Στην καρδιά της οινοπαραγωγικής περιοχής της Γαλλίας, στην πόλη Clisson, φιλοξενείται το Hellfest από το 2006 όπου κάθε καλοκαίρι, πολλοί ενθουσιώδεις metalheads συγκεντρώνονται σε αυτό το χωράφι, έτοιμοι να βυθιστούν σε ένα τετραήμερο μουσικής, moshpits, και ανελέητου headbanging. Οι πόρτες του Cathedral άνοιξαν και το Hellfest 2023 ξεκίνησε την Πέμπτη 15/6 με έξι σκηνές και ένα line up συγκροτημάτων που έπαιζαν ασταμάτητα έως τις 2 μετά τα μεσάνυχτα, ικανοποιώντας ακόμα και τον πιο σκληροπυρηνικό φαν.
COHEED AND CAMBRIA
Η αρχική μας στάση ήταν το Main Stage 1, όπου περιμέναμε με ανυπομονησία τo show των Coheed And Cambria. Καθώς το σετ προχωρούσε, ο Claudio μάγεψε το κοινό με την εντυπωσιακή κιθαριστική επιδεξιότητα του αλλά και την φωνή του που ακουγόταν ακριβώς όπως στον δίσκο. Όπως αναμενόταν, οι Coheed And Cambria ολοκλήρωσαν το σετ τους εντυπωσιάζοντας το πλήθος ερμηνεύοντας το αγαπημένο σε όλους “Welcome Home”, αποτυπώνοντας τέλεια τη διάθεση που επικρατούσε.
NIGHTFALL
Ήρθε η σειρά για τους δικούς μας Nightfall, το ελληνικό black metal συγκρότημα με επικεφαλής τον ταλαντούχο Ευθύμη Καραδήμα, άφησε εντυπώσεις στο Hellfest, αποδεικνύοντας χωρίς αμφιβολία γιατί δικαίως κέρδισαν τη θέση τους στο line up. Ξεκινώντας το σετ τους με το συναρπαστικό “Killing Moon”, οι Nightfall αμέσως ανέδειξαν την επιβλητική παρουσία τους. Το προσεκτικά επιμελημένο setlist περιελάμβανε κομμάτια από το τελευταίο τους άλμπουμ “At Night We Prey”, όπως τα “Giants of Anger”, “Darkness Forever” και “Witches”, τα οποία αντήχησαν στο πλήθος. Ενθουσίασαν το κοινό ερμηνεύοντας αγαπημένα τραγούδια όπως το “Ambassador of Mass” και το “Lesbian Show”. Ωστόσο, το πραγματικό highlight της βραδιάς ήταν ο Fotis Benardo και οι εντυπωσιακές του ικανότητες. Tα blast beats και τα double kicks ηχούσαν κατά τη διάρκεια του σετ σε εξωφρενικά bpm με απόλυτη ακρίβεια βάζοντας αυτό το drumming performance ανάμεσα στα κορυφαία του τετραημέρου. Μέσα στον περιορισμένο χρόνο των 50 λεπτών, οι Nightfall κατάφεραν να προσφέρουν μια εξαιρετική ερμηνεία, αποτυπώνοντας την ουσία της μουσικής τους και αφήνοντας ανεξίτηλο το σημάδι τους στο Hellfest.
IN FLAMES
Φεύγοντας βιαστικά από το Altar για το Main Stage 2, περιμέναμε με ανυπομονησία να παρακολουθήσουμε τους In Flames, το θρυλικό σουηδικό death metal συγκρότημα. Με μια δυνατή είσοδο με το “The Great Deceiver” ακολουθούμενο από το “Everything’s Gone”, το σετ ξεσήκωσε το κοινό που ξεκίνησε αμέσως τεράστια circle pits. Κάθε μέλος του συγκροτήματος έπαιξε με πάθος, περνώντας αβίαστα ανάμεσα στο ποικίλο setlist τους. Ο frontman Anders συνδέθηκε με το κοινό με σχετική ευκολία ανάμεσα από τα κομμάτια. Οι In Flames παρουσίασαν για άλλη μια φορά μια εκρηκτική και σαγηνευτική ερμηνεία, αφήνοντάς μας όλους σε απόλυτη ικανοποίηση.
HOLLYWOOD VAMPIRES
Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να βλέπεις τον εμβληματικό Alice Cooper και τον Joe Perry να ενώνουν τις δυνάμεις τους για να ερμηνεύσουν κλασικά τραγούδια. Ας προσθέσουμε μια νότα γοητείας του Hollywood έχοντας τον Τζόνι Ντεπ στην κιθάρα. Ο συνδυασμός είναι πραγματικά αξιοσημείωτος! Το συγκρότημα ξεκίνησε τη συναυλία του παρουσιάζοντας δύο δικά τους κομμάτια, το “I Want My Now” και το “Raise The Dead”. Ωστόσο, δεν παρέλειψαν να παίξουν τη διασκευή του “People Who Died” του The Jim Carroll Band, όπου ο Τζόνι Ντεπ έκλεψε τις εντυπώσεις τόσο φωνητικά όσο και κιθαριστικά. Αν και μπορεί να είναι υπερβολικό να το χαρακτηρίσουμε ως το απόλυτο cover, θα ήταν υποτιμητικό να μην το κάνουμε. Η απόδοσή τους ήταν εξαιρετική, ξεπερνώντας κάθε προσδοκία.
