Εκεί επίσης γίνεται και το φεστιβάλ της Frontiers . Βρέθηκα λοιπόν στην Ιταλία το Σαββατοκύριακο 24 και 25 του Οκτώβρη για να δώ δεύτερη φορά live τον Michael Monroe και τους Hardcore Superstar.Και για να τρέχω μέχρι Ιταλία γιαυτο το live σημαίνει ότι η πρώτη φορά που τους είδα ήταν αρκετά καλή.
Aρχικά να το πάμε λίγο τουριστικά. Για τον φίλο ροκά ή μεταλλά το Bergamo έχει ένα ωραιότατο μαγαζί-pub-live stage το οποίο λέγετε Keller Factory και είναι 25 λεπτά έξω από το κέντρο. Έχει ωραιότατο φαγητό και μετά τις 23.00 συνήθως έχει live στο κάτω όροφο. Υπήρξα τυχερή και είδα live με τον ήχο κρύσταλλο από όπου και αν σταθείς μια αρκετά υποσχόμενη τοπική thrash –nu metal μπάντα τους ‘’Megashark’’. Αμέσως μετά θα ακολουθούσε η τοπική tribute μπάντα στους Pantera αλλά δυστυχώς δεν υπήρχε κουράγιο. Έπρεπε να ανακτήσω δυνάμεις για την επόμενη που ήταν και το live των Chase The Ace, Michael Monroe και Hardcore Superstar στο περίφημο LIVE music club.
Με το που μπει κάποιος στο LIVE music club καταλαβαίνει ότι δύσκολα θα ακούσει μέτριο ήχο σε τέτοιο μαγαζί και ακόμα πιο δύσκολα θα παραπονεθεί ότι δεν βλέπει καλά… Από το πατάρι μέχρι την άλλη άκρη του venue, όπου και αν κάτσεις μπορείς να δεις τη σκηνή ολόκληρη. Τα τονίζω αυτά γιατί δυστυχώς στην Ελλάδα δεν είναι αυτονόητα και κάπως έτσι δεν απολαύσαμε πολλές μεγάλες μπάντες που έχουν έρθει ανά τα χρόνια Όταν έφτασα είχαν μόλις ξεκινήσει οι Chase The Ace χωρίς καμία καθυστέρηση και με έναν ήχο σαν cd. Η μπάντα είναι από την Αγγλία αλλά τα περισσότερα μέλη κατάγονται από το Ισραηλ. Κάτι αρκετά πρωτότυπο για νέα μπάντα στο χώρο του hard rock. Το κακό ήταν ότι η μπάντα αν και αρκετά συμπαθητική σε απόδοση δεν έχει δυστυχώς κανένα κομμάτι που να σου μένει. Μου φάνηκαν όλα αρκετά ίδια και επίπεδα. Δεν θα αγόραζα το νέο cd που προωθούν δυστυχώς. Αν και έχουν βγάλει πολύ ωραίες μπλούζες ενώ οι υπόλοιπες μπάντες δυστυχώς δεν είχαν merchandise πιθανότατα λόγω φορολογίας.
Μισή ώρα μετά τους Chase The Ace και σύμφωνα με το πρόγραμμα, εμφανίστηκε στη σκηνή ο Michael Monroe με τη μπάντα που περιοδεύει το 2015. Μαζι του λοιπόν ήταν οι Sami Yaffa ( New York Dolls, Hanoi Rocks), Steve Conte (New York Dolls), Rich Jones (The Black Halos), Karl Rockfist (Steel Prophet). Συγκεκριμένα ο Rich Jones συμμετείχε στη περιοδεία για να αναπληρώσει την απουσία του Dregen (Backyard Babies). Όλοι οι μουσικοί ανεξαιρέτως ήταν αρκετά προβαρισμένοι και με άμεση επαφή με το κοινό, παρόλο που ο μοναδικός Michael Monroe έκλεβε τη παράσταση για τα καλά και ξεσήκωνε όλους αυτούς που ήταν πιο επιφυλακτικοί. Άλλωστε η Ιταλία είναι γνωστό ότι είναι το δεύτερο σπίτι των Hardcore Superstar μιας και που τα περισσότερα live είναι πάντα sold out. Γι αυτό παίζουν και σε 3 διαφορετικές πόλεις σε κάθε περιοδεία…
Άκουσα πολλά κομμάτια από τους τελευταίους δίσκους του Monroe αλλά ελάχιστα από την εποχή με Hanoi Rocks. Σε πολλά δεν έλειψε η φυσαρμόνικα αλλά και το σαξόφωνο τα οποία απόδωσε άριστα εάν και εφόσον δεν ήταν playback. Με απίστευτη ενέργεια και ευλυγισία ο Monroe έκανε τη 1,15 ώρα να μοιάζει 10λεπτο.Περασαμε όλοι τέλεια και χόρευες ασυναίσθητα μέχρι το τέλος που έκλεισε με τα ‘’Up Around Τhe Bend’’και ‘’Dead, Jail or RnR’’ και ξαναβγήκε με τα “Νοthing’s Αlright ” και “I wanna be loved” που δεν ενδιέφεραν κανέναν. Πάνω από 6 φορές απολαύσαμε και το μοναδικό σπαγκατο του και πόσο μάλλον στο τέλος αμέσως που πήδηξε στον αέρα από το drum set. Ένας από τους πιο άξιους frontman της glam σκηνής που παρά την ηλικία του έχει όρεξη 17χρονου. Όπου και αν οφείλεται αυτό κατάφερε να προθερμάνει και τον πιο ξενέρωτο για το απόλυτο live που θα έδιναν οι Hardcore Superstar στις 22.00.
