “κατάρας” των πτήσεων. Σύμφωνα πάντως με μαρτυρίες συναδέλφων, η εμφάνιση του Dee Snider την Πέμπτη, ήταν πολύ δυνατή.
Παρασκευή 10 Νοεμβρίου
Νωρίς – νωρίς, στη μικρή σκηνή, την προσοχή τραβάνε οι Kingbreaker, μια καλοδουλεμένη και με αρκετή ενέργεια μπάντα με αξιοπρόσεχτη παρουσία της frontwoman με ιδιαίτερο make up. Ήταν ένα πολύ καλό ζέσταμα για τη συνέχεια που προμηνύονταν καυτή! Πρέπει εδώ να σημειώσω ότι αυτή τη φορά, η γυναικεία παρουσία στο festival ήταν ίσως πιο έντονη από ποτέ. (Υπομονή μέχρι τον ερχόμενο Μάρτιο στο Hammerfest με…ελληνικές γυναικείες παρουσίες).
Frontwomen’s συνέχεια στην απέναντι, μεγάλη σκηνή με τους Coldray και την εντυπωσιακή παρουσία της τραγουδίστριας. Πολύ καλό psycho rock, που άρεσε στο κοινό.
Σειρά για τους Syteria, το νέο σχήμα της Jackie Chambers των Girlschool. Τρεις γυναίκες κι ένας drummer έδωσαν ένα εξαιρετικό show με βάση το πρώτο τους studio album, set από το οποίο ξεχώρισα τα πολύ καλά “Revolution” και “Stupid Girl”, αλλά και την πολύκαλή απόδοση του “Rockaway Beach” των θρυλικών Ramones.
Την εμφάνιση των Tyketo τη χάσαμε λόγω υποχρεώσεων στην αίθουσα τύπου, όχικ όμως κι αυτή των Y & T. Εμφάνιση που θα τη χαρακτηρίσω την καλύτερη του Hard Rock Hell XI. Ο Dave Meniketti δεν αφήνει κανένα σημάδι του χρόνου να φανεί πάνω του αλλά και πάνω στο συγκρότημα. Αψεγάδιαστη εμφάνιση από όλη τη μπάντα από κάθε άποψη κι ας έλαμψε δια της απουσίας του το “Midnight In Tokyo”! Ο Meniketti, δεν παρέλειψε να αφιερώσει το “Winds Of Change”¨στα τρία μέλη των Y & T που έχουν φύγει απ’ τη ζωή με τον κόσμο να χειροκροτεί ασταμάτητα.
Setlist: Black Tiger, Straight Through Th Heart, Dirty Girl, Mean Streak, Winds Of Change, Masters And Slaves, Hang ’em High, I Believe In You, Barroom Boogie, Squeeze, I ‘m Coming Home, Rescue Me, Forever.
Τη δεύτερη μέρα έκλεισαν οι Airbourne. Για τους Αυστραλούς θα τα πούμε πιο αναλυτικά σε άλλη στήλη του Rockpages.gr, εδώ, ή μάλλον και εδώ έδωσαν μαθήματα rock and roll performance με τον χαρισματικό Joel O’ Keeffe να γίνεται ένα με τον κόσμο.
Setlist: Ready To Rock, I ‘m Going To Hell For This, Too Much, Too Young, Too Fast, Down On You, Rivalry, Girls In Black, Bottom Of The Well, Breakin’ Outta Hell, Chewin’ The FatIt’s All For Rock ‘n’ Roll, Stand Up For Rock ‘n’ Roll, Live It Up, Raise The Flag, Runnin’ Wild.
Σάββατο, 11 Νοεμβρίου
Δίπλα στη αίθουσα τύπου και σε μια ειδικά στημένη σκηνή, οι Western Sand, μια από τις πλέον ελπιδοφόρες μπάντες της Αγγλίας, παρουσιάζουν ένα πολύ ενδιαφέρον ακουστικό set και στη συνέχεια μεταφέρονται στη δεύτερη σκηνή για την κυρίως εμφάνιση τους η οποία και ήταν αντάξια του ονόματος που ήδη έχουν αρχίσει να δημιουργούν. Πολλή δύναμη και πολλή ενέργεια επι σκηνής ενώ και η μουσική τους έχει το δικό της ενδιαφέρον.