ARCHITECTS
Καθώς οι Architects μπήκαν στο show τους στο Hellfest με το “Nihilist” και το “Black Lungs”, ήταν αδιαμφισβήτητα εντυπωσιακοί. Η σύνδεση και η αλληλεπίδραση της μπάντας με το κοινό δεν μοιάζει με οτιδήποτε έχω δει. Απέδωσαν στο μέγιστο με το σετ να περιλαμβάνει τα “Royal Beggars”, “Little Wonder”, “Doomsday”, “When We Were Young”, “Tear Gas” και “A New Moral Low Ground”. Ολοκληρώνοντας το σετ με το “Animals”, οι Architects απέδειξαν για άλλη μια φορά ότι είναι μια μπάντα να έχουμε όλοι στο νου μας. Η απόδοσή τους δεν είναι τίποτα λιγότερο από αξιοσημείωτη, αφήνοντας εξαιρετική εντύπωση σε όλους όσους την είδαν.
KISS
Οι Kiss, η επιτομή του ροκ εν ρολ, έκαναν τη μεγαλειώδη εμφάνισή τους στην Clisson για το Hellfest, στα πλαίσια της εμβληματικής περιοδείας τους “End of the Road”. Παρά το γεγονός ότι είναι στα 70 τους, ο Gene και ο Paul συνεχίζουν να ενσαρκώνουν τις εμβληματικές φιγούρες που τόσο οι νέοι όσο και οι παλιοί fans λατρεύουν. Η σκηνή ζωντάνεψε κατά τη διάρκεια του “I Love It Loud” καθώς ο Gene έφτυσε φωτιά και η ένταση συνεχίστηκε με το “God Of Thunder” όπου έφτυσε αίμα. Με την πολυετή εμπειρία τους και ένα setlist γεμάτο διαμαντάκια, οι Kiss καθήλωσαν αβίαστα το κοινό. Στο τέλος του show, ήταν προφανές ότι μόνο λίγες μπάντες θα μπορούσαν να προσφέρουν ένα τέτοιο θέαμα που προκαλεί τέτοιο δέος στο κοινό!
BEHEMOTH
Με την επιβλητική κραυγή του Nergal “Flames!” και υπό τη συνοδεία ενός απόκοσμου intro, οι Behemoth παρέμειναν κρυμμένοι πίσω από μια λευκή κουρτίνα, με τις σκιές τους να προσθέτουν μια μυστηριώδη αύρα. Με την χαρακτηριστική τους πλέον εμφάνιση, παρέδωσαν ένα σκοτεινό κήρυγμα στο κοινό. Το show ξεκίνησε με το “Post-God Nirvana” και ακολουθησε το “Ora Pro Nobis Lucifer”. Η εξαιρετική ερμηνεία των Behemoth ανέδειξε τη μαεστρία τους και επάξια εδραιώνει τη θέση τους στη metal σκηνή.
PARKWAY DRIVE
Η σκηνή βυθίστηκε στο σκοτάδι καθώς τα φώτα άναβαν σταδιακά ένα ένα, διαμορφώνοντας το σκηνικό για αυτό που επρόκειτο να εκτυλιχθεί. Φιγούρες με κουκούλες έκαναν την είσοδό τους, κουβαλώντας πυρσούς, δημιουργώντας μια απόκοσμη ατμόσφαιρα γεμάτη σκιές. Με μόνο το φως των πυρσών επί σκηνής, τα φώτα της σκηνής έπεσαν στην μπάντα καθώς ξεκίνησαν το show με το κομμάτι “Glitch”. Το setlist περιελάμβανε ένα τέλειο μείγμα της δισκογραφίας τους, με στιγμές που ξεχώρισαν όπως το “Prey” και το “The Void”. Προσωπικό highlight ήταν το κομμάτι “Idols and Anchors”, όπου ο τραγουδιστής Winston McCall πήδηξε από τη σκηνή και μπήκε σε ένα τεράστιο mosh pit στην μέση του συναυλιακού χώρου. Καθώς η συναυλία έφτανε στο τέλος της, το “Wild Eyes” τελείωσε το σετ θριαμβευτικά, αφήνοντας όλους τους θεατές να γουστάρουν ακόμα περισσότερο. Τι καλύτερο από το να τελειώσει με αυτόν τον τρόπο η πρώτη μέρα του Hellfest 20
DAY 2
ELEGANT WEAPONS
Οι Elegant Weapons, ένα συναρπαστικό νέο εγχείρημα με τον εξαιρετικά ταλαντούχο κιθαρίστα των Judas Priest, Richie Faulkner και τον frontman Ronnie Romero, παρουσιάζουν μια μπάντα εξαιρετικά καταρτισμένων μουσικών. Ο Faulkner επέδειξε τις δεξιότητές του με τη χαρακτηριστική του κιθάρα Gibson Flying V, με αποτέλεσμα μια πραγματικά εξαιρετική απόδοση. Ο Faulkner και ο Romero είχαν τον απόλυτο έλεγχο στη σκηνή με την παρουσία τους, ενώ ο ντράμερ Christopher Williams από τους Accept και ο μπασίστας Dave Rimmer από τους Uriah Heep παρείχαν την κατάλληλη υποστήριξη. Το συγκρότημα έδωσε τραγούδια traditional metal εμπλουτισμένo με αξέχαστες μελωδίες, υπέροχα φωνητικά και μια πληθώρα από riffs. Συγχαρητήρια για την καλή δουλειά!