’78, This Ain’t No Love Song, Old King’s Road, Trick of the Wrist, Oriental Beat, L.E.S, Man With No Eyes, R.L.F, Goin’ Down with the Ship, Hammersmith Palais, Got Blood?, Stained Glass Heart, Tragedy, Malibu Beach Nightmare, Up Around the Bend, Dead, Jail or Rock ‘n’ Roll
Nothin’s Alright, I Wanna Be Loved
*φωτό από τη σελίδα του Michael Monroe στο Facebook
Η κριτική αυτή δεν είναι αρκετή για να περιγράψει το μεγαλείο των Σουηδών Hardcore Superstar. Ίσως και η καλύτερη sleaze metal live band των 00s. Όλοι νεότατοι με ήδη 10 δίσκους στο ενεργητικό τους και δεν τους σταματά τίποτα. Έχοντας ξαναδεί τους Hardcore Superstar. στην Ιταλία το 2013 ήξερα τι θα περιμένω όσο αφορά το κοινό. Με τη πρώτη νότα του άσματος ‘’Sadistic Girls’’ ξεκινάει το χάος. Η μπάντα ξέρει την αγάπη που της έχει το Μιλάνο και δίνει πάντα το καλύτερο της εαυτό ετοιμάζοντας και πολλές εκπλήξεις. Μια από αυτές ήταν όταν ανέβηκε στην σκηνή ο Monroe να τραγουδήσει με τον Jocke το Long Way To Go (Alice Cooper).
Απερίγραπτο συναίσθημα για όλους. Πόσο μάλλον για τον Jocke που μεγάλωσε με Hanoi Rocks όπως είπε στο μικρόφωνο πριν τον παρουσιάσει. Όταν η μπάντα έφτανε προς το τέλος ένας από το crew των HCSS άρχισε να μαζεύει όλα τα μέρη του drum set ενώ ο Μagnus έπαιζε ακόμα. Αφού στο τέλος έμεινε μόνο με το ταμπoυρο και το hi-hat η υπόλοιπη μπάντα άρπαξε τον roadie και τον πέταξε στο κοινό. H αδρεναλίνη του show ήταν στα ύψη μέχρι το τέλος. Αν εξαιρέσεις το ενδιάμεσο διάλλειμα για τις μπαλάντες που έμεινε μόνο ο Vic με τη κιθάρα του και τον Jocke και ακούσαμε τα ‘’Someone Special’’και ”Standing on the Verge», όλη η άλλη ώρα ήταν ένα ασταμάτητο πάρτυ. Εμφανέστατη η βελτίωση της φωνής του Jocke.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτή η μπάντα δεν θα χαθεί γρήγορα όπως άλλες του στυλ της και της εποχής της. Έχει πολύ δρόμο ακόμα και ελπίζω του χρόνου να τους φέρουμε και εμείς από δω μιας και που δεν κατάφεραν να παίξουν το 2010 με τους Firehouse και Βonfire όπως είχε προγραμματιστεί .
Μαρίζα “Crash”
Sadistic Girls, Guestlist, Touch The Sky, Medicate Me, Bully, Wild Boys, Dreamin’ in a Casket, Into Debauchery, Someone Special, Standin’ on the Verge, Here Comes That Sick Bitch, Don’t Mean Shit
Hateful, Moonshine, Last Call for Alcohol, We Don’t Celebrate Sundays, Long Way To Go, Above the Law
*φωτό από τη σελίδα του ιταλικού Rolling Stone