Θεωρώ ότι η ώρα εμφάνισης των Von Hertzen Brothers τους αδικεί. Οι Φινλανδοί είναι ήδη ένα δυνατό όνομα στο χώρο τους (τώρα ποιος είναι αυτός ο χώρος….μάλλον το ευρύτερο progressive rock / metal θα έλεγα) και η εμφάνιση τους ήταν τουλάχιστον εμφατική! Εξαιρετικό σχήμα με επιβλητική παρουσία, ενώ η μουσική τους είναι πολύ υψηλών απαιτήσεων και έχουν πάρα πολλά να δώσουν στη μουσική.
Αντίθετα, τους Gun που ακολούθησαν, τους θεωρώ την απογοήτευση του festival. Άνευροι, άοσμοι και γενικά λίγοι. Καμιά σχέση με τους Gun που είχα δει για πρώτη φορά στο Prestattyn το 2009 στα πλαίσια πάλι του Hard Rock Hell. Την ίδια ώρα, στην απέναντι σκηνή, οι Louder Still έχουν πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον καθώς η εμφάνιση τους χαρακτηρίζεται τόσο από ενέργεια όσο και επαγγελματισμό. Πολύ καλή, ολοκαίνουργια μπάντα!
Δεν είχα δει ποτέ τους Lynch Mob, ούτε τον George Lynch με κάποιο άλλο σχήμα του (θα προτιμούσα με Dokken αλλά…). Με τον Oni Logan, original τραγουδιστή των Lynch Mob, στη σύνθεση, το σχήμα ήταν αξιοπρεπέστατο. Θύμισε κάποιες στιγμές τις αρχές των 90’s με κομμάτια από τα πρώτα album αλλά και την παρουσία του Lynch στους Dokken με τα “When Heaven Comes Down”, “Into The Fire” και “Mr. Scary”.
Setlist: She’s Evil But She’s Mine, River Of Love, Believers Of The Day, Main Offender, When Heaven Comes Down, Into The Fire, Testify, Sweet Sister Mercy, Mr. Scary, Wicked Sensation.
Ποτέ δε με ενθουσίασε το doom stoner, οι Reef όμως ήταν αυτοί που έπρεπε για το κοινό τους το οποίο φάνηκε να ενθουσιάζουν. Ανεξάρτητα από προσωπικές προτιμήσεις οι Reef έδειχναν ένα μεγάλο και έμπειρο σχήμα.
Setlist: Just Feel Love, Higher Vibration, Stone For Your Love, Ball & Chain, Consideration, Place Your Hands, Don’t You Like It?, Precious Metal, New Bird, Summer’s In Bloom, I Would Have Left You, Revelation, Lucky Number, Naked, Yer Old, End.
Στην απέναντι, δεύτερη σκηνή, η νέα μας ανακάλυψη λέγεται King Creature, ένα σύγχρονο metal σχήμα με εντυπωσικό performance πολύ επαγγελματικό όπως και πολύ ενδιαφέρουσα μουσική. Τσεκάρετε τους!
Είχε έρθει η ώρα για το τέλος του festival, το οποίο είχαν αναλάβει οι Black Star Riders. Μπάντα – εγγύηση στις εμφανίσεις τους (αλλά και στις κυκλοφορίες τους) απέδωσαν άριστα με τους Gorham, Warwick και Johnson κυρίως, να ξεσηκώνουν τον κόσμο ακόμα και με…μισή τους κίνηση. Καταπληκτική εμφάνιση και ιδανικό κλείσιμο ενός ακόμα Hard Rock Hell festival από ένα απ’ τα πλέον έμπειρα σχήματα του rock σήμερα!
Setlist: All Hell Breaks Loose, Finest Hour, Heavy Fire, Testify Or Say Goodbye, Soldierstown, Before The War, Dancing With The Wrong Girl, Hey Judas, When The Night Comes In, Cold War Love, Bloodshot, Jailbreak, Ticket To Rise, Blindsided, The Killer Instinct, Kingdom Of The Lost, Bound For Glory, Whiskey In The Jar.
Πριν κλείσουμε, πολλές ευχαριστίες σ’ αυτή την υπέροχη παραγωγή του festival για όλα όσα για άλλη μια φορά μας παρείχε και ραντεβού το Νοέμβριο του 2018 με Saxon και άλλα πολλά και ενδιαφέροντα σχήματα!
Δημήτρης Καζαντζής