SKID ROW
Από την αρχή, ο Erik Grönwall κρατούσε το πλήθος στο χέρι του, ενώ το συγκρότημα επέδειξε αξιοσημείωτη συνοχή. Όταν ξεκίνησε το “Slave to the Grind”, ο Erik χτύπησε κάθε νότα, προσφέροντας μια άψογη ερμηνεία. Το setlist περιλάμβανε αγαπημένα κομμάτια όπως τα “18 and Life” και “I Remember You”, καθώς και κομμάτια από το τελευταίο τους άλμπουμ, “The Gang’s All Here”. Κατά τη διάρκεια ενός τραγουδιού, ο Erik κατέβηκε στη σκηνή και μπήκε στο πλήθος, κάνοντας το κοινό να τα χάσει. Κλείνοντας το σόου με ένα ύμνο από το ντεμπούτο τους, “Youth Gone Wild”, προέτρεψαν το πλήθος να τρελαθεί και ξεκίνησε ένα μεγάλο πάρτυ. Ήταν μια καταπληκτική συναυλία που τελείωσε πολύ γρήγορα, αφήνοντας μια επιθυμία να τους δούμε να παίζουν ξανά από την αρχή!
ALTER BRIDGE
Οι Alter Bridge παίρνουν τον έλεγχο της σκηνής του Hellfest με ένα show που μαγεύει το κοινό από την αρχή μέχρι το τέλος. Παρά τα αρχικά προβλήματα στον ήχο, το συγκρότημα τα ξεπέρασε γρήγορα, συναρπάζοντας το πλήθος με ένα προσεκτικά επιμελημένο setlist. Τα επιβλητικά φωνητικά του Myles Kennedy τραβήξαν τα φώτα, ενώ η παρουσία του Mark Tremonti και του Μπράιαν Μάρσαλ συνέβαλαν στην ατμόσφαιρα. Το κοινό ανταποκρίθηκε με ενθουσιασμό σε κάθε sing along σήμειο και έδειχνε να θέλει ακόμα περισσότερο. Η συναυλία κορυφώνεται με ένα βροντερό χειροκρότημα, μια αληθινή απόδειξη για το εξαιρετικό μουσικό ταλέντο και το αναμφισβήτητο χάρισμα των Alter Bridge.
PAPA ROACH
Οι Papa Roach παρέδωσαν μια ηλεκτρισμένη και συναρπαστική συναυλία σε ένα κατάμεστο Hellfest, επιβεβαιώνοντας την παρουσία τους σε μια τόσο καλή θέση στο lineup. Από το εκρηκτικό “Kill the Noise” μέχρι τις νοσταλγικές επιτυχίες όπως “Getting Away with Murder”, “Help” και “Blood Brothers”, το συγκρότημα μετέφερε τους θαυμαστές σε αξέχαστες στιγμές του σαν αυτές όταν παίζαμε Tony Hawk στο PS1. Η ενέργεια ήταν φοβερή, με circle pits και ένα wall of death να πυροδοτεί τον ενθουσιασμό του πλήθους, ενώ ο frontman Jacoby έκανε όλους να φωνάζουν το όνομα της μπάντας με πάθος. Το encore ήταν μια κορυφαία στιγμή, καθώς οι πρώτες νότες του “Last Resort” εξαπέλυσαν ένα κύμα εκκωφαντικού τραγουδιού και εγκάρδιας συγκίνησης. Ήταν μια συγκλονιστική κατάληξη, επιδεικνύοντας τη γνήσια σχέση τους με τους θαυμαστές τους τόσο σε μουσικό όσο και σε συναισθηματικό επίπεδο.
DEF LEPPARD
Ο Def Leppard επέστρεψαν στο Hellfest 2023 με ένα αξιοσημείωτο και συναρπαστικό σετ, αφήνοντας κάθε φαν ικανοποιημένο. Το συγκρότημα απέπνεε διαχρονική ενέργεια με highlight τις εντυπωσιακές κιθαριστικές ικανότητες αλλά και τους κοιλιακούς του(γέλια) Phil Collen. Ο Campbell επέδειξε επίσης την επιδεξιότητά του στην κιθάρα, συμπληρώνοντας απρόσκοπτα την απόδοση του Collen. Ο μπασίστας Rick Savage παρείχε γερές βάσεις, ενώ ο frontman Joe Elliott προσέλκυσε το πλήθος, αφήνοντάς τους συχνά να πάρουν τη σκυτάλη. Καθώς η συναυλία έφτασε στο αποκορύφωμά της, το συγκρότημα έπαιξε τις εμβληματικές επιτυχίες του όπως τα «Hysteria», “Pour Some Sugar On Me”, “Rock of Ages” και “Photograph”, προτρέποντας το τραγούδι του πλήθους να υπερισχύσει των ηχείων. Το show των Def Leppard επιβεβαίωσε γιατί είναι τόσα χρόνια σταθερά στην κορυφή, μπάντα που δεν πρέπει να χάσει κανείς.
MÖTLEY CRÜE
Καθώς πέφτει η νύχτα, όλα τα βλέμματα καρφώνονται στην κεντρική σκηνή, περιμένοντας με ανυπομονησία την άφιξη των “Kings of Los Angeles”. Η ζωντανή εμφάνιση του Mötley Crüe είναι σαν μια χρονοκάψουλα, που μεταφέρει τους θαυμαστές στην καρδιά της εμβληματικής εποχής τους. Ξεκινώντας με το εκρηκτικό “Wild Side”, το setlist είναι ένας θησαυρός από αγαπημένα, όπως “Shout at the Devil”, “Live Wire”, “Looks That Kill”, “Girls Girls Girls” και το συναρπαστικό φινάλε, ” Kickstart My Heart.” Ο Vince Neil, αψηφώντας τις προσδοκίες, προσφέρει μια δυνατή ερμηνεία τόσο φωνητικά όσο και οπτικά, επιδεικνύοντας μια ανανεωμένη παρουσία στη σκηνή.
Η αληθινή αποκάλυψη της βραδιάς είναι η προσθήκη του βιρτουόζου John 5. Ενώ ο Mick Mars παραμένει αναντικατάστατος, ο John 5 φέρνει το μοναδικό του στυλ και την απεριόριστη ενέργειά του στο συγκρότημα, συναρπάζοντας το κοινό με τον αξιοσημείωτο guitar tone του και την σχολαστική του προσοχή στη λεπτομέρεια στα κομμάτια του άλμπουμ. Μια ‘’ιδιαίτερη’’ στιγμή συμβαίνει όταν ο Machine Gun Kelly μπαίνει στη σκηνή για να ερμηνεύσει το “The Dirt (Est. 1981),” ένα από τα τέσσερα τραγούδια που ηχογράφησαν οι Mötley Crüe για την κινηματογραφική μεταφορά της βιογραφίας τους, “The Dirt”. Προσθέτοντας στο θέαμα, δύο γυναίκες, η Hannah Sutton και η Ariana Rosado, κοσμούν τη σκηνή ως ένας σαγηνευτικός συνδυασμός εξωτικών χορευτών και αξιαγάπητων backing τραγουδιστριών. Η συνολική εμπειρία δεν είναι τίποτα λιγότερο από μαγική, μια απόδειξη της δαχρονικότητας των Mötley Crüe. Ακόμα και μετά από τόσα χρόνια, η ακαταμάχητη γοητεία και ο μαγνητισμός τους παραμένουν ακλόνητα, χωρίς να αφήνουν καμία αμφιβολία ότι εξακολουθούν να είναι οι βασιλιάδες του ροκ εν ρολ.
Το επίσημο βίντεο του φεστιβάλ για την 2η μέρα
DAY 3
EVERGREY
Το show των Evergrey στο Hellfest παρουσίασε τον σκοτεινό, μελωδικό και ατμοσφαιρικό ήχο τους, γοητεύοντας ένα ευρύ και ποικίλο κοινό. Το συγκρότημα μας χάρισε αρκετές στιγμές που ξεχώρισαν, με κομμάτια όπως το “Midwinter Calls” και το “Save Us” να προκαλούν όμοργα συναισθήματα στο πλήθος. Τα μέλη του συγκροτήματος επέδειξαν την απίστευτη μουσική τους ποικιλομορφία και ο Henrik Danhage αποδείχθηκε πως είναι ένας ήρωας της κιθάρας. Μια συνολίκα πολύ καλή εμφάνιση.
RIVERSIDE
Οι Riverside ανέβηκαν στη σκηνή μπροστά σε ένα ενθουσιώδες πλήθος, με πολλούς να τους βλέπουν για πρώτη φορά. Ξεκίνησαν το σετ τους με το “Addicted”, δίνοντας αμέσως τον τόνο για τη βραδιά. Η εμφάνιση των Riverside παρουσίασε τη μαεστρία τους στην progressive rock μουσική, αποδεικνύοντας ότι η λάμψη τους εκτείνεται πέρα από το στούντιο και δεν είναι μόνο αποτέλεσμα “στουντιακών” κόλπων.
BEAST IN BLACK
Με τη μουσική εισαγωγής να ξεκινάει, ένα πρόθυμο πλήθος γέμισε το Main Stage 2, έτοιμο για στιγμές καθαρής απόλαυσης. Οι Beast in Black ανέβηκαν στη σκηνή, ξεκινώντας με το “Blade Runner” από το Dark Connection. Ο Anton Kabanen και ο Kasperi Heikkinen έκαναν αστείες γκριμάτσες, ξεκάθαρα διασκεδάζοντας, ενώ ο frontman Γιάννης Παπαδόπουλος διοικούσε τη σκηνή με την αυτοπεποίθηση ενός έμπειρου ερμηνευτή γεννημένου να παίζει σε φεστιβάλ. Ενθουσίασαν το κοινό με επιτυχίες όπως τα “Sweet True Lies” και “From Hell With Love”, ολοκληρώνοντας το σετ τους με το “End of the World”. Οι Beast in Black όχι μόνο απέδειξαν τη μουσική τους ιδιοφυΐα αλλά και την ικανότητά τους να διασκεδάζουν και να συνδέονται με το πλήθος.
ARCH ENEMY
Οι Arch Enemy, με επικεφαλής την Alissa White-Gluz, παρέδωσαν μια ενεργητική παρουσία που άφησε το πλήθος άναυδο. Τραγούδια όπως τα “Deceiver, Deceiver”, “War Eternal” και “House of Mirrors” ανέδειξαν την ικανότητα του συγκροτήματος να πλοηγείται σε περίπλοκες ρυθμικές αλλαγές, με κάθε όργανο να λάμπει εναλλάξ. Τα τεχνικά σόλο του Jeff Loomis σε συνδυασμό με τα λυρικά σόλο του Michael Amott πρόσθεσαν μια ωραία ποικιλομορφία που πρέπει να υπάρχει σε ένα κιθαριστικό δίδυμο. Τα τεράστια mosh pits που σχηματίστηκαν κατά τη διάρκεια του show απέδειξαν την αναμφισβήτητη επίδραση της μπάντας. Η παρουσία των Arch Enemy είναι ζωτικής σημασίας στη σκηνή του Metal και συνεχίζουν να αιχμαλωτίζουν το κοινό με τη δυνατή μουσική τους.
LORNA SHORE
Οι Lorna Shore έκαναν το εκρηκτικό τους ντεμπούτο στο Hellfest, σαγηνεύοντας την κατάμεστη σκηνή του Altar και αφήνοντας το πλήθος να παραληρεί. Ο frontman Will Ramos κέρδισε την προσοχή του κοινού με την ηλεκτρισμένη παρουσία του, χαρίζοντας μια εξωπραγματική ερμηνεία στο “To The Hellfire” με ακλόνητη ακρίβεια, προβάλλοντας μια σειρά φωνητικών στυλ, από διαπεραστικά ουρλιαχτά μέχρι guttural growls . Αγαπήστε τους ή μισήστε τους, ο μοναδικός συνδυασμός deathcore των Lorna Shore ωθεί το είδος προς τα εμπρός, αφήνοντας μια διαρκή επίδραση στο μέλλον του είδους.
IRON MAIDEN
Η πολυαναμενόμενη στιγμή έφτασε: οι Iron Maiden ανεβαίνουν στη σκηνή του Hellfest 2023 και η ατμόσφαιρα είναι ηλεκτρική. Οι εναρκτήριες συγχορδίες του «Doctor Doctor» πυροδοτούν ένα τεράστιο πάρτι, θέτοντας τις βάσεις για ένα αξέχαστο show. Το πλήθος χάνει το μυαλό καθώς ξεκινά το «Caught Somewhere in Time», με τον Bruce Dickinson να φοράει τη νέα του αμφίεση για το Future Past tour, συναρπάζοντας το κοινό με την επιβλητική σκηνική παρουσία του. Παρά το γεγονός ότι είναι στα 64 του, ο Bruce αποδεικνύεται ότι είναι ένας από τους μεγαλύτερους metal frontmen για ακόμη μια φορά, δίνοντας μας μια ερμηνεία που ανταγωνίζεται τις νεανικές του μέρες. Ακολουθεί το εμβληματικό «Stranger in a Strange Land», με ένα εξαιρετικό σόλο του Adrian Smith, που είναι ένα από τα καλύτερα των Iron Maiden αλλά και του είδους γενικά. Αν μου λέγατε πριν από δύο χρόνια ότι οι Maiden θα παίξουν το «Caught Somewhere in Time» και το «Stranger in a Strange Land» back to back ως άνοιγμα σε ένα σετ, θα σας έλεγα ότι είστε τρελοί, αλλά εδώ είμαστε! Το συγκρότημα συνεχίζει το σετ του με τρία κομμάτια από το τελευταίο τους άλμπουμ Senjutsu, συμπεριλαμβανομένου του ξεχωριστού «The Time Machine». Ο Bruce ξετυλίγει τις δεξιότητές του στην αφήγηση, προσθέτοντας ένα μονάδικο στοιχείο στο show, που μόνο αυτός ξέρει να κάνει. Το πλήθος ξεσπά όταν οι αρχικές γραμμές του «The Prisoner» γεμίζουν τον αέρα και ο ενθουσιασμός συνεχίζει να αυξάνεται. Το «Can I Play with Madness» φέρνει ένα κύμα ενέργειας, με το συγκρότημα να το απολαμβάνει ξεκάθαρα στη σκηνή σαν να είναι εικοσάριδες. Το «Heaven Can Wait» περιλαμβάνει μια συναρπαστική μάχη μεταξύ του Bruce και του Eddie, δείχνοντας την ικανότητα των Iron Maiden να κάνουν ένα φαντασμαγορικό show γεμάτο εκπλήξεις.
Η μεγαλύτερη έκπληξη της βραδιάς φτάνει με την παρουσίαση του εμβληματικού “Alexander the Great”. Αν και η εκτέλεση μπορεί να μην ήταν άψογη, οι Iron Maiden κατάφεραν να ξεπεράσουν τυχόν πισωγυρίσματα και το σόλο μετατρέπεται σε ένα masterclass για lead κιθάρα από τους Smith και Murray. Ο Bruce εντυπωσιάζει για άλλη μια φορά, κρατώντας μία νότα για 30 δευτερόλεπτα, αποδεικνύοντας ότι η ηλικία δεν αποτελεί εμπόδιο για αυτόν. Το setlist συνεχίζεται με κλασικά που δεν ποτέ δεν λείπουν, όπως τα “Fear of the Dark”, “Iron Maiden” και “The Trooper”. Το «Hell on Earth» απελευθερώνει ένα κύμα ενέργειας που θυμίζει την εποχή της απόλυτης ακμής της δεκαετίας του ’80 του συγκροτήματος και το κοινό τραγουδά με πάθος κάθε λέξη. Η συγκινητική στιγμή στο τέλος του τραγουδιού, με τον Steve Harris εμφανώς συγκινημένο, ήταν μια στιγμή που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Οι Iron Maiden ολοκληρώνουν το σετ τους με το “Wasted Years”, αφήνοντας το κοινό να λαχταράει για περισσότερο. Το σόου ήταν ένα πραγματικό αριστούργημα, αναδεικνύοντας το απαράμιλλο ταλέντο της μπάντας και την ικανότητά τους να δημιουργούν μια αξέχαστη ζωντανή εμπειρία.
DAY 4
HALESTORM
Τελευταία μέρα του Hellfest 2023 και τρέχοντας πάμε στο Main stage 2 για την εκρηκτική εμφάνιση των Halestorm. H Lizzy ξεκίναει να τραγουδάει acapela από το backstage καθώς η μπάντα βγαίνει στη σκηνή. Τα ισχυρά φωνητικά της Lizzy Hale και το εντυπωσιακό σόλο ντραμς του Arejay Hale ήταν αξέχαστες στιγμές. Το setlist περιελάμβανε τα αγαπημένα των fans όπως «I Miss the Misery» και «I Get off». Κλείνοντας με το “The Steeple”, το συγκρότημα άφησε πολύ καλές εντυπώσεις. Ανυπομονούμε για την επόμενη εμφάνιση των Halestorm στο Hellfest!
HATEBREED
Με καταγωγή από το Bridgeport του Κονέκτικατ, οι Hatebreed ανέβηκαν στη σκηνή αργά το απόγευμα, πυροδοτώντας αμέσως μια ξέφρενη ανταπόκριση από το πλήθος. Με την εκτεταμένη θητεία τους στη σκηνή, οι Hatebreed συνεχίζουν να βελτιώνουν την τέχνη τους, προσφέροντας ένα show που είναι πργματικά αμείλικτό. Οι κιθαρίστες Wayne Lozinak και Frank Novinec εξαπέλυσαν ένα μπαράζ από συντριπτικά riff, συναρπάζοντας το κοινό με την ωμή έντασή τους. Ο μπασίστας Chris Beattie κράτησε το “low end” παρέχοντας γερές βάσεις μαζί με το ανελέητο drumming του Matt Byrne. Ο frontman Jamey Jasta πρωτοστάτησε με τους δυναμικούς στίχους και τα ακραία ουρλιαχτά του, απολαμβάνοντας εμφανώς κάθε στιγμή στη σκηνή. Το setlist περιλάμβανε τα αγαπημένα του πλήθους όπως το “Live for This” και το “Looking Down the Barrel of Today”. Η ενέργεια των Hatebreed δείχνοει ότι δεν έχουν καμία πρόθεση να κόψουν ταχύτητες σύντομα.
AMON AMARTH
Το επικό σετ των Amon Amarth θάμπωσε το πλήθος με απίστευτα πυροτεχνήματα και δυνατές ερμηνείες. To highlight ήταν όταν το τεράστιο πλήθος κυριολεκτικά κωπηλατούσε κατά τη διάρκεια του “Put Your Back Into the Oar”. Το βροντερό encore έσκασε με ένα γιγάντιο θαλάσσιο φίδι να εμφανίζεται στο stage. Το οπτικό τους θέαμα ήταν απόδειξη της μαεστρίας τους.
TENACIOUS D
Οι θρυλικοί Tenacious D, το καλύτερο συγκρότημα στη Γη, παρέδωσαν μια αξέχαστη εμφάνιση στο Hellfest. Ξεκίνησαν με το γνωστό σε όλους “Kickapoo” από το The Pick of Destiny, παρουσιάζοντας την εντυπωσιακή απεικόνιση του Jack Black ως νεαρός Jack και του Kyle Gass ως του κακού μπαμπά που συχαίνεται το heavy metal. Από την αρχή μέχρι το τέλος, το κοινό ήταν εντελώς απορροφημένο, τραγουδώντας και χοροπηδώντας σε κάθε τραγούδι. Μια στιγμή που ξεχώρισε ήταν όταν ο Jack Black σταμάτησε το σόου, απαιτώντας το Saxaboom (ένα παιδίκο μουσικό όργανο) , το οποίο πυροδότησε τον ενθουσιασμό του κοινού. Καθώς ο Black έπαιζε το Saxaboom, το κοινό ενθουσιάστηκε, αλλά η έκπληξη συνεχίστηκε όταν ο Gass διέκοψε και ζήτησε το ακόμα μεγαλύτερο Maxaboom. Αυτή η ξεκαρδιστική αλληλεπίδραση ξετρέλανε το κοινό και συμμετείχαν με ενθουσιασμό καθώς προχωρούσε το τραγούδι. Ήταν μια χαρούμενη ευκαιρία να παρακολουθήσω την περιοδεία τους και το γεγονός ότι επέλεξαν το Hellfest το έκανε ακόμα πιο ξεχωριστό. Η βραδιά ήταν ένας απολαυστικός συνδυασμός του παράξενου και του διασκεδαστικού. Σε αυτό το σημείο να αναφέρω πως η backing μπάντα σκοτώνει.
PANTERA
Καθώς το πλήθος περιμένει με ανυπομονησία την επιστροφή των Pantera, ένα βίντεο που προκαλεί νοσταλγία παίζει στις οθόνες, προβάλλοντας παλιά πλάνα της μπάντας στη δεκαετία του ’90 κατά τη διάρκεια της αρχικής σύνθεσης τους. Παρουσιάζονται αποσπάσματα από συναυλίες και στιγμιότυπα της ζωής τους στην περιοδεία με τους τέσσερις μουσικούς. Το βίντεο ολοκληρώνεται και η μεγάλη αυλαία που καλύπτει τη σκηνή πέφτει, αποκαλύπτοντας το κουαρτέτο. Η συναυλία δεν χάνει χρόνο και ξεκινά αμέσως με το “A New Level”. Το setlist αποτελεί φόρο τιμής στα εμβληματικά άλμπουμ τους “Vulgar Display of Power” και “Far Beyond Driven”. Ωστόσο, περιλαμβάνουν επίσης κομμάτια από άλλα άλμπουμ τους, καθώς και ένα medley των “Domination” και “Hollow”. Το setlist περιλαμβάνει τα τραγούδια που έφεραν στους Pantera την επιτυχία τους, καθιστώντας τα απολαυστικά για τους μακροχρόνιους θαυμαστές και μια εξαιρετική εισαγωγή για τους νεοφερμένους. Στη μέση της συναυλίας παίζει ένα βίντεο-αφιέρωμα στους αδερφούς Άμποτ, συνοδευόμενο από το το “Cemetery Gates”. Το πλήθος του Hellfest, που ξέσπουσε συνέχεια σε τεράστια mosh pits, φαίνεται να είναι εκστασιασμένο με αυτές τις επιλογές. Η ποιότητα του ήχου είναι εξαιρετική, τα όργανα δένουν καλά μεταξύ τους και τα φωνητικά του Phil Anselmo είναι on point. Περίμενα ο Phil να μην το έχει με τα απαιτητικά αυτά κομμάτια του παρελθόντος αλλά με διέψευσε χαριζόντας ερμηνείες που δεν περίμενα να ακούσω το 2023. Τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος είναι άψογα, με την εντυπωσιακή τεχνική του Zakk Wylde και τα ντραμς του Charlie Benante να συμπληρώνουν τέλεια τον ήχο των Pantera. Ο Phil Anselmo αφιερώνει χρόνο για να παρουσιάσει σχεδόν κάθε τραγούδι που ερμηνεύει, απευθυνόμενος περιστασιακά στο κοινό. Εκφράζει την ευγνωμοσύνη του για τη συνεχή υποστήριξη και μοιράζεται την ιδιαίτερη σχέση του με το Hellfest, έχοντας παίξει σχεδόν κάθε έκδοση του φεστιβάλ. Συνολικά, αυτή η συναυλία των Pantera στέφθηκε με επιτυχία και το στοίχημα είναι κερδισμένο.
SLIPKNOT
Είναι η τελευταία βραδιά του φεστιβάλ, αλλά oi Slipknot είναι εδώ για να αποδείξουν ότι δεν έχει τελειώσει ακόμα. Καθώς η αυλαία σηκώνεται, η τεράστια σκηνή του συγκροτήματος αποκαλύπτεται. Διαθέτει τρεις ορόφους, με χώρους στο έδαφος για τους εγχόρδους και τον τραγουδιστή, τα ντραμς με το synth και το keyboard/samples πάνω και το τμήμα κρουστών ακόμα πιο ψηλά. Η σκηνή ζωντανεύει με έντονους φωτισμούς, ενώ εικόνες του συγκροτήματος κινούνται στο βάθος συνοδευόμενες από τους ατμοσφαιρικούς ήχους του «Prelude 3.0». Οι Slipknot ανεβαίνουν στη σκηνή και ξεκινούν αμέσως με το “The Blister Exists”, φέρνοντας το πλήθος σε φρενίτιδα. Ο Corey Taylor, ο χαρισματικός τραγουδιστής, χαιρετά το κοινό στα γαλλικά, δημιουργώντας μια προσωπική σχέση. Καθ’ όλη τη διάρκεια του show αφιερώνει χρόνο για να ευχαριστήσει τους θαυμαστές για την παρουσία τους. Το συγκρότημα αποτίει φόρο τιμής όχι μόνο στα γκρουπ που έχουν εμφανιστεί πριν στη σκηνή αλλά και στον Shawn Crahan (Clown), ο οποίος έπρεπε να επιστρέψει στις Ηνωμένες Πολιτείες για να ασχοληθεί με οικογενειακά ζητήματα. Αφιερώνουν το «Wait and Bleed» και το «Duality» σε αυτόν και την οικογένειά του.
Το setlist παραμένει κλασικό και επικεντρώνεται σε μεγάλο βαθμό στο πρώτο άλμπουμ των Slipknot, κάτι που με εξέπληξε ευχάριστα. Περιλαμβάνουν επίσης μερικά αγαπημένα κομμάτια από άλλα άλμπουμ τους, καθώς και μερικά τραγούδια από το τελευταίο τους άλμπουμ, όπως το “The Dying Song (Time to Sing)” και το “Yen”. Με εξαίρεση μία ή δύο πιο αργές στιγμές, το setlist είναι επιθετικό και έχει σχεδιαστεί για να προκαλέσει έντονη αντίδραση από το κοινό. Και πιστέψτε με, λειτουργεί. Το κοινό του Hellfest έχει πάρει φωτιά, συμμετέχει σε mosh pits και crowd surfing για όλη τη διάρκεια του σετ. Όπως συνηθίζεται για τους Slipknot, τα ντραμς πρωτοστατούν στη μίξη του ήχου, δίνοντας έμφαση στη ρυθμική ένταση πάνω από τις κιθάρες. Οι μεταβάσεις μεταξύ των τραγουδιών συχνά καθοδηγούνται από την ισχυρή παρουσία ενός synth. Για να ολοκληρώσουν τη συναυλία με τον πιο εκρηκτικό τρόπο, οι Slipknot εξαπολύουν το “Spit It Out”, με την περιβόητη στιγμή όλου του πλήθους να κάθεται στα γόνατά του, μέχρι που ο Corey δίνει το σύνθημα και το πλήθος στρέφεται σε ένα τεράστιο κύμα σωμάτων που τσακίζονται μεταξύ τους. Για άλλη μια φορά, οι Slipknot προσφέρουν μια εκπληκτική εμπείρια αφήνοντας στο κοινό αξέχαστες αναμνήσεις.
Το Hellfest έφτασε στο τέλος του και το μόνο που σκέφτομαι είναι πως θα περάσει ο καιρός για το επόμενο.
Τάσος Λαζαρης, Μαίρη Τζέλη
